Een vlekkenloze vloer, DIY-meubeltjes, minitieus geplaatste badkamertegeltjes, ecologisch verantwoord wc-gebruik, en meer van dat!

Februari, een nieuwe maand, een nieuwe blog. Let's go!

Wat is hier zoal uitgestoken? Vanalles en nog wat.

We waren sinds onze verhuis wasmachineloos. Kak zeg, want ik (Sofie) was geweldig graag! Daar is uiteraard niks aan, gewoon kleren verzamelen en in een machine steken. Die doet het échte werk. Maar tóch doe ik dat graag. In afwachting hebben onze mama's beurtelings onze was gedaan. Toegegeven, héél gemakkelijk, dat wel. Maar het gemis werd té groot. Dus hup, op naar de Facq achter het nodige kraanwerk. Twee kraantjes om precies te zijn. Eentje op stadswater en eentje voor regenwater.

Toevoer van water is één zaak. Het vuile waswater laten weglopen een andere. Dus moesten we onder onze uitgietbak een afvoer installeren. Beetje draaien, beetje wringen, beetje testen op eventuele lekjes. En klaar! Olraajdie. Machine aansluiten en wassen maar. Of toch nog niet helemaal. Onze machine gaf telkens foutmelding E18. Een speurtocht op het wereldwijde web wees uit dat E18 bij de Bosch-wasmachines wijst op een blokkade in de filter. Dus: filter uitkuisen. Maar opnieuw dezelfde foutmelding. Nóg maar eens de filter schoon gemaakt. Maar weer geen succes. Mmmmm, dan misschien eens naar de afvoerbuis kijken. Wat blijkt, zat er op de sifon die we nét geïnstalleerd hadden nog een rubbertje dat de toegang tot de sifon afsloot. Wat een snoodaard! Maar ha, weer mooi opgelost. Ikke blij, want nu kunnen we terug zélf wassen. 

Sinds onze verhuis waren we ook een beetje vervreemd van de wereld. Onze TV was uiteraard mee verhuisd. Maar noch internet, noch kabeltelevisie en vaste telefonie waren aanwezig. Voor dat alles moest aan de paddestoel - een grijs kabelbakje tussen ons huis en de buurman - de nodige kabel worden aangesloten. Wij moesten de kabel leggen. Infrax kwam die kabel dan aansluiten. Om die kabel tot daar te kunnen trekken, moesten we onze oprit ter hoogte van de stoep opbreken, 60cm diep. Een klus die onze papa's klaarden. We hielden ons hart vast voor de hoeveelheid beton die onder de oprit zou liggen. Maar hey, wat een meevaller. "Enkel" maar stabilisé en wat steenpuin. Zelfs met onze eigen kleine drilboor lukte het. Maar gezien het seizoen van het jaar - koud, sneeuw, regen, ijzel, ... - toch niet de meest aangename klus. Door de sneeuw hadden we de telenetkabel, die al klaar lag sinds de zomer, zelfs niet zien liggen. En een ongeluk is dan rap gebeurd: lap, de internet kabel met de steekschup in 2 geknakt. Maar dat wist de man van Infrax netjes op te lossen. En het euvel is mooi verholpen, want na installatie door Telenet blijken we te beschikken over een prima televisie- en internetsignaal. Dus: hoera voor de papa's en de man van Infrax. De oprit, die ligt ondertussen terug dicht, of toch voorlopig. De klinkers hebben we nog niet teruggelegd, omdat de grond in de beek eerst terug op zijn plaats moet zakken.

Onze elektriciteitsmeter - een modelletje van de jaren '50 - diende ook vervangen te worden. Als voorbereiding daarop moesten we een nieuwe dikke elektriciteitskabel van de nieuwe elektriciteitsmeterkast naar de rooilijn aan de stoep leggen. Wij hadden die, na veel moddergeploeter door de papa's, mooi klaargelegd. En toen begon de klucht met Eandis. Een verhaal in 101 stappen

