De pannen van het dak geswingd!

En bij de tafel kregen we ook nog eens 4 stoelen bij. Handy!

Beginnen doen we deze week in Merksplas. Een lieflijk dorpje in de Noorderkempen. Maja reed er op maandagochtend voor dag en dauw samen met haar papa naartoe om er een oude tafel op te pikken. We waren op Tweedehands.be al eventjes op zoek naar zo'n tafel. En deze leek ons perfect! 

Waarom een tafel? Omdat we de tafel gaan pimpen als badkamermeubel (we zijn niet zo'n fans van klassieke badkamermeubels). Het principe is simpel: je neemt een tafel, en monteert er daarna opzetwaskommen en kranen op. Et voilà. 

Er is nog wat werk aan de tafel. Tafel stabiliseren, tafel behandelen tegen de tand des tijds, ... . Die klus neemt de opa van Maja op zich (dank je wel, opa!). En het resultaat zal - daar zijn we nu al van overtuigd - mooi zijn. Eens klaar en gemonteerd in de badkamer (binnen een paar maanden) showen we hier het resultaat, uiteraard!

Dinsdag - op de ongetwijfeld meest druilerige dag van de zomer - kwamen ze vanuit Heist-op-den-Berg onze ramen opmeten. Dat betekende ook dat we onze kleurkeuze moesten doorgeven. Onze architecte, die ook aanwezig was, was razend benieuwd wat het geworden was. Jullie ook? 

Het is zwart geworden. En eigenlijk hebben we niet meer veel getwijfeld. Zoals Kirsten het zo mooi verwoordde: grijs zou veilig en voorzichtig zijn, maar geen pit geven aan onze gevel. En pit en karakter creëren, dat is wél wat we uitgesproken willen. Daarnaast kregen we ook van veel andere mensen met een creatief kantje het advies om zwart te kiezen. Plus op onze blogpoll koos de meerderheid voor zwart. We denken dat het dus wel snor zit met onze kleurkeuze. Het is nu 12 weken - tedekke, miljaar, nondeju, da's lang! - wachten op onze ramen. Ppppffff. Maar niets aan te doen. 

Voor de rest was de werkweek een beetje triestig. Het weer zat niet echt mee. Regen, regen, veel regen. Daardoor heeft onze aannemer alleen maar een blauw steen voor de deur in de keuken geplaatst. Plus de ytongstenen en waterkering voor onder de ramen van de leefkeuken. Eigenlijk vinden we dat hij wat begint te slabakken. Want vrijdag was het wél goed weer. En toen geen aannemer te bespeuren. Al heeft hij die dag mooi weer misschien benut om op een andere werf een klus af te maken of te beginnen. Dat kan ook. Maar we zouden toch graag hebben dat hij het werk komt afwerken. Kortom, maandag zitten we - via onze architecte - achter zijn veren!

 

Wij - Maja, ik en de Hermanator - maakten van de mooie vrijdag wél handig gebruik. Een zacht schijnend zonnetje en een licht briesje: dat zijn de ideale omstandigheden om ons dak af te breken. 

Want jawel, we trakteren onszelf op een spliksplinternieuw dak. Inclusief nieuw onderdak, nieuwe dakpannen én een dikke vette laag superisolatie. We gaan er warmpjes inzitten :)

Maar daarvoor moest eerst het oude dak sneuvelen. Het dakgebinte op zich was nog in prima staat. Maar de oude pannen en het klein latwerk, dat moest eraan geloven. Ook de schouw, die we niet meer gaan gebruiken, mocht verdwijnen. En dat alles deden we zelf. Daarvoor heb je nodig:

• Om te beginnen: een nieuw paar werkhandschoenen: check!

• Een nieuw containertje van 8 kuub, om te vullen met de oude dakpannen. Ook de stenen van de schouw + de losse bakstenen die nog gestockeerd lagen in verschillende kamers zouden erin terecht komen.
  
