Het gaat vooruit, het gaat verbazend goed vooruit!

Whaaaaa, het is zover! De fase van eigenhandig afbreken zit erop. Vanaf nu wordt er alleen nog maar opgebouwd in de richting van een leefbaar huis.

 

Maandagochtend om 7u stonden wij al "zwaluwachtig" (kindjestaal voor zenuwachtig) klaar op onze werf. Caroline, onze architecte, vervoegde ons. En even later was daar dan Jelle, onze aannemer, en zijn mannen. We lieten hem nog eventjes weten dat we graag onze oude waterpomp wilden recupereren, 't is immers een schoon retrostuk.

 En dan hop, begonnen ze eraan met hun ploeg van 4 man. Stantsoen onder de arm en daarmee meteen het laatste stuk van de oude koterij stutten.  Go go goooooooo team ruwbouw!

In de namiddag sms'te mijn mama: "amaaai, 't is al schoon zo met die achtergevel eruit". Ik schrok mij dood, want ik had niet verwacht dat het zoooo snel ging gaan. Maja kon zich niet inhouden, en reed na't werk langs het huis. En wat bleek, de achtergevel en de resterende muur van de koterij was ribbedebie. We waren onder de indruk.

 

Onze hoop steenpuin die was blijven liggen, die was ook ribbedebie. Ein-de-lijk is die hoek van de werf weer opgeruimd. 

Ruwbouw, dat gaat snel. En de veranderingen zijn ook meteen duidelijk zichtbaar. Daarom reden we voortaan elke avond na't werk eens langs.

•  Dinsdag waren de vorstranden van de keuken uitgegraven, de bekisting van de leefkeuken was klaargemaakt. En er waren al heel wat buizen in functie van riolering en dergelijke geplaatst. Ook de stalen balk tussen zithoek en leefkeuken stond klaar voor plaatsing. 

 

• Woensdagavond werden we warempel van onze onze sokken geblazen. De stalen balk was geplaatst. Maar vooral: op het gelijkvloers waren de betonplaten al gegoten. Jawaddedadde!

 

 

• Donderdag was de beton al droog. De mannen verlaagden de raamopeningen die tot op de grond moesten komen. En ze begonnen met het metsen van de nieuwe muur in de leefkeuken.

   
• Vrijdag was retouchekesdag. Aan de ramen die tot op de grond werden afgebroken, werden de blauwe stenen gestoken. En het metselwerk rond de ramen herstelden ze zodanig, dat je niet meer kan zien dat de ramen ooit tot op een andere hoogte kwamen. Echt héél knap en zorgvuldig werk, het moet gezegd!

 

Volgens het 1ste werfverslag dat ons archtictenbureau opstelde, zit een derde van de ruwbouwwerken er al op. Wooooow! We zijn benieuwd wat ze volgende week allemaal gaan verzetten.

Van onze aannemer kregen we ook goeie punt; vooraleer de betonplaten te gieten controleerden ze het niveau van de living, berging én keuken, of die voldoende diep en egaal was uitgegraven. In de living en berging waren we daar voor 99% zeker van. In de keuken was dat, omwille van de zompigheid van de grond, eerder op het zicht gebeurd. Maar ook daar was het prima. Dikke pluim voor onszelf (en de helpers bij het uitgraven!)! 

Donderdagavond trokken wij richting Temse, voor een afspraak met A-solution. Een kleine onderneming die zich gespecialiseerd heeft in zelfbouwpakketten voor elektriciteit. En dat is waar we op zoek naar zijn! We bespraken samen ons elektriciteitsplan, maakten in onderling overleg wat aanpassingen. En dat stelde A-Solution in staat om een zo helder mogelijke offerte te maken. En laat het duidelijk zijn, die stond ons wel aan (in tegenstelling tot de prijs voor het laten leggen van onze elektriciteit). Na een toelichting van wat ons te wachten staat én het zien van de handleiding op maat van ons toekomstige elektriciteitsplan, hebben we er ook alle vertrouwen in dat het ons zal lukken. Zoals de Steven van A-Solution zei: "ja, hier een beetje verder zijn er ook 2 vrouwen die dat zelf gedaan hebben in hun frituur. Vrouwen, die kunnen dat, want die werken zorgvuldig. Laat de mannen de sanitaire leidingen maar trekken, da's grof werken, dat doen die graag. Enfin, ge gaat dat kunnen." Aan stereotiepe beeldvorming geen gebrek in den bouw. Maar kom, als de Steven zegt dat we dat gaan kunnen, dan gaan we dat kunnen! :) 

 

Dinsdag- en zondagagavond supporterden we mee voor de duivels (nog even ter verduidelijking: I LOVE FELLAINI!). Maar wie dacht dat we de rest van de week op ons lui gat hebben gelegden, die denkt verkeerd!

