De laatste ultieme metamorfose...

Komend weekend, zaterdag 24 en zondag 25 september, doen we mee aan "Mijn Huis, Mijn Architect'. Die deelname was de stimulans die we nodig hadden om hier de laatste zaken uit te voeren. Namelijk: plinten plaatsen in de gang hier beneden en op de twee verdiepingen. Maar bovenal: de tuin in orde krijgen.

Bij de voorbereiding van het terras was de tuin grosso modo al genivelleerd. Maar in de periode mei-juni was - wat ooit het gazon zou worden - door de massale regen overwoekerd geraakt door onkruid. Vanaf midden juli werd die door papa De Smet manueel in de kiem gesmoord. Elke vierkante meter van de tuin heeft hij manueel omgespit. Elk 'peentje' onkruid heeft hij uit de grond getrokken. Een fenomenaal huzarenstukje.

Daarna werden nog alle overbodige struiken en planten met de remorque van papa Leemans naar het containerpark gebracht. Wellicht onze aller-aller-allerlaatste remorque. Joepie!

Er moest nog een goot geplaatst worden tussen terras en tuin. En die moest aangesloten worden op de afvoerbuis die al geplaatst was onder het gegoten terras. Niet zo evident, bleek dat. Want de buis was te ver doorgetrokken door de terrasfirma, en ze was ook wat te schuin gelegd. Waardoor het zoeken en passen was om ze aangesloten te krijgen op de goot achter het terras. Maar onze papa's sloegen er samen in om de klus perfect te klaren.

Een ander huzarenstukje was de strook van het terras tot aan de oprit vooraan de straat. Daar lag vroeger de oude oprit. En dat stuk bleek vroeger gebruikt te zijn als mini-containerparkje. Want onder die strook hebben we nog 101 tegels, dallen, poutrels, stenen, stukjes glas, ... gevonden. Gggggggrrrrrrrrrrrrrrr. Maar weg ermee! De papa zeefde die strook manueel - jawel, manueel - uit. Alle stenen werden gebruikt als gemalen steenpuin om als onderlaagje te dienen voor het padje dat rond het huis zou lopen. En dankzij het zeven hadden we meteen al goeie grond die kon dienen voor voor het gazon.

manueel gezifte grond. Amaaaaai! 

De laatste grondwerken werden uitgevoerd door Wilgron. Met zijn machientje werd de laatste grond uitgegraven voor de oprit die we aan de straat wat verlengen. Een laatste container verse teelaarde werd aangevoerd om de laatste hoogteverschillen weg te werken. En tot slot nivelleerde hij de grond grofweg.

Nu alle grondwerken erop zaten, kon gestart worden met het padje rond het huis. Papa De Smet plaatste de boordstenen en de zelf afgemaakte stabilisé. En klaar!

Op zaterdag lieten we de laatste, allerallerallerlaatste, vrachtwagen komen. Met een stevige lading verse stabilisé voor de oprit. Een klus voor Maja en ik, om die stabilisé mooi waterpas te verwerken. Best wel een toffe klus.

 

Tussen tuin en terras zitten we met een tamelijk groot hoogteverschil. Om dat praktisch én mooi op te lossen, hebben we ervoor gekozen om een trapje te voorzien. We kozen daarvoor prefab betonnen trappen van Stone & Style. We hadden ons goed geïnformeerd over die trappen. Maar één detail waren we toch vergeten te vragen: het gewicht ervan. Bleek elke trap bij levering 135 kg te wegen. 135 kg! Slik. Een nacht lang hebben we wakker gelegen over hoe we die trappen verplaatst zouden krijgen. Maar gelukkig komt alles altijd goed. Om te beginnen kwam Bart - Maja's top-collega - ons vrijdag al voor een héél groot stuk uit de nood helpen. Met behulp van zijn fenomenale spierkracht, inzicht én een 'duveltje' (zo'n karretje waarop je ook bakken bier enzo kan stapelen) slaagde hij er quasi in zijn eentje in om de stenen vanop het pallet op de oprit naar het terras verplaatst te krijgen. De held! Daar lagen ze op zaterdag klaar om op hun plaats gelegd te worden. Mijn papa en broer Frederik maakten telkens de stabilisé klaar om de stenen één per één op te leggen. Voor het hefwerk maakten we gebruik van de tip van bouwzaak Smets Gedimat: vorm een team met 4 mensen, die in duo via een stevig touw de trap oplichten en verplaatsten. En dat lukte dankzij de sterke krachten van onze papa's, broer en Maja. Oef! Met het resultaat zijn we alleszins su-per blij! Nooit gedacht dat het ons zo zou bevallen.

hoe het er ooit uitzag, in voorbereiding...

het stevige manuele liftwerk

en het mooie resultaat

Papa Leemans freesde ondertussen de grond in de tuin. Dat freeswerk was wel nodig om nog wat 'lucht' te geven aan de grond. Ideaal om komende week het gras te zaaien. De komende week ontfermt Papa De Smet zich daar over. Want september is nog de ideale maand om gras te zaaien. En dan is het wachten op de eerste grassprieten...

Waar hielden Maja en ik ons verder mee bezig op zaterdagnamiddag en zondag? Het afwerken van de extra oprit en het padje rond het huis. Voor het padje hadden we gekozen voor grote zwarte stapstenen van Stone & Style. Zwart, omdat dat mooi afsteekt met de steentjes én mooi matcht met het zwart van de ramen. En dat type steen, omdat ze quasi kleurvast én niet glad zijn.