• Ook niet onbelangrijk: wat beveiliging. Daarvoor konden we rekenen op de materialen van onze dakwerker, diegene die het nieuwe dak zal leggen. Sympathieke mens, want hij kwam al zijn veiligheidsstelling brengen. Mochten we vallen, dan vielen we ten minste in veiligheid :) 
   
• Chloorstabil, een giftig blauw product om het al 60 jaar oude hout eens te impregneren tegen alles wat niet goed is voor hout. Zodat het toch weer minstens 60 jaar meekan. Voor de hoogste balken gebruikten we daarvoor een sproeier (het type waarmee je ook de groenten kan besproeien tegen de insecten enzo). Voor de lager gelegen balken gebruikten we gewoon een borstel. 

Et voilà, aan de slag. Eerst een gaatje maken in het dak, om te zien hoe moeilijk of simpel het ging. 

Pannen losmaken, dat was duidelijk niet moeilijk. Het was vooral zoeken naar een tactiek om de pannen snel, efficiënt en zo volledig mogelijk beneden te krijgen. Dat laatste genoot onze voorkeur, omdat het handiger is om volle pannen op te ruimen, dan klein steenpuin. 

Die tactiek hadden we uiteindelijk snel gevonden: tegen de kant van de dakgoot tussen 3 latten de middenste lat weghalen. Zo krijg je een gat. Dan naar de nok van het dak kruipen, en daar één voor één de pannen na een duwtje van je voet naar beneden laten schuiven. En dan vallen ze door dat gat. Et voilà, zo was het dak op vrijdag al panloos. 

Al een 1/4de van de klus geklaard

  

De buurt heeft ook duidelijk geweten dat we ons dak hebben afgebroken. Recht tegenover ons huis is een apotheek. De eigenares heeft meermaals haar angst, maar ook bewondering voor ons werk uitgesproken. Vanop de stoep riep ze: "maar meisjes toch, wat doen jullie nu? Zijn jullie niet bang? Ik ben bang in jullie plaats!?" 

Op een bepaald moment stond ik zelf in de apotheek. Neen, niet omdat we een pijntje hadden, wel omdat onze koortsthermometer kapot was. Komt de eigenares haar winkel ingewandeld, en zegt ze (toen ze duidelijk niet door had dat ik daar ook stond) voor al haar klanten: "dat is toch écht chapeau he, die twee meisjes op dat dak." 

Ik denk ook dat ze onze afbraakklus gebruikte als boodschap van de dag tegen al haar klanten (eens een variatie op het thema "'toch goed dat het vandaag beter weer is dan gisteren he"). Want ofwel keken klanten systematisch op naar ons dak bij het verlaten van de apotheek, of je zag hen al opkijken vanuit de winkel zelf. 

Ook andere passerende mensen leken wel onder de indruk. Véél mensen die opkeken, mensen die toch even bezorgd bleven staan opkijken vanop een afstand en dan bemoedigend zwaaiden, of mensen die riepen: "respect dat jullie dit doen!". 

En als we eerlijk zijn: we zijn ook fier op onszelf. Een evidente klus is het niet. Zo'n hellend dak is hoog, écht hoog. Het is niet ongevaarlijk. Maar wat moet (omdat het iets is wat ons verbouwbudget ten goede komt), dat doen we! 

 

Geen klusje voor mensen met hoogtevrees... :)

Zaterdag was dan opruimdag. Er viel wel wat op te ruimen: véél dakpannen die nog op de zoldervloer lagen. Véél latwerk. En jammer genoeg ook veel steenpuin van dakpannen die de rit naar beneden niet heelhuids hadden overleefd. Ook nog niet alle balken waren geïmpregneerd met chloorstabil. 

In principe moesten we met dekzeilen nog ons naakte dak afdekken. Maar dat zagen we niet meer zitten. Er stond op zaterdag héél wat wind. En dat hielp niet echt om op een veilige manier zeilen te spannen. Eén poging hebben we ondernomen. Maar bij een windstoot schoot dat zeil weer los. Vergeefse moeite dus. Dus besloten we om in de plaats enkel de zoldervloer te bedekken met zeilen. Dat balken en bakstenen muren nat worden, dat kan immers niet zo veel kwaad. Dat droogt snel. Het belangrijkste was voornamelijk dat regen niet zou doorsijpelen naar de onderste verdiepingen. We konden het letterlijk testen. Want onze zolder was nog maar net helemaal opgeruimd, of het begon superhard te regenen. Dus snel die dekzeilen verspreiden over de vloer. 