Want de rest van de week werd er weer hard gezwoegd. Zus Eva, die verhuisde zaterdag naar hun verbouwd huis. En in functie van verhuis waren daar nog wel wat werkjes te doen: muren primeren, schilderen, poetsen... . Zaterdag oefenden we dan al eens met het heffen van dozen, dozen uitpakken, keukens vullen, ... .

Vandaag was het dan weer de beurt aan een kleine klus in ons eigen huis. Namelijk de beek voor de nieuwe waterleiding opnieuw verdiepen. Vrijdag komt de Waterleiding de oude drinkwateraftakking afsluiten en een nieuwe drinkwaterleiding installeren. Daarvoor moesten we die beek van 1m diep aan het huis, en 2m diep aan de stoep graven. Dat werk was al uitgevoerd door onze papa's, 2 weekends geleden. Ware het niet dat de mannen van Eandis bij hun passage aan diezelfde beek al terug een hoop grond teruggooiden. Waardoor de beek niet meer diep genoeg was. Tedekke tedekke.

Ook een kleine ode aan het seizoen en het weer. We kunnen toekomstige doe-het-zelf-verbouwers het starten met de ruwbouw aan de vooravond van de zomer alleen maar aanraden. Wij hebben heerlijk weer gehad om koten af te breken, ramen uit te breken, puin te rapen, containers te vullen. We hebben tot nu toe maar één weekend last gehad van regen, zelfs wat koude. Maar voor de rest zijn we door de weergoden verwend geweest met zonnige zomerdagen. Het is heerlijk werken zo. En vooral, je kan ook lang werken, want het is met gemak klaar tot 22u 's avonds. We kunnen het alleen maar aanraden.

Tot slot eventjes over onze blog. We worden druk gevolgd. Sinds eind december heeft onze blog al meer dan 3600 hits. Dat is veel, niet? We schrikken ook van de spreiding van ons publiek. We hebben lezers in Rusland. Who the fuck is that? Ook in Oekraïene worden we gevolgd, maar geen idee door wie. Onze Brazilaanse volger van het moment zal Steven zijn. De Congo-lezer is wellicht Jonathan. Maar wie de lezers in de Verenigde Staten of Marokko zijn, daar hebben we het raden naar. Maar weet: we vinden het erg fijn om door jullie gevolgd te worden en telkens leuke reacties te krijgen. Kortom, we zetten door met onze blog!

 

De laatste afbraakloodjes...

Een lustige verbouwweek zit er weer op. Woensdagavond was het opnieuw de beurt aan het uitdiepen van de vloer, en wel die van de toekomstige berging. Een paar uurtjes, en de klus was geklaard.

Donderdag gebeurde er overdag dan eens iets constructief: het verleggen van de aardgasleiding. De mannen van Eandis zouden, volgens de mail én sms die we de dag tevoren hadden gekregen, tussen 10 en 12u aankomen en met de werken starten. Om 7.50u telefoon: "ja madam, wij staan aan uw woning. Kan u de deur komen opendoen?" Miljaar, 2u te vroeg die mannen. Maja dus in allerijl naar het huis, om hen binnen te laten. En Eandis, ze zijn altijd vriendelijk. Maar duidelijk? Zelden. Als je belt, dan krijg je telkens iemand anders van de helpdesk aan de lijn. En de ene zegt dat je zo'n voorbereidende werken moet uitvoeren, de andere zegt iets anders. Na zeker 15 telefoontjes hadden we, na een telefonische instructie waarvan we dachten dat ze formeel was, zowel een wachtbuis als een enkelvoudige trage bocht voorzien. "Want als u dat niet voorziet, mevrouw, dan zullen wij de werken niet kunnen uitvoeren." Komen die uitvoerende mannen toe. Wat blijkt: die enkelvoudige trage bocht kunnen ze niet gebruiken. En achteraf hebben ze ook die wachtbuis niet gebruikt. Miljaardenondedju!!! 

 

Donderdagavond hadden we in de toekomstige Duplo Deluxe bezoek van een gezin dat al 6 jaar (6 jaar, tedekke!) aan het verbouwen is aan een huis uit de jaren '30. Hun huis wordt sinds donderdagavond mee opgefleurd door vijf van onze binnendeuren; de binnendeuren waarvan de muur gaat sneuvelen, of waarvan het deurgat wordt dicht gemetseld. Het zijn zo van die binnendeuren met een retrolook, en die in het retrowereldje naar verluid wel gegeerd zijn. Omdat ze in goede staat zijn, omdat ze vergezeld zijn van deuromlijstingen en vooral ook omdat het met een raampje in is.