De stapstenen zijn omringd met "honinggraten"-platen, waardoor je met een auto/fiets/rolstoel/kinderwagen niet "pattineert" op de steentjes. Voor het uitsnijden van de staptegels in de platen maakten we - op heerlijk vrouwelijke wijze - gebruik van een broodmes van Ikea. Dat werkte gek genoeg makkelijker dan een slijpschijf :) . De stapstenen zelf plaatsen vroeg wat puzzel en herpuzzelwerk om alles recht en waterpas te krijgen. Maar vooral ook wat van onze kracht. Want elke steen weegt 65kg. Op zich zeer goed te doen met z'n tweeën. Maar na 25 stenen heb je het wel gehad... . Zeker als je dan ook nog eens 2,5 ton aan kleine steentjes er rond hebt te vervoeren en te verdelen.

gewerkt tot we erbij neervielen...

...terwijl poes Alfonsine doodmoe was van het "zien werken" :) 

Maar je hoort ons niet klagen. Het was nog eens fysiek zwaar werken. En we zijn nu écht wel moe. Maar positief moe. Want we zijn ontzettend blij met het resultaat. Ein-de-lijk een nette oprit. En meteen ook een bijkomende oprit voor auto's van familie, vrienden, ... die op bezoek komen. Geweldig! En het grootste voordeel aan het wegje langs het huis? Nooit meer met modder- en zandvoeten het huis binnen. Wat indirect wil zeggen: een netter huis binnen. Hoera!

 

Trouwens, vooraleer vandaag aan ons werk te beginnen, zakten we nog af naar de garageverkoop hier in Eversem. En wat wisten we op de kop te tikken? Een heerlijk mooie én nog functionerende radio uit de jaren '60/70. Hij pronkt nu in onze living. Met als vergezellende deco: een plastieken speelgoedolifantje uit de jaren '50, dat we hier onder de oprit vonden. En uiteraard een betonnen bloempotje van Studio Second Life.

De komende week - als écht alles af is - nemen we van alles (inter- en exterieur) nog eens foto's. En die smijten we dan zondag op deze blog. Wellicht wordt dat dan, met het afronden van de renovatie, wellicht ook het allerlaatste blogbericht. Afscheid nemen in stijl zegt men dan :).

De Morgen-miekes presenteren met trots: een prachtig (zonovergoten) terras.

De miekes staan weer in de boekskes. Jawel, deze keer in het betere journalistieke werk: De Morgen (de weekendbijlage Zeno). Nee, we zijn niet mediageil. We hebben met véél plezier de vriend van vriendin Lynn uit de nood geholpen. Fotograaf Tim Coppens had van de redactie van De Morgen op donderdag, 16.30u, de opdracht gekregen om de foto's te maken voor een reportage over hoe IKEA de voorbije decennia onze interieurs heeft veranderd. Te illustreren met 2 foto's. Eén foto van het oerdegelijke, duurzame eikenhouten interieur voor het leven. Een andere foto van een hedendaags, licht interieur met IKEA-elementen. En voor die laatste foto vroeg Tim of hij ons interieur mocht benutten. Wij zeiden ja. En om 19u stonden Tim en Lynn voor de deur met een massa aan koffers vol fotolenzen en ander fotomateriaal. Eigenlijk een beetje een slechte timing. Want op dat moment brak boven Meise en het Brusselse een giant onweer uit. Het licht was dus niet denderend. Maar beroepsfotografen hebben dan weer 101 stuff mee om een gebrek aan licht te compenseren.

Voor de foto volgde een kleine reorganisatie van ons meubilair. Een kleine opruimactie. En het bijeensprokkelen van wat IKEA-spulletjes. Onze keuken is van IKEA. De tafel ook, net als de glazen, karaf, broodplankjes en bestek. Maar niet alles is IKEA. Onze stoelen zijn vintage (zelf gerestaureerde stoelen!). En STUDIO SECOND LIFE is stiekem ook present, met 2 betonnen krukjes rechts onderaan én een klein bloempotje op de tafel. Ha, verdoken reclame!

Enfin, we zijn heel enthousiast over de foto. Mooi werk van de very talented Tim Coppens. Wie meer te weten wil komen over hem, moet maar eens surfen naar COPPENS/LAUREYS, of snuisteren onder de hashtag #coppenslaureys. Voor bruidspaartjes in spe: Tim en zijn vriendin maken ook héél erg mooie trouwreportages.

Dan weer de serious business. Ons terras ligt er. Jaaaaaaaaaaaaa!

Dat is geen evidentie geweest. Door - je raadt het goed - de regen, bakken regen, strontregen! Normaalgezien moest eind mei alles 100% uitgevoerd en afgewerkt zijn. We zijn een maand verder, en nog één kleine pruts moet de firma komen afwerken. Maar dat volgt nog wel, eens het weer écht eens droger wordt.

De afgelopen weken moeten voor bouwondernemingen die vooral buitenwerk leveren zotte/frustrerende tijden geweest zijn. De firma van onze betonvloer ging bijvoorbeeld aan de hand van de buienradar na of ze die dag voor onze werf konden uitrukken of niet. Het moeten slopende, stresserende weken en dagen zijn voor die mensen. Want regen = werkschema's voor de werkmannen alweer overhoop gooien, klanten teleurstellen, ... .