Dat lukte. De vloer bleef droog onder de deikzeilen. Wij waren wél zeik-nat! Tot op ons ondergoed. We merkten wel dat er regen door het zolderluik sijpelde. Dat fixten we dan door er glaswol tussen te leggen. Glaswol absorbeert lekker veel water. Tot nu toe is het bij die ene bui gebleven. Laat ons hopen dat dat zo blijft! 

Met een kletsnatte broek, die ook nog eens vol zand- en cementresten hing, keerden we huiswaarts. Die outfit is niet echt bevorderlijk voor de toestand van onze autostoelen. Dus ook daar snel een bricoleerhandeling uit onze mouw geschud: Maja zat op een exemplaar van De Morgen (een krant in je auto laten liggen komt altijd wel eens van pas). Ik zat op ons zonnescherm voor de auto. Handig toch!

Zondagnamiddag keerden we dan nog voor een voormiddagje klussen terug naar het huis. In de eerste plaats om de mikado aan latwerk dat we van het dak hadden gegooid op te ruimen. De houten kepers hadden langs de onderkant ook nog een laagje chloorstabil te goed. En tot slot de container nog verder vullen met stenen en ander steenpuin dat we in en rond het huis nog konden vinden.  Et voià, het dak is klaar om aangepakt te worden door de dakwerker.

 

Tot slot zijn we weer aanbeland bij de afsluitende fait-divers. Ditjes en datjes uit diverse categorieën.

• We hadden al een markering op de zolder gevonden, die aanduidde dat het dak gebouwd is in 1953. We weten nu ook éxact wanneer: 20 juni 1953. Ook die datum staat met teer geschreven in één van de grote kepers. We hebben er toch maar een foto van genomen. Want wellicht gaan we die grote balken in de toekomst een wit laagje geven (wit creëert meer ruimtegevoel dan donkeren balken).
  
  
• Schuin tegenover ons huis is de B-Planeet. Een winkel die je het best kan vergelijken met een type-Dreamland. Ze hebben speelgoed, papierwaren, ... . We vroegen ons af waarom het daar vandaag een komen en gaan was van veel, héél veel auto's. 't Is toch nog lang vooraleer Sinterklaas weer komt aangemeerd? Of voor Halloween? Dan viel onze frank: maandag is het 1 september. De mama's en papa's waren duidelijk een voorraadje kaftpapier en pennen aan het inslaan. 

druk druk druk, daar aan de B-Planeet

• Ook onze Rudy is geboeid door de betere verbouwliteratuur. Zijn favoriet is de nieuwe catalogus van Facq, boordevol baden, douches, kranen, ... . Zou het zijn omdat het papier zo lekker is om aan te knagen? Of omdat hij stiekem wel graag kijkt naar het meisje dat de cover siert? Alleszins, hij vindt de catalogus een lekker ding! 
  

• Twee dagen op een dak zitten, dat levert de mooiste plaatjes van de skyline van Eversem op. We willen ze jullie niet onthouden. 
  
  
  
  
• En wat is er cooler dan een selfie nemen vanop de nok van het dak? Na afloop van het werk grabbelden we onze moed bij elkaar om het dak weer op te kruipen en daar, toch met een kleine bibber in het lijfje, een foto'tje te nemen. Hoera voor onszelf! 

over boeiende doe het zelf-tv-avonden, snuisterijen tussen sanitaire toestellen en brocollimousse en parmakrokantjes

Maandag werkte onze aannemer onze carport af. Het houten kader voor het plat dak is geplaatst. Daarboven werkte de aannemer af met de laatste rijen snelbouwsteen. Mooi werk.

 

De vrije avonden spendeerden we deze week met een ander type klusjes. Te beginnen met het bestuderen van de handleiding voor het installeren van onze ventilatie. Boeiende tv-avond, zeg maar.