 

En inderdaad, maandagavond op tweedhands.be gesmeten, en dinsdagochtend was de verkoop al in kannen en kruiken. Vlot zaken doen, dat vinden we tof!

Terwijl de deuren werden uitgebroken, maakte ik me nuttig aan het opruimen van het restafval in de tuin. Daar lag nog wat isolatiewol en vooral véééél resten roofing. Vrijdag zouden we daarmee naar het containerpark rijden. Maar om dat klusje wat te vergemakkelijken, stopte ik alle roofingresten al in vuilzakken. Dan hoefden we die vuilzakken vrijdag alleen maar op te nemen en in de remorque te smijten. Opgeruimd staat netjes!

 

Zaterdag zou Stallaert Recycling tussen 7u en 8u opnieuw een container voor steenpuin brengen. 7u op een weekendochtend, dat is vroeg, neem het van ons aan! Maar we stonden er, in druilerige regen. De eerste keer in al die weekends dat we aan de slag zijn, dat het weer somber oogde.

In afwachting van de container, installeerden we dan al maar de ingrediënten voor het voeden van de hard werkende verbouwmens: voldoende eten en drinken.

 

Om 7.48u leverde Stallaert de container, en vanaf 8u begon het weer uit te klaren. En de regendruppels werden dan ingeruild voor het druppelgewijs binnenvallen van onze helpende handen van die dag: onze papa's, Frederik, Evelien (helemaal afgezakt vanuit Kluisbergen!), Jasper, Karen, Joke (helemaal vanuit Gent naar Meise gereden!), Sofie, Raf en Astrid. 's Middags werden ze culinair verwend door ons Team Catering van die dag: de mama en Heidi (dank je wel!).

En in hun activiteiten werden ze mechanisch versterkt door de pneumatische boor van Jasper, en een exemplaar dat we voor een dag geleend hadden bij Boels. Maja was die ochtend bij Boels die gereserveerde boor gaan ophalen. En werd daar geconfronteerd met de stereotiepen dat de bouw- en verbouwwereld gereserveerd is voor leden van de testosteronwereld. Vrouwen die pneumatische boren komen ophalen, dat vinden ze daar maar vreemde creaturen. Enfin, ze heeft de boor meegekregen. En het moet gezegd: wat een topmachine! Het maakte gigantisch veel lawaai, maar heeft - samen met de boor van Jasper - gedaan wat het moest doen: betonplaten van 15cm weggeboord. Mag de volgende foto aan de mannen van Boels tot slot bewijzen dat vrouwen zich niet alleen beperken tot het lakken van hun nagels of het föhnen van hun haar. Nee nee, wij en onze vriendinnen: wij zijn even goed verbouwbeesten!

Het resultaat van al die sterke mannen en vrouwen leidde tot wat we wilden: alle betonplaten zijn uitgeboord, al het steenpuin is mooi weggeritseld. Hoeraaaa!

Af en toe wel een kwaaltje. Zo scheurde Maja haar kuit wat open aan een stalen poutrel. Maar ha, daar was Heidi, die eventjes al haar professionele verpleegvaardigheden én haar steristrips bovenhaalde om de wonde wat te hechten. Hoera voor Heidi! Even later dan ook nog eens het deksel van de regenwaterput tegen haar enkel gekregen. Laat ons zeggen dat ons Maja wel een reden had om efkes te gillen.

 

Het boren van al dat beton leverde weer heel wat steenpuin op. Dus onze container was jammer genoeg weer veel te snel vol. Met als gevolg dat er nog altijd een hoop steenpuin ligt. Niets aan te doen, die zal de aannemer dan wel meenemen.

Terwijl het jonge geweld zich bezig hield met het uitboren van de betonplaten en het opruimen van de puinresten, gingen de papa's aan de slag met het uitbreken van de ramen. Of toch die ramen die door de aannemer zullen worden uitgebroken tot vloerniveau.

Toch niet zo'n eenvoudige klus, aangezien het behoorlijk stevige houten raamprofielen waren. Ook het glas was van stevige kwaliteit; Evelien en Joke moesten een hamer bovenhalen om het glas uit de houten profielen geklopt te krijgen.