Enfin, onze uitvoering ging als volgt:

• fase 1: de grote vloerplaat werd gegoten. Hier en daar zie je nog "vlekken" van de curing compound. Dat is een product dat ze in de beton vermengen, zodat de beton niet te snel zou drogen. Zo wordt scheurvorming vermeden. Maar al die vlekken gaan, met het verder uitdrogen, nog verder verdwijnen. Perfect! 
  
• fase 2: het komen uitslijpen van uitzettingsvoegen, de dag erna. Voegen die nodig zijn zodat, alweer, de beton niet zou barsten. Want beton zet uit en krimpt door bijvoorbeeld temperatuurverschillen. Dat geeft druk, en die druk zoekt zijn weg. En als die weg - een uitzettingsvoeg - er niet is, dan barst de beton. Sommigen kiezen ervoor om hun vloer in tegels te laten slijpen (bijvoorbeeld van een meter op een meter). Maar omdat wij houden van grote vlakken, hebben wij gekozen voor zo weinig mogelijk uitzettingsvoegen. Dat betekent dat er in de grote vloerplaat eigenlijk maar 3 voegen geslepen zijn. Waardoor de vlakken allemaal ongeveer 4 op 4 meter, of 4 op 6 meter groot zijn. Lekker strak!
• Fase 3 bestond uit het bekisten en wapenen van de zitbank (het gedeelte waar je met je poep op zit). Onze monden vielen warempel open: wat een huzarenstukje. Niet alleen moest de bekisting zodanig gemaakt zijn dat je er inderdaad een bank in kon gieten. Maar ook moest ze stevig genoeg zijn, zodat de bekisting de druk van de gegoten beton zou kunnen weerstaan. Een hele constructie met planken en allerlei tegengewichten (van zakken zand tot en met boordstenen die ze hier bij ons in de tuin vonden) is het resultaat. Chapeau voor die mannen. 
   
• Fase 4: het gieten van de 1ste bekisting van de zitbank. 
• Fase 5: het maken van de bekisting van de rugleuning van de zitbank + van het hellend vlak richting fietsenberging. Opnieuw een huzarenstukje: meten, hermeten, zagen, herzagen. Wat een prutswerk. Het zou mij - iemand zonder geduld bij prutswerk - niet gegeven zijn. Dus véél bewondering voor deze rasechte stielmannen.
• Fase 6: het gieten van de rugleuning en het hellend vlak. 
   
• Fase 7: het weghalen van alle bekistingen. Wie denkt dat dat op een uurtje gefixt is, is eraan voor de moeite. Stevig gefabriceerde bekistingen, vragen ook menige uurtjes om die weer af te breken. Koevoet en al komt eraan te pas.
• Fase 8: het boenen van de zitbank en het plaatsen van de drainage tussen terras en keuken/fietsenberging.

Wat moet er nog afgewerkt worden? We moeten nog een goot leggen tussen terras en tuin. Dat doen we één van de komende dagen/weken zelf nog. Maar ondertussen zijn we al happy met hoe het terras afwatert. Dankzij de "afdraging" van het terras richting tuin, komt er niets van water richting onze keuken gelopen. Ook niet met de massa aan stortregen van de afgelopen dagen/weken. Dat zijn dikke vette punten voor de uitvoerders, dat ze daarin geslaagd zijn! 

Het resultaat mag er méér dan zijn. We zijn er écht wel heel happy mee. Het hoogteverschil met het terras van de buren én de achterliggende tuin is mooi opgelost. En met die zitbank hebben we meteen ook een "tuinmeubel" voor het geval we een groot terrasfeest geven. Moeten we dus al niet meer beginnen bedelen om "en brengen jullie dan ook een paar stoelen mee?".

 

 

Ondertussen hebben we dat hier ook al wat cosy gemaakt. We konden onszelf niet houden. En hebben ondertussen voor een prijsje een tuintafel op de kop getikt. En voor eenzelfde zeer zacht prijsje wat terrasstoelen. De bobijn van onze oude EXVB-kabel (de kabel waarmee je huis wordt aangesloten op het ondergronsdse elektriciteitsnet) hebben we gepimpt tot een "lounge"-tafel on wheels.

En ondanks het feit dat het eigenlijk nog maar zelden terraskesweer is geweest, hebben we het hier toch al een aantal keer kunnen benutten. De zitbank blijkt voor kinderen een leuk obstakel om op- en af te klimmen. Beton blijkt ook ge-wel-dig om op te sceeleren. En wellicht zullen die trapjes ook nog héél vaak dienst doen voor allerlei acts van het kleine soortje. Zo hebben we het graag!

Verder staan nog op de agenda: het in orde krijgen van de tuin. Momenteel is dat één bruine, met onkruid versierde massa. We hebben ons laten adviseren dat juni écht geen goede maand meer is om gras te zaaien. Te droog waardoor je graszaad geen kans krijgt tot kiemen, anderzijds te groot risico op zware onweders die je zaad kunnen wegspoelen, te groot risico op té veel onkruid dat opschiet tussen je vers gezaaide sprieten, ... . Dus pakken we dat tactisch aan, en zullen we zaaien zodra het graszaai-seizoen weer op volle toeren draait. En dat is vanaf midden augustus. 

Ons opzet: zoveel mogelijk gras. Gemixt met een landschapstuin. Wat dus wil zeggen: een tuin waar je het gevoel hebt dat je temidden de natuur zit. Hoge grassen, bloemenweides door elkaar, vlinders die aangetrokken worden door je planten, ... . Verwacht nu niet dat we een mega tuin hebben om dat te realiseren. Maar zeker wel groot om er iets geslaagd van te maken. 