Een andere avond spurtten we na het werk naar de Faq. Je kent het wel, zo'n megagrote winkel met groen logo, gespecialiseerd in sanitair en verwarming. We snuisterden tussen de baden, douches, kranen, ... . Faq heeft als voordeel dat ze enorm veel in toonzaal hebben ter demonstratie. Nadeel: er hangt een wel heel gepeperd prijskaartje aan al het moois. Prijzen vergelijken is een must. Dus daarna reden we door naar de Gamma, waar ze ook wel wat sanitair in aanbod hebben.
Op basis van die snuisterijen moeten we nu een definitieve beslissing maken. Zodat de mannen van Sack onze legplannen voor de sanitaire leidingen kunnen maken.

 

Donderdagavond kregen we van onze architecte huiswerk mee: een stuk van het plafond van onze toekomstige berging afbreken. Een stukje maar, zodat ze kon zien hoe dicht de balken onder de bovenliggende plankenvloer bij elkaar liggen. Boven die balken en plankenvloer komt immers onder andere onze badkamer, met bad en douche. En de balken moeten dan dicht genoeg bij elkaar liggen om dat gewicht te kunnen dragen. Zoniet, dan moeten ze daar stabiliteitsgewijs een oplossing voor uitwerken.

Maar we deden wat van ons gevraagd werd. Met de koevoet een gat maken in het pleister-/gyprocachtige plafond. En trekken en meppen maar. Alweer een hééééél stoffig werkje. Maar we kregen goeie punten: onze architecte kon de bovenliggende balken goed bekijken. Binnenkort breken we het plafond verder en volledig af. Zonder plafond gaat handiger zijn om de nieuwe leidingen voor elektriciteit en sanitair door te leggen. 

 

Stof moet je altijd wegspoelen met iets smakelijks!

Een ander huiswerkje was het opnieuw uitgraven van een beekje naast de betonplaat van de carport. De aannemer had al een laagje roefing tegen de betonplaat gebrand, als preventieve behandeling tegen eventueel water. Maar er diende nog een extra laag tegen gebrand te worden. Ware het niet dat er al opnieuw grond tegen de betonplaat lag. Uiteindelijk bleek mijn mama dat dichten van de beek al goedbedoeld uitgevoerd te hebben. Maar een tikkeltje te vroeg dus. Dus groeven wij de grond weer weg. Gelukkig geen lange strook en ook niet onnoemelijk diep. Dus klusje snel geklaard!

 

Dit weekend geen verbouwactiviteiten. Neen, dit weekend schoolden we onszelf om naar een cateringteam. Maja en ik hielpen vrienden Lies en Bert om één van hun hapjes voor hun huwelijksfeest in elkaar te flansen. Een brocollimousse met een krokantje van parmaham en een snuifje paprikapoeder. Afgaand op de mooie looks van de hapjes én de gesmaakte reacties, denk ik dat we geslaagd zijn in onze omscholing. Technisch iets minder succes: net nadat de laatste brocolliroosjes gemixt waren, ontplofte onze mixer. Rookdampen everywhere! 

 

 

We hadden nog een overschotje brocollimousse en parmakrokantjes over. Die gelegenheid konden we niet laten liggen om er een lekker vettig huwelijkscadeau van te maken. Daarvoor verzamelden we: 

• een mooie pot
• een stevig overschotje brocollimousse en parmakrokantje
• diepvrieszakjes
• een mooie feestelijke strik (mooi herbruikt van de grote bus Persil die in promotie stond in de Colruyt, haha)
• centjes om cadeau te doen aan het bruidspaar

En dan gaat men als volgt te werk: je verdeelt de centjes over verschillende diepvrieszakjes. En die diepvrieszakjes verstop je dan tussen de brocollimousse en parmakrokantjes. Dan nog sierlijk afwerken met een feestelijke strik en sticker. Et voilà. Een lekkere herinnering aan een prachtige trouwdag! 

Uitblazen van het trouwfeest deden we op de brocante van het vliegveld van Grimbergen. We trokken er bewust naartoe, op zoek naar dingetjes voor het interieur van ons huis. Zo zijn we onder andere van plan om onze gang op het gelijkvloers optisch te verbreden. Waarom? Omdat die gang tamelijk smal en wat donker is. En spiegels zijn een goed middel om ruimtes te verbreden. Et voilà, de eerste spiegel voor in die gang hebben we op de kop kunnen tikken. Een investering van 2 euro. Goed besteed, nee? Die spiegel binnenkort nog wat opknappen. En dan nog aanvullen met extra spiegels. Wie er nog wat staan heeft op zijn zolder of waar dan ook, geef maar een seintje!