Op donderdag komt Eandis het voorbereidende werk voor de aansluitingswerken van maandag uitvoeren. Concreet houdt dat het opbreken van de stoep aan onze kant van de straat en aan de overkant van de straat in. Maar..., die man heeft die opbreekwerken op een verkeerd gedeelte van de stoep uitgevoerd: ter hoogte van de lantaarnpaal. Wij hadden met Eandis afgesproken dat ze de aansluiting zouden doen ter hoogte van de carport, waar zich een ondergronds aansluitingspunt bevond. Oeps, Eandis was die afspraak helemaal vergeten. Bon, telefonisch krijgt de Eandis-man van de technische dienst in Brussel de instructie om de verkeerde putten terug dicht te gooien, en ter hoogte van onze carport de nodige putten in de stoep te maken.
Vrijdag bellen we naar Eandis. Want die putten ter hoogte van de carport zijn er nog altijd niet. Eandis vindt het zelf raar, want de instructie was gegeven. Ze bellen naar de uitvoerder van gisteren. En wat blijkt: hij had geen goesting meer om twee andere putten te maken. En heeft dan maar letterlijk zijn schup afgekuist. Paar uurtjes later staan ze daar dan tóch om de juiste putten te maken.

Maandag denken we dat het zover is: ondergrondse aansluiting van de kabel. Dat zou betekenen dat onze elektriciteit niet meer op 1 voorlopige zekering zou werken. Maar wel op onze nieuwe elektriciteitskast. 's ochtends vroeg komen de Eandis-mannen toe met een hoop gerief, inclusief graafmachientje. Ze beginnen te graven. En dan, hupsakee, een watergeiser van een goeie 6 meter hoog. Jawel, de ondergrondse hoofdleiding van het water was geraakt. Goed bezig jongens, goed bezig. Alle voorbijgaand verkeer werd gedurende anderhalf uur systematisch gedoopt. Alle buurtbewoners stonden gefascineerd of verbouwereerd op straat om naar die immense hoeveelheid weglopend water te kijken. Tja...

Na een goeie anderhalf uur heeft de Watergroep het lek gedicht. En kan Eandis het werk hervatten. De aansluiting moet ondergronds, aan de overkant van de straat, gebeuren. Om de kabel tot aan dat punt te krijgen, moeten ze een boring  onder de straat uitvoeren. Manueel! Wààààt, manueel? Jawel! Vroeger mocht Eandis een soort machinale raket gebruiken om die boringen uit te voeren. Tegenwoordig mag dat niet meer. Dus proberen de Eandis-mannen met een stalen buis een kanaal voor de boring te maken. Ze hebben 3 dagen - je leest het goed: 3 dagen - nodig om een halve meter ver onder de straat te geraken. Efficiënt werken bij nutsvoorzieningen? Ik dacht het niet. Enerzijds hadden we te doen met deze mannen. Want onder zo'n dikke betonnen straat geraken is op die manier onmogelijk. Anderzijds moeten we ook aangeven dat er niet bijzonder hard gewerkt/geprobeerd is. Vijf minuutjes werken, kwartiertje naar de straat turen, 2 uur middagpauze nemen, ... . Maar wellicht heeft dat gebrek aan werklust te maken met het onmogelijke van de opdracht.  

Werken is: eentje in de put, gewoon aan het kijken. De andere kijkt toe hoe die ene niets aan het doen is. Zucht...

Na 3 dagen hebben ze bij de technische dienst van Eandis eindelijk door dat dit nooit goedkomt. Op hun plannen hebben ze dan ontdekt dat er een goeie 15 meter verder op onze kant van de stoep een ander aansluitingspunt is. Over die ganse lengte wordt op donderdag de stoep opgebroken. Ze vinden het aansluitingspunt. Ha, weer een lichtpuntje in de duisternis!

Op maandag is het dan ein-de-lijk zover. De kabel wordt aangesloten, zowel binnen als buiten. Serieuze werken, want aan de stoep staat het waarschuwingsbord voor elektrocutiegevaar. Binnen zorgt de Eandis-man voor de aansluiting van de nieuwe elektriciteitsmeter. De oude elektriciteitsmeter wordt uitgebroken. Aan de lantaarn en aan ons huis wordt de oude elektriciteitskabel ontmanteld. En huppakee, we kunnen weer én een wasmachine, én een televisie, én de condensatieketel én ventilatie opzetten zonder ons zorgen te moeten maken over overbelasting van het circuit. Een ongekende luxe. 