Sowieso hebben we weer een nieuw doel en deadline om dat hier  zo maximaal mogelijk afgewerkt te krijgen. Want op vraag van ons architectenbureau doen we weer mee aan zo'n openhuizendag. De "Mijn Huis, Mijn Architect", op zaterdag 24 en zondag 25 september.

Zijn wij zo'n stoeffers met ons huis? Neen, niet per se. Maar we moeten daar niet onozel over doen: we vinden het een eer dat het ons gevraagd wordt. Objectief gezien, denken we dat er huizen zijn die veel, veel, véééééééééééél straffer verbouwd zijn. Huizen waar je het originele huis bijvoorbeeld quasi niet meer herkent. Dat is in ons geval niet het geval. Maar... we zijn wel degelijk trots op het huis dat we hier, met de hulp van veel mensen, hebben weten te realiseren. En misschien zijn we wel een huis dat toont dat je, met beperkte ingrepen, een oud, donker huis toch kan transformeren tot iets modern, hedendaags. Als we bovendien andere mensen kunnen inspireren tot een fijn verbouwavontuur als het onze: graag! En last but not least: die openhuizendag zet nu tenminste wat druk op de ketel. Want anders heeft het 1ste verdiep, de zolder en de gang beneden binnen 15 jaar nog geen plinten. Geraken andere prutsen ook niet afgewerkt, en zit er wat druk achter om aan de slag te gaan met de tuin.

We leggen efkes een terrasje...

Het was hier lang muisstil. Maar Maja & Sofie Constructions draaien weer eventjes op volle toeren. Want na het huis en gans zijn binnenkant, is het nu tijd voor... de buitenkant.

Vorig jaar stonden we al eventjes op de drempel van een terras. Maar na heel wat tellen en hertellen bleken we toch wat centjes tekort te komen. En onder het motto "wat een mens niet heeft, kan'm niet uitgeven", stopten we de terrasplannen een jaartje in de koelkast. Om dan het ontbrekende geld bijeen te sparen. Et voilà, we zijn zover.

Het terras vinden we zelf een beetje een uitdaging. Het zal naast het terras van mijn grootmoeder komen. Maar daar ligt een klein addertje onder het terras. Want haar terras ligt 70 cm hoger dan de nulpas van ons terras. Ha! Stutten is dus een must. Maar we wilden daarbij ook niet het gevoel krijgen dat we met ons terras in een soort van diepe put zitten. Dus we zochten naar een functionele maar ook esthetisch mooi ogende oplossing. Et voilà, het team van Plan A, ons architectenbureau, kwam met een pareltje van een ontwerp.

Het idee is eigenlijk simpel. Om het "diepe put"-gevoel weg te werken, komt er op de kruising van de beide terrassen een plantenbak. Die op zijn beurt mooi overvloeit in een muurtje met zitbank. 

Bijkomende uitdaging: de nulpas van onze fietsenberging ligt 15cm lager dan de nulpas van onze keuken. Maar we wilden van dat vlak wel één groot terras maken. Liefst zonder trapje. Want dat leek ons heel onhandig als je met je fiets, een kruiwagen, grasmachine ... of iets anders op wielen uit de fietsenberging wil komen. Maar ha, ook dat is weer mooi opgelost. Want vanaf de keuken zal het terras licht hellend richting fietsenberging gaan.

We zijn erg blij met het ontwerp. Lekker groot (45m², woehoe!), met cosy hoekjes hier en daar. Familie en vrienden, be prepared voor leuke, gezellige en lekkere terrasnamiddagen en -avonden!! 

Qua uitvoering kiezen we opnieuw voor gepolierde beton. Want beton is mooi, lekker strak, makkelijk in onderhoud, ... . Tussen keuken en terras hebben we geen "dorpel". Dus de vloer van het gelijkvloers en van het terras gaat mooi vlotjes in elkaar overvloeien. Lovely!

Voor de uitvoering brengen we weer wat bekende gezichten samen. Immers: never change a winning team!

Te beginnen met ons architectenbureau, dat naast het ontwerp ook instaat voor de aansturing en opvolging. Voor de grondwerken zorgt Wilgron. We hadden eerder op hem beroep gedaan voor containers. Sympathieke kerel met correcte service én prijzen.

Voor de uitvoering van  de beton gaan we weer in zee met de firma die bewezen heeft dat ze het vertrouwen én vakmanschap waard is: BCI Floors. 

Et voilà. We zijn vertrokken. Het weekend van 1 mei brachten we orde in onze ontplofte werftuin. Snoeihout weg, buizen weg, steenpuin verzamelen en op één hoop gooien, slechte palletten verzagen, ... . Dat leverde een aardig hoopje grof vuil op de remorque op.

 

 

Maandag startte de grondwerker. Steenpuin opladen in een container, het terras uitgraven, de wortels van de oude, gigantische sparrenbomen oplichten uit de grond, het uitgegraven terras verharden met gemalen betonpuin, alles aantrillen met vermalen steenpuin, ... . 

 

Surprise surprise, tijdens het graven kwam Wilgron ook uit op een oude regenwaterput. Maar onze architect - een beetje onze constante redder in nood - zakte af, keek, analyseerde, beoordeelde en gaf een oplossing. 

Achteraan de tuin lagen ook nog heuvels met grond. Dat is grond die we 2 jaar geleden manueel hebben uitgegraven op de plaats waar nu de carport staat. En die heeft Wilgron ook netjes genivelleerd. Zodat we nu tenminste een rechte tuin hebben. 