Batterijen opgeladen - weer vollevaart vooruit!

Juli, dat is bouwverlof. Onze aannemer in congé. En wij deden eigenlijk zo goed als letterlijk mee!

Begin juli vertrok ik met een Jokergroep richting Balkan. Op het menu stonden 3 pareltjes: Montenegro, Bosnië-Herzegovina en Dubrovnik. 15 dagen op trot met 11 fijne deelnemers. Geflankeerd door de mooiste Balkanzichten, leuke en tot de verbeelding sprekende steden (zoals Kotor, Sarajevo, Mostar en Dubrovnik), prachtige bergweiden weelderig bezaaid met kleurrijke bloemen (stel je de berglandschappen uit de Sound of Music voor), veel zonnestralen en af en toe spectaculaire regens.

 

 

Nog op zoek naar last minute reisplannen voor één van de komende weken? Of wie weet al op zoek naar inspiratie voor volgend jaar? Bij deze: zak maar af naar de Balkan!

Maja reed ondertussen het land rond om deelnemers van haar organisatie - De Kei, een vzw die vakanties voor mensen met een mentale beperking organiseert - op hun bestemming te brengen. Hetzij Brussels Airport, hetzij een opstapplaats van een busreis. Soms overdag. Vaak in het holst van de nacht. Die reizen met 10 deelnemers worden steeds begeleid door een duo-reisbegeleiders. Het toeval wilde nu dat een duo-reisbegeleiders last minute, om medische redenen, had geannuleerd voor een reis die 4 dagen later vertrok. Op het nippertje vind je vaak geen (geschikte) duo's meer. Dus vertrokken Maja en ik op 22 juli met 10 enthousiaste deelnemers richting Marmaris (Turkije). Acht dagen all inclusive vakantie in een met zon overgoten Turkije; we hadden het slechter kunnen treffen. Op het menu: een jeepsafari hier, een boottocht daar, een uurtje karten ginder, van de glijbanen zoeven ginds. Niet meteen het type vakantie dat wij gewoon zijn. Maar 10 gelukkige en tevreden deelnemers, daar doen we het voor!

 

Nog 4 citytrippende dagen met de familie in Parijs.  

En Maja die nog wat ging Pukkelpoppen in Kiewit.

Et voilà, et zit er nu écht wel op. De batterijen zijn opgeladen. We vliegen er weer in!

Onze aannemer gaf het goede voorbeeld. Begonnen kon hij met wat "retouchekes". Door de vele onweders in juli, was de betonbekisting die hij had klaargemaakt voor de fietsenberging en carport verloren gegaan. Veel grond was weggespoeld of ingezakt. Dus zijn eerste werkdag was hersteldag. De volgende ochtend, om 6u 's ochtends, stonden de mannen van de beton al klaar met een giant kraan. 

Kedekkedekkedek, veel lawaai!
Mijn grootmoeder - die ernaast woont - werd letterlijk uit haar bed gedaverd. En de buurt zal het ook geweten hebben; de 2 vrachtwagens die nodig waren, blokkeerden de volledige straat. Oeps.

Betonnetje even laten opdrogen. En dan polieren maar. Want jawel, in onze carport en fietsenberging leggen we geen vloer. We houden het gewoon bij gepolierde beton. Goedkoper, eenvoudiger en makkelijk in onderhoud. En we vinden het ook nog eens supermooi. Vier voordelen voor de prijs van één. Ha!

   

De beton moest dan een drietal dagen krijgen om helemaal uit te drogen. Dus voor de rest van de week werd er niet meer gewerkt. Ondertussen werden wel al alle materialen geleverd voor het metselwerk dat zou volgen: megazakken zand, palletten met snelbouwstenen, zakken cement én natuurlijk ook... een cementmixer.

 

En hup, het metselwerk kon beginnen vanaf maandag. Rijtje één, rijtje twee, rijtje drie, ... . En zo goed als klaar!