Van Eandis krijgen we een oprecht dankend telefoontje voor het begrip dat we getoond hebben voor de aanslepende situatie. Goeie punten voor onszelf :)

 

Nieuwsgierig naar hoe het gesteld is met onze betonvloer? Goed, héél goed zelfs! We zijn een goeie 8 weken na de wellicht meest rampzalige dag uit ons verbouwavontuur verder. En vreugdevol kunnen we melden: we hebben nu wél een mooie betonvloer. Hoe is dat gegaan? Wel, als volgt:

• net na de kerstvakantie belde de betonfirma dat ze met de fabricant van de polish (het product dat als "boenwas" op de vloer is gezet) naar onze vloer willen komen kijken. 
• en dat gebeurt. Een collectie mannen (producenten, verkoper van het product, mannen van de betonfirma en architect) buigen zich letterlijk over de rampzalige vloer. En beamen dat wij een ernstig probleem hebben. Elke vloeistof die de grond raakt, zelfs gewoon water, creëert permanente vlekken. Niemand heeft er een verklaring voor. Gelukkig is iedereen héél constructief en zijn alle betrokkenen bereid om te doen wat nodig is om ons een mooie betonvloer te kunnen afleveren. 
• En dat gebeurt. Eerst wordt het idee geopperd om de vloer héél hard af te schuren, zodanig dat de vlekken er worden uitgeschuurd. Maar door dat harde afschuren, komt men dan op de granulaten van de beton. Dat is het betonniveau waar je de steentjes uit de beton begint te zien. Op die laag zouden ze dan een laag verf zetten, zodat je de steenspikkels niet té hard zou zien. We wisten niet goed waar we ons moesten aan verwachten. Dus kwam de fabricant van het product daarvoor een kleine test uitvoeren. Een oppervlakte van letterlijk 2 meetlatten groot werd op die manier uitgevoerd. Een verdienstelijke poging, vonden wij. We overwogen dat scenario.
• Maar toen gingen de mannen van de betonfirma ook nog op bijscholingscursus. Foto's van onze betonvloer passeerden de revue en werden klassikaal besproken. Ideeën en ervaringen werden uitgewisseld. En de mannen kwamen terug met een mogelijke oplossing voor ons vloerprobleem. Ze probeerden het uit op een goeie 8m² vloer in de keuken. En wij - zowel Maja, ik als onze architect - waren enthousiast! Zo enthousiast dat we de firma het fiat gaven om de ganse vloer op die manier te herstellen. En hij is mooi, hééééééél mooi! Mooi egaal, er zitten natuurlijke "vlammen" of accenttinten in de vloer. De kleur is wat grauwer geworden. Maar dat vinden we absoluut niet erg. We wilden een mooie betonvloer, en die hebben we gekregen. 

Zouden we opnieuw voor een betonvloer kiezen, na het scenario dat zich heeft voorgedaan? Absoluut wel. We hebben gewoon pech gehad. De vloer die we vandaag hebben, is wat we wilden. Een strakke look, creëert heel wat dieptegevoel, ... . 

Toch ook onze uitdrukkelijke dank aan een aantal mensen. In de eerste plaats onze architect, Luc Thienpondt van Plan A-architecten. Hij gaf ons vanaf het begin hoop: er zou een oplossing gevonden worden. En die heeft hij samen met alle betrokken partners gevonden. 

Ook een dank je wel aan de betonfirma. We gaan ze niet bij naam en toenaam noemen; het internet kan mensen en ondernemingen rap kraken. En dat mag in dit geval niet. Want deze firma draagt beroepseer en kwaliteitsvol werk hoog in het vaandel. Ze waren zelf het hart in van wat zich had voorgedaan bij onze vloer. Ze hebben geen tijd, moeite en bijhorende kosten gespaard om een mooie vloer af te leveren.
Moraal van het verhaal: happy endings bestaan dus echt. En voor alle situaties, hoe uitzichtloos ook, zijn er altijd verdienstelijke oplossingen. En eens hierbinnen alles wat meer geïnstalleerd is, krijgen jullie een preview van onze vloer. 