Vrijdag begon de betonfirma met de voorbereidende werken: het maken van de bekistingen. Niet zonder slag of stoot. Want er waren moeilijkheden om het plan te lezen; de mannen wisten niet wat ze moesten doen, hoe het plan te interpreteren. Enfin, veel ditjes en datjes. Gelukkig konden we nog een hulplijn inroepen: onze architect. Duizend maal dank! Want hup, de mannen ware nu goed op dreef. Of toch ook weer niet want... de grondwerker had 5cm te veel vermalen steenpuin gekapt als ondergrond. Waardoor er te weinig diepte was om beton te gieten (maar 10cm, in plaats van de noodzakelijke 15cm). Dus... dropen ze weer af.

Ons huiswerk voor het weekend was duidelijk: de grondwerker zo snel mogelijk ter plaatse krijgen om die 5cm steenpuin er weer af te schrapen. En dat lukte: maandagochtend. Op een uurtje was de klus geklaard. 

Afronden deed onze grondwerker met zijn laatste klus: het afslijpen van de schil van de oude stookolietank. Die stak nét iets te veel boven de grond uit, waardoor er daar te weinig diepte was voor de beton. Dus: weg met die schil van de stookolietank. Slijpschijf uit de graafmachine, en slijpen maar. Dat gaat goed. Tot je Wilgron, nét nadat hij de laatste cm van die tank heeft weggeslepen, hoort roepen: "oei, ola." Op dat moment weet je al hoe laat het is, en kan je alleen maar denken: "wat nu weer?!" Iets wat we alleszins niet verwacht hadden: we zaten met een gat, een groooooot gat. De stookolietank van 5000 liter, die 2 jaar geleden gereinigd én volgespoten was met PUR-schuim, bleek maar voor een kwart gevuld te zijn. Ter hoogte van het terras zaten we met een gapend gat. Een dermate groot gat, dat je het niet eventjes gevuld krijgt met wat zakjes zand uit de Hubo. Steenpuin om erin te gooien hadden we ook niet meer liggen. Aaarrrggghhh, het scenario van een gegoten terras op woensdag 11 mei leek eventjes far far away. Tenzij we de tank door de betonfirma zouden laten vol kappen met breekzand of beton. Maar daar hadden we niet echt op gerekend...

Maar soms zijn oplossingen héél dichtbij. Want Saskia van Plan A had een eenvoudig maar geniaal idee: bel eventjes gewoon naar de firma die die tank heeft opgespoten en vraag of hun neutralisatie het volledig opspuiten van de tank inhoudt. En indien dat het geval is, probeer dan te kijken wat ze nog kunnen doen. Om 14.47u gebeld en de situatie uitgelegd. En wat bleek? Wat bij ons het geval was, is niet de bedoeling. De firma had er zelf ook niet meteen een verklaring voor. En zat erg verveeld met de situatie. In die mate, dat ze het gat héél snel wilden komen opspuiten. Zodat onze terrasplannen verder ook niet in het gedrang zouden komen. Et voilà, om 16.25u was de tank al opgevuld. Wat een service! Back on track!

   

Dinsdag kwamen de mannen van de betonfirma de bekistingen dan afmaken en de wapeningsnetten plaatsen. Die daarna gedoopt werden met regen, véél regen.

En vandaag... ligt deel 1 van het terras. We hebben opnieuw gekozen voor de klassieke kleur van beton; geen kleurpigment. De beton moet nog goed uitdrogen, dus hij gaat nog wat tinten afbleken. Maar hoooo hoooo, nu al bij. De terrasavonden komen met rasse schreden dichterbij! We keep you posted over de verdere vooruitgang.

Dat ruikt hier... naar hard werk!

't Zijn harde weken. We zijn bijna aan 17 mei. Dus we zetten nog al onze energie- en tijdsreserves in om tegen die datum - de Vlaamse renovatiedag - ons huis binnen zo veel mogelijk af te werken. Dat betekent: thuiskomen van het werk en nog beginnen klussen. De weekends, die zijn volgepropt met kluswerk. Soms op de meest surreële uren; om 6.30u 's ochtends opstaan voor de eerste verflaag op de trap. Zodat we de volgende verflaag, na 12 uur droogtijd van de vorige, nog dezelfde dag kunnen aanbrengen. Dat werkje is dan om 23u 's avonds af. Om dan de volgende ochtend terug belachelijk vroeg op te staan voor de laatste laag. Zo van die scenario's. Maar bon, het resultaat mag er zijn.

In voorbereiding op het schilderen van onze trap, moest er een stuk aan de trap hersteld worden. Voornamelijk het stuk waar vroeger een muurtje had gestaan, maar dat afgebroken is. Daar was de trap dus niet mooi afgewerkt, of zwaar beschadigd. 't Is maar hoe je het bekijkt. De mannen van R&D, de schrijnwerkers die ook ons zwart gebrand hout hebben geplaatst, deden prachtig oplapwerk. Beoordeel zelf maar aan de hand van de voor en na... .

 

Daarnaast "corrigeerden" ze onze wc-deur. Dat was de vroegere deur van de kelder. Maar de draairichting van de deur was niet meer aangepast aan de nieuwe wc-situatie; als je de deur zou opendraaien, zou je tegen de wc botsen. We konden, als we dat wilden, een spliksplinternieuwe deur laten plaatsen. Maar dat wilden we niet. Want onze oude deuren hebben van die leuke ramen. Lekker retro. Dus nieuwe scharnieren met een nieuwe draairichting, en in functie daarvan ook nieuwe deuromlijstingen. Weer dikke vette punten voor R&D!