  

Balk voor de carport is al gestoken. De balken voor het platte dak liggen ook al klaar. Goed bezig, die mannen!

In afwachting deden wij ook al wat nuttig werk. We zakten af naar Heist-op-den-Berg. Want jawel, in de regio met de 'grellige'-tongval hebben we onze ramen besteld. Ramen en deuren op zich kiezen is niet moeilijk. Maar de kleur? Tjonge jonge, niet simpel. Eén ding is zeker: we gaan voor ramen van Reynaers, van het type coatex. Dat is een wat korrelige en ruwe structuurlak, die we wel mooi strak vinden. Nog één pijnpunt waarover we ons de komende 10 dagen - tot het moment van opmeting van de raamopeningen - moeten buigen: gaan we voor zwart, of voor donkergrijs. Aaarrrrggghhhh. We vinden het een loodzware beslissing. Want het resultaat is immers doorslaggevend voor de looks van je huis. En dat voor pakweg de komende 40 jaar.
Van zwart zijn we bang dat het de looks van ons huis - in combinatie met de rode bakstenen - misschien te hard gaat maken. Van grijs vrezen we dan weer dat het in combinatie met diezelfde baksteen te flets gaat zijn. En vooral: dat dat grijs niet gaat matchen met de betongrijze kleur van onze betonvloer  (die kleur ligt al vast!) én de bekleding van de aanbouw, namelijk zwart gebrand hout. Dit weekend gingen we dan maar aan de slag met een tip van onze "ramenboer": zet eens een laagje grijze en zwarte verf op je oude (houten) ramen, en zie wat je het mooiste vindt. Een simpel, maar eigenlijk wel geniaal idee. Zo gezegd, zo gedaan. Eventjes langs de Hubo gepasseerd, en een staaltje verf gekocht.
Et voilà, hier het resultaat. Het geeft alvast een idee. Zeker staat vast dat deze verftinten harder overkomen dan het in werkelijkheid zal zijn. De coatex-aluminium zal immers zachter overkomen dan de verf. Maar niettemin blijft het een moeilijke keuze. Wie ons graag wil helpen, tips zijn welkom. Of vul de opinie in de rechterkolom van onze blog in. Eens zien wat de meerderheid ervan denkt... 

Op dinsdagavond sprongen we dan de auto in richting Temse. Daar heeft onze zelfbouwfirma voor ventilatie, verwarming en sanitair haar zetel: SACK. Het moet gezegd: van de eerste contacten zijn we uiterst positief. Altijd vriendelijk onthaald, alles van naaldje tot draadje geduldig, professioneel en toch begrijpbaar uitgelegd aan leken als wij. En tot nu toe hebben ze de meest uitgebreide drankenkaart die we al zijn gepasseerd bij dergelijke firma's: fruitsap, cola, cola light, spuitwater, gini, ... . They have it all! Totaal onbelangrijk, maar toch fijn meegenomen :)

We overliepen samen met Mike Sack - oftewel: de Mike - nog eens hun offerte voor al die technieken. Die offerte is ondertussen geformaliseerd in een overeenkomst. Wat betekent dat zij tegen eind augustus de materialen gaan leveren om alvast te starten met het plaatsen van de ventilatie. Oeoeoe, spannend!

Gelukkig moeten we daar niet onvoorbereid of in het wilde weg aan beginnen. We hebben alvast wat huiswerk mee naar huis gekregen: een gebruikershandleiding voor alle stappen die je moet doorlopen om zelf je ventilatie, verwarming en sanitaire leidingen te leggen. Een DVD-show krijg je er ook nog eens bij. Het worden de komende dagen übergezellige televisieavonden ten huize De Smet-Leemans :)



Toch al wat retro, die teller...

Ondertussen hebben we ook al een telefoontje gepleegd naar de vrienden van Eandis. Eind mei kwamen die al eens langs om de gasmeter te verplaatsen, en dan meteen maar een nieuwe te installeren. We hebben ons nu bedacht dat ook de elektriciteitsmeter misschien aan vernieuwing toe is. Dat is een exemplaar van ondertussen misschien toch al een jaar of 30 oud. Maar vooral: een enkelvoudige teller. Wat dus wil zeggen dat je geen onderscheid kan maken tussen nacht- en dagtarief. Jammer, want Maja en ik zijn duurzame groene meisjes. Dus als de offerte van Eandis meevalt, zullen we misschien die teller maar vervangen. On verra!