Iets anders dan. We hebben geïnvesteerd in een regenwaterput van 10 000 liter. Daarop zijn onze wc's, buitenkraantje en wasmachine aangesloten. Maar omdat de pomp nog niet operationeel was, werkten die voorlopig nog allemaal op stadswater. Dit weekend maakte papa Leemans werk van de aansluiting van de pomp, mede met hulp van Pol, die toevallig passeerde om dochter Ellen af te zetten. Nog wat gesukkel met de pomp binnen. Dan nog een belletje naar Sack om dat probleem op te lossen. En tadaa, ze werkt. Wc's doorspoelen was nog nooit zo ecologisch verantwoord!

Papa De Smet is ondertussen verder doende geweest met het tegelen van onze badkamer. Zwarte mozaïekjes. Heel mooi, maar niet zo plezant om te plaatsen. Een prutswerk. Maar papa De Smet heeft dat wonderlijk prachtig gedaan. We hebben nog een zakje voegsel te kort om het geheel af te werken. Dat is voor binnenkort. Nog eventjes geduld dus.
Maja heeft ondertussen de technische wand van de badkamer geverfd. Dat is een gyprocconstructie waarachter héél wat kabels (elektriciteit, sanitair, verwarming, ventilatie, datakabels, ...) liggen. En die muur heeft een accentkleur gekregen. Iets petrolblauw achtig. De witte handdoekradiator, wc en thermostaat steekt er mooi tegenaf. Nu die muur geverfd is, kon ook de handdoekradiator teruggeplaatst worden. Daar hebben we lang naar uitgekeken, want in putje winter is het maar koud zonder verwarming in een badkamer. Nu zitten we er weer lekker warmpjes in.

 

In de kerstvakantie heeft vloerder Marcin onze mooie retroachtige tegel in de gang gelegd. Hij ligt er nu stoffig en vuil bij; het is hier nog een halve werf. Maar ondanks dat vinden we hem al ontzettend mooi.

Nu de vloerproblemen in living en keuken van de baan zijn, kunnen we onze verder installeren. Eindelijk; hier hebben we lang naar uitgekeken!
Ons deftig installeren begint met schilderwerken. Eerder in januari hadden we al eens een poging ondernomen. Toen met verf van de Brico. Maar dat pakte letterlijk niet; de verf bladderde af. We zijn ons licht toen gaan opsteken bij verfwinkel Colora. Ze opperden dat het zou kunnen dat plafonds en muren nog niet voldoende droog waren. Maar na een meting met één van hun geleende vochtmeters bleek dat niet zo te zijn. Enige overblijvende verklaring was dan: de verf van de Brico was waardeloos. Er is dus écht wel een verklaring waarom die verven goedkoper zijn. Tja. We hebben dan maar eens diep in onze buidel getast en geïnvesteerd in duurdere verf van Colora. En het moet gezegd: het is fantastische verf. Ze dekt meteen. En je moet maar 2 lagen leggen: 1 laag primer en dan meteen een afwerkingslaag. Dat scheelt in tijd. Voor het leggen van die laagjes in de living kregen we de hulp van mama Leemans, Evert, Jelle, Astrid en Ellen. Super dank je wel. Het resultaat van jullie werk is prachtig!

 

De geverfde living wordt nu opnieuw gevuld met meubels. De inhoud van de gestockeerde verhuisdozen heeft opnieuw zijn plek gevonden in de dressoirkast. Een tv-meubel hadden we nog niet. Dat hebben we zelf met planken, snelbouwstenen en wijnkistjes gefabriceerd. Het pallet waarin onze zonneboiler verpakt was hebben we omgetuned tot een salontafel. Driewerf hoera voor de creativiteit!

Gisteren, op zondag 15 februari, trokken we naar Ikea Wilrijk. Een zondag waarop de meubelgigant volgens de luidsprekers 10.800 bezoekers verwachtte. Damn, wat een immens aantal. We hadden wel een flauw vermoeden dat er belachelijk veel volk zijn zondag zou komen spenderen in de winkelketen. Dus handelden we verstandig: om 10u klaarstaan aan de inkomdeur. Een geniale beslissing, want niet veel later was het al laaaang aanschuiven om door de keukenmedewerkers geholpen te worden. Om 11.30u was onze bestelling rond. Binnen 2 weken wordt ze geleverd. En dan begint voor ons het puzzelwerk. Spannend!