 

Wat verder? We hebben een klein accidentje gehad in één van de slaapkamers. Blijkbaar stond daar in een verhuiszak nog een fles ontstopper (zo van dat goed toxische, bijtend spul). En van die fles was blijkbaar de dop gevallen. Gevolg: ontstopper op de laminaatvloer gedrupt. En dat hebben we nu pas - goed zichtbaar - ontdekt. Al de planken waarop de ontstopper was gedrupt, zijn om weg te smijten. Want de laminaat heeft duidelijk chemisch gereageerd met de ontstopper. 

Drie planken waren beschadigd. Dus hup, alle laminaatrijen tot aan de beschadigde planken eruit. Dankzij 6 pakken laminaat die we nog op overschot hadden, konden we dan de 3 lelijke planken vervangen. En hup, zo weer netjes in orde. 

Om zo'n ongelukken met de ontstopperfles te voorkomen, verhuisde de fles naar beneden. In de ene hand de bus ontstopper. In de andere hand een leeg glas dat naar beneden mocht. Nog even een tussenstop in de wc beneden, om daar nog iets anders op te pikken. Ik buig mij voorover om dat op te rapen op de wc-vloer. Maar damn, vergeten dat ik in de andere hand die ontstopper nog vast had. Een fles zonder dop... . Dus lap, ontstopper op mijn handen gegoten. En afgaand op de schade aan de laminaat, wist ik ondertussen wel hoe bijtend dat product was. Ik dacht: snel snel mijn handen afspoelen met véél water. En in een reflex heb in mijn hand dan maar gewoon in de wc-pot gestoken. Brandje meteen geblust :) . Meteen de eerste keer dat ik met mijn volle vuist op de bodem van een gevulde wc kwam. Hopelijk ook de laatste keer. Enfin, het zijn spliksplinternieuwe wc's. Nog netjes en al, altijd proper gekuist met Ecover. Zo erg is dat nu ook weer niet :)

Op zolder heeft het zichtbare dakgebinte een opknapbeurt gekregen. Het oorspronkelijke hout was erg donker. Maar ook nogal 'bevlekt'. Met pleisterresten, die we er niet uit kregen. Dus één effectieve remedie: de balk afschuren. Verschillende avonden heeft Maja er machinaal aan liggen afschuren. Alweer niet zo evident, op die hoogte. En vooral, een verschrikkelijk vuil werk. Houtstof overal. Moeilijk ademhalen met al dat stof. 

 

Maar het resultaat is verbluffend. Een mooi afgeschuurd gebinte, verschillende tinten lichter dan tevoren. Ondertussen hebben we het al overvloedig - op instructie van de Colora - behandeld tegen de houtworm. Dat product moest 8 dagen intrekken. Om dan tenslotte de beschermende vernis op het  hout te zetten. 

 

Daarna volgden de schilderwerken van de zolder. Die is, tot in de nok, minstens 4,5 meter hoog. Te hoog om te kunnen bereiken met een trapladder. Maar Nicole - super dank je wel Nicole!! - wist ons uit de nood te helpen met een stelling, waarop we dan een trapladder konden plaatsen. En daarmee wél tot in de nok geraakten. Om eerst te beginnen met het afschuren van de gyprocplafonds en -muren. Daarna af te wassen. Op de meeste plaatsen ging dat vlotjes. Boven het trapgat konden we de stelling niet plaatsen. Maar dan is een mens creatief. En dan bindt mama De Smet de afwasvod aan een lange stok. En op die manier kan je de muren ook afwassen natuurlijk... Om daarna, gespreid over 2 dagen, te schilderen. Alles opnieuw in het wit. Behalve de binnenkant van de ramen en de veluxen. Die hebben we in het funky orange geschilderd. Het oranje geeft, bij elk sprankeltje zonlicht, een warme gloed in de kamer. 

Het "verlichtingsarmatuur" op zolder hangt ook omhoog. We zochten iets frivools, licht en met een retrolook. Maar verlichtingsarmaturen zijn vaak schandalig duur. Maar ha, wat vonden wij bij bol.com? Hét verlichtingsarmatuur naar onze goesting, voor nog geen 40 euro per stuk. Zalig! In de lamp zit kooldraad; zo een koperen draad die geel/oranje kleurt als je de lamp aansteekt.

 

De trap heeft ondertussen ook een schilderbeurt gekregen. Eigenlijk om dezelfde reden als het dakgebinte. Enerzijds omdat het hout een donkere kleur heeft; wij houden eerder van licht en vrolijk. Maar ook omdat hij tamelijk zwaar beschadigd was met pleistervlekken die we er niet uit kregen. 

  

Zo vlot het gaat om muren te schilderen, zo tijdsintensief is het schilderen van een trap. Het begint met het "ontvetten" van de trap. Daarna licht afschuren. Om vervolgens de gaatjes of andere beschadigingen aan de trap te vullen met herstellende pasta. Opnieuw lichtjes afschuren en afwassen. Om dan ein-de-lijk te kunnen beginnen schilderen. Eerst een voorbehandelende laag. Die moest 5 uur drogen. Daarna de 1ste afwerkingslaag, 12 uur droogtijd. En tot slot de laatste afwerkingslaag. Wij kozen ervoor om de trap in hetzelfde wit te zetten als onze muren - living white. Maar de treden zelf in een andere kleur te zetten: green tile. Extra veel werk, want dan kan je niet alles in één keer schilderen. Wachten tot de ene laag droog is, om die dan af te plakken en de andere kleurverf te zetten. 3 dagen heeft het ons gekost. Maar het was de tijdsinvestering waard. De gang oogt lichter en frivoler dan tevoren. 