De Hermanator deed ondertussen het nodige opdat we binnenkort een badkamer kunnen installeren. Onze blogfans herinneren zich misschien dat we een gapend gat hadden in onze toekomstige badkamer. Daar had immers vroeger een inbouwkast gestaan zonder achterwand. Er zat maar één ding op: het gapende gat dichtmetselen. Niet zomaar dichtmetselen: de 4 bovenste rijen van het metselwerk moesten chemisch verankerd worden aan de achtermuur en de zijmuur. Dat chemisch verankeren houdt in dat je een speciale pasta inspuit in het metselwerk, en daarna in de mortel tussen de stenen een wapeningsstaaf inbrengt. Dat is nodig om een degelijke, onverzettelijke verbinding te maken tussen het oude en nieuwe metselwerk. Niet onbelangrijk, want tegen die nieuwe wand komen onder andere onze nieuwe wasbakken. Dankzij dat chemisch verankeren zal de muur zeker niet neervallen.

 

Et voilà, we hebben een volledige muur!

Begin september komt onze dakwerker, de Guy. Zijn opdracht: een nieuw onderdak, nieuwe dakisolatie en dakpannen plaatsen. Wij doen het voorbereidende werk: de huidige dakconstructie afbreken. Het dakgebinte - de "kepers" - wordt behouden, want dat is nog in prima staat. Maar het latwerk moet eraan geloven, net als de huidige dakpannen. Op 15 augustus - congé of geen congé, wij klussen altijd! - verwijderde ik al de isolatie onder de dakpannen (terwijl Maja danste op Pukkelpop).

Pppffff, zoveel isolatie...

We kunnen daar kort in zijn: kakjobke. Want die isolatie was van het type glaswol. Wie daar niet mee vertrouwd is: glaswol is een vuiligheid. Het irriteert van nature al mateloos. Het menselijk velleke heeft een bloedhekel aan glaswol; wordt het aangeraakt door glaswol, dan begint het mateloos en héél lang te jeuken. Glaswol irriteert ook je luchtwegen. Lees: ik vul de rest van de avond met hoesten, hoesten en nog eens hoesten.

Moet er nog glaswol zijn?

Maar bon, de klus is geklaard. Het resultaat mag er zijn. Het dak is klaar om helemaal ontmanteld te worden. De vrienden van het containerpark mogen ons binnenkort eens verwachten aan wat vuilzakken met glaswol... :)

 

Tot slot zijn we aanbeland bij de rubriek van de fait-divers.

• Er groeit vanalles in, aan en rond ons huis. De meest onverwachte dingen op de meest gekke plaatsen. Onder de dakpannen vond ik bijvoorbeeld een vogelnestje (smelt!). Op de oprit van het huis, naast de living, groeit momenteel een aardappelplant. En tot slot: een goeie 20cm achter de gegoten betonplaat van de keuken, groeit een tomatenplant. Geen idee waar die levende wezens allemaal vandaan komen.

Een nestje!

Zouden daar nu ook tomaten aan beginnen groeien?

Wie heeft hier aardappelen geplant?

• Het huis kan zélf bewijzen dat het dateert van 1953. Op één van de balken van het dakgebinte staat het geboortejaar van het huis met teer genoteerd. Al moet je wel goed kijken om het te kunnen zien. Maar geef toe, het heeft wel iets, nee?

• In ons nieuw dak komt er zowel aan de voor- als achterkant een velux. Wordt super! Want vandaag ontdekte ik vanop het dak - piepend door zo'n retro-velux - dat we er een héél mooi zicht gaan hebben op de achterliggende velden. De groene gordel rond Brussel, die zie je hier inderdaad in levende lijve!

• Onze man in huis - dé Rudy - is zich stilletjesaan al aan het klaarmaken voor een verhuis. Hij is vooruitziend om al in een verhuisdoos te kruipen, maar zal toch nog wat op zijn konijnentandjes moeten bijten...