De 1ste behandelende laag, die noodzakelijk is opdat de afwerkingsverf zou hechten

Klaar!

Klaar!

En klaar! De wc-deur hebben we uiteindelijk gewoon in donker vernis gehouden. Omdat de gang anders wel héél wit wordt.  

In de badkamer staan nieuwe deuromlijstingen rond de deur (de vorige zijn we ergens op onverklaarbare wijze verloren). Papa De Smet heeft dan verder de tegeltjes afgewerkt, zodat die mooi aansluiten op de deuromlijsting. 

En op een avond hebben we dan ook nieuwe plinten in de badkamer geplaatst. Gewoon wit, tikkeltje strak. Dan nog een wc-rol-houder opgehangen die we van mama en papa Leemans uit Berlijn hadden gekregen. Et voilà, met dat alles is de badkamer weer wat beschaafder. 

 

Eén van de slaapkamers had sinds september/oktober een specifieke naam gekregen: het Walhalla. Waarom? Omdat het de kamer was waar alle gerief stond: werktools, alle materialen voor sanitair en verwarming (alpexbuizen, de regenwaterpomp, ...), ook alle te installeren materiaal voor elektriciteit. Echt een kamer waar wel wat kapitaal aan materiaal stond. Het ging altijd systematisch op slot. En we hebben gelukkig op onze werf nooit ongewenste bezoekers gehad. Bij onze verhuis werd het Walhalla de rommelkamer. Alle onuitgepakte dozen belandden daar. Alle rommel ook. Verschrikkelijk, want je kon er amper een voet binnenzetten. Dat is verleden tijd. Na duchtig schuurwerk (beik, ik haaaat gyprocplafonds afschuren) en verven (dank je wel voor de hulp, Katleen), zit ook deze kamer in een nieuw kleedje.

 

Het schuurwerk van muren en plafonds zit er nu definitief op. Geen fijn stof meer dat door het huis zal dwarrelen. Dus kon het kristallen lustertje van mijn grootouders teruggehangen worden. Tijdens de verbouwing was dat in veiligheid gebracht bij mama De Smet. Papa Leemans hing het opnieuw op de originele plek op, waar het hing sinds 1953. Het lustertje is opnieuw thuis, en schittert als nooit tevoren.

 

Onze favoriete plakkers Roland & Maurice waren voor een dagje weer van de partij. Om de oude elektriciteitsnis in de gang weg te pleisteren. Hoe we de nis precies gaan vullen, weten we nog niet exact. Er zijn wat ideeën. De precieze uitvoering, da's voor binnen een paar weken...

 

Roland en Maurice kwamen ook langs om het wc'tje te plamuren en om het plafond in de gang te plaatsen. Maar vooral om onze carportmuur, die op de scheiding staat met het huis van de buren, af te cementeren. Zo moeten de buren niet meer kijken op een lelijke (snelbouw)steenmuur. Maar ondertussen al op een afgecementeerde muur. Die we binnenkort een fris likje verf zullen geven.

Onze papa's - het zijn écht waar onze helden - zijn ondertussen doende met onze oprit. Daar is al heel wat over nagedacht en van ideeën over gewisseld. Om nu een finaal plan te hebben. Ze hebben al  de grond afgegraven, waar dan later de stabilisé en de steentjes op geplaatst kunnen worden. 

Onze mama's zorgen voor onze hygiënische en logistieke ondersteuning. We kwamen niet meer toe aan onze was. Dus draaiden de mama's ettelijke wasmachines. Andere klussen waar we moeilijk toe kwamen waren het verwijderen van verfresten op de deuromlijstingen, de raamkaders en de laminaatvloer. Een volle zaterdag spendeerde mama De Smet aan het verwijderen van verfresten rond ramen en op de vloeren. Een volle dag! Leve onze mama's. 

We plaatsten onlangs de deuromlijstingen van de keukendeur terug. En wat vonden we daar tussen de deur en de omlijsting? Alweer opgefrommelde kranten en magazines (die dienden als isolatie). Een Humoradio (de voorloper van de Humo) uit 1953. Maar ook het tijdschrift Votre Santé, uit 1948. Met artikels over BH's en syfillis. In 1948, 1948!!!!! Kan je je dat voorstellen? Onvoorstelbaar toch, dat thema's die vandaag nog taboe zijn toen al aan bod kwamen in zo'n tijdschriften. Enfin, de tijdschriften zijn mooi bijgehouden en krijgen een mooie plek in huis. 

Zo heeft een cover die we vorig jaar terugvonden tussen het raam aan de straatkant en de gevel ondertussen een glansplek gekregen in onze living. Op de cover pronkt Fernandel, op bezoek in New York. Een pareltje!! 

 

Als voorlaatste puntje, weer een straf Eandis-verhaal. In december hadden we de stokoude enkelvoudige elektriciteitsmeter laten vervangen door een nieuw exemplaar. Een nacht- en dagteller (want da's beter voor de portemonnee). Midden maart moesten we onze meterstand al doorgeven. En heel raar, de dagteller stond maar op 2, terwijl de nachtteller al op 200 stond. Paar dagen later nog eens gaan kijken, en de nachtteller was toen al verder doorgelopen, de dagteller niet. Duidelijk iets niet pluis; we verbruikten alleen op nachttarief. We signaleerden het aan Eandis (want we hadden geen zin om binnen x-aantal tijd een gepeperde rekening te krijgen, overigens voor een probleem waarvoor wij niet verantwoordelijk waren). Eandis kwam eind april ter plaatse. En wat bleek: de nieuwe meter was al stuk. "Ja madammeke, soms liggen er kapotte meters in ons camionette." Tja. Enfin, toch een goeie 2 maanden enkel op nachttarief verbruikt. Dank je wel Eandis. Nu kleuren we weer mooi binnen de lijntjes. 

Wordt er voor de rest nog ontspannen? Weinig tot niet. Midden april konden we met de vriendinnen wel van de zon genieten in onze tuin. Spot iemand daar een nieuwe tuintafel? Nope. Maar een grote bobijn van onze EXVB-kabel (een elektriciteitskabel die van onder de straat naar je huis loopt, een stevige klepper) dient wel perfect als tafel. Hoera! 

We proberen ondertussen ook nog ons beste beentje voor te zetten. Op 2 mei gingen we voor Kom op Tegen Kanker en de vzw Prinses Harte 2 uurtjes kinderen schminken of glittertattoo's zetten. Eens iets anders dan trappen schilderen. 

 

Elke kwam ons op zondagavond verblijden met koken chez nous; handig, want dan moesten wij niet naar de winkel. Leve Elke! En als we écht geen tijd hebben om te koken - zoals 2 weken geleden - dan druipen we nog eens af naar de lekkerste frituur (maar écht) van het land: Den Dries in Wolvertem. Mjammie!  

 

Hét meest geestige ontspanningsmomentje hadden we op de onthaaldag voor nieuwe inwoners van Meise. We werden uitgenodigd voor een busrit langs de mooiste plekjes van Meise. En wat een primeur, nog wel met de nieuwe, nog ongebruikte bus van de gemeente. Het was ook voor de chauffeur nog wat zoeken: het regende, en de ruitenwisser deed het niet. Even werd het idee geopperd om ergens te stoppen om een aftrekker te halen. Om dan om de x-aantal tijd op die manier de regen weg te swifferen. Wat een onhaalbaar idee! Het heeft het uiteindelijk niet gehaald. En met de knoppenbediening van de ruitenwisser kwam het dan toch nog in orde.

De meest praktische plekken van de gemeente werden getoond: de verschillende scholen, het OCMW, de woonzorgcentra, het gemeentehuis, de muziekschool, de sportschuur, ... . Zélfs tot in de catacomben van gemeenschaps- en cultuurcentrum De Muze. De beentjes konden we strekken op de zaterdagmarkt van Meise-dorp.

De beloofde mooiste plekjes van de gemeente hebben we ook mogen spotten. De nationale plantentuin, uiteraard. Het landgoed van één of andere adellijke familie. De vele kerken en kapelletjes in Rossem, Oppem, Meuzegem, Imde, Meise, Sint-Brixius-Rode, Wolvertem en Westrode. Wist je dat in Imde een lid van de familie Bush - jawel, van de Amerikaanse ex-president - de oude pastorij bewoont? Andere bekende inwoners van Meise? Kris Wouters (maar dat was geen nieuwtje, want die hadden we al vaak gespot in frituur Den Dries, haha). Jo vally. Bruno Wyndaele. Baron Eddy Merckx. Maar ook An Van dam. An Wie? Ja, An Van Dam. Wij hebben geen idee wie An Van Dam is. En ook google niet. Mocht iemand uit showbizzland ons wegwijs kunnen maken: graag!

Uitstappen uit de bus, en dan nog getrakteerd worden op een glaasje, chipjes en sandwichkes. Jawadde, bedankt gemeente Meise! En alsof dat nog niet genoeg was, kregen we nog een goodiebag vol met kortingsbonnen of andere attenties, geschonken door de lokale middenstand. Kortom, wij vonden dit een leuk initiatief. Het is een verhuis naar Meise waard ;) !

Tot slot nog een nieuwtje over onze medebewoners, Rudy & Maurice. Rudy is al een jaartje bij ons. Maurice is onze nieuwe vriend sinds midden januari. De ontmoeting in januari was niet bepaald een succes.Veel vechten; de haarplukken vlogen in het rond, ze rolden al vechten met elkaar over de grond. Zolang wij niet op ons gelijkvloers konden leven, leefden de konijnen met ons samen op de zolder. Sinds het gelijkvloers leefbaar is, zijn de konijnen ook naar daar verhuisd. En daar verliepen de contacten wat beter. Ze zochten elkaar niet echt op. Maar de gevechten bleven sindsdien toch uit. De hoop op een "hechte relatie" hadden we opgegeven. Maar het mirakel is gebeurd: sinds vorige week zijn ze vriendjes, BFF's, lovers. 

En nog eens terugkomend op de renovatiedag. Wie ons (goed) kent is uiteraard altijd los van de renovatiedag welkom om een kijkje te komen nemen. Dat hoeft écht niet via deze formele weg. Voordeel is, dan maken we zelfs nog een patéke enzo :). Maar wil je toch via de formele weg, dan moet je je wel registreren via de website van de Vlaamse renovatiedag, daar je toegangsticket afprinten en meebrengen. Waarom dat moet, weten we niet. Maar het moet wel. 't Is maar dat je het weet. Meer info: http://www.devlaamserenovatiedag.be/registreer/ 

Tot hoors!