Maar ook dat is weer succesvol gelukt. De ramen zijn weg. Daarmee is het huis niet meer winddicht. Maar aan alles valt een kleine en bescheiden mouw te passen; de papa's timmerden de ramen dicht met stevige plastiek. Kwestie van regen en wind toch een heel klein beetje buiten te houden.

Vorige week vonden we een oude krant in het huis. Bij het uitbreken van de ramen vonden de papa's tussen één van de ramen en de muren - als isolatie?, als versterking? - nog een exemplaar van een oude HUMO. Nog wel een exemplaar uit - houd u vast - 1951! Toen heette de HUMO nog Humoradio.

Het was nogal behoorlijk opgerold. Maar ondertussen heeft Maja het verbruinde boekje gestreken. Het valt op dat er nogal wat artikels instaan over de intrede van de TV: "op de drempel van de TV-eeuw". Of hilarische reclames, onder andere "voor schoonheidsbehandelingen der vrouwen 'die geen tijd hebben'", of "Toon hem, vanavond nog, hoe prachtig Uw haar er kan uitzien... na een Lustre-Creme Shampoo". Ha, ze bestonden toen ook al, die stereotiepe reclames!

En toen het laatste werkje van de zaterdag: de keuken uitgraven tot 40cm diep. Het begin ging goed. Daarna kwamen we uit op een kleilaag die echt wiebelde. Vandaag graafden we die verder uit. Maar de kleilaag speelde ons wat parten. Maar dat is niet zo erg; het grootste voorbereidende werk van het uitgraven is gebeurd.

  Verder willen we jullie ook trakteren op een aantal prachtige quotes uit de betere werfgesprekken:

- "Oost, West, As Best!" Oftewel een nogal toepasselijke uitspraak bij het vinden van een buis, gemaakt uit asbest.
 

- "Een asbest-buis? Ah, een Eternitboojs wilt ge zeggen!"

- "Jàààààà", gilt Karen, als er weer een emmer of een kruiwagen vol steenpuin klaar staat om te worden afgevoerd. Onze papa's schijnen die afjagende "jàààà"-gil sindsdien te horen in hun slaap, en schieten dan verschrikt wakker ;)

- "Betonneke Betonneke Betonneke, wat doet ge nu?!, oftewel naar analogie met de "Tommeke Tommeke Tommeke, wat doet ge nu". En dit na - uiteraard - het aantreffen van een zoveelste betonneke.

- "We zijn hier toch al een tetteke bezig"... Tja, hoeft geen toelichting, vermoed ik?

Astrid blinkt dan weer uit in één van de betere handelingen op de werf. De borden waren vuil, en een afwasbak of schuursponsjes hebben we niet. Maar waarom schuursponsjes gebruiken als je wél nog putwater, steenpuin en zavel hebt? Dat kan evengoed dienen als schuurmateriaal. En inderdaad, gelijk heeft ze! :)

De afbraakdagen waren zwaar. Maar dankzij de hulp van familie en vrienden ook héél erg gezellig en leuk. Dan zitten we met de vrienden, uitgeput en met pijnlijke speren en gewrichten, rond een warme bbq. Op een aangename zomeravond. In een tuin waar af en toe een konijntje wat verder rondhuppelt. En waar tientallen mussen rondvliegen. En ha, dan is daar een leerrijk moment. Want Raf weet dan te vertellen dat er een onderscheid is tussen de stadsmus, die een klein dasje heeft. En de bosmus, die een groot dasje heeft. De mussen in onze tuin waren ons evenwel te snel af; we konden het dasje op hun buik niet goed genoeg zien om uit te maken welk type mus wij mogen verwelkomen in onze tuin in de Vlaamse rand rond Brussel.
(maar wat een hilarisch verhaal!).

Vandaag liepen we op onze werf rond om op te ruimen. Zodat onze aannemer morgen in zo opgeruimd mogelijke omstandigheden kan starten. Hoeraaaaaaaa, na het afbreken ruimen we op!

Vandaag kwam hij al eens de sfeer opsnuiven. We waren compleet maar aangenaam verrast dat hij daar ineens, op een zondagnamiddag, stond. Maar erg vinden we dat niet; onze aannemer is immers een wel hééél knappe kerel. Tja, het vrouwelijke oog wil ook wat :) Maar het leukste van al vonden we zijn lovende woorden bij het zien van onze werken: "amai, jullie hebben een goed slagske doorgegeven". En inderdaad, dat hebben we gedaan. We hebben een goeie 6 weken hard gewerkt. Het was afzien, we zijn moe en onze lichaampjes doen pijn. Maar het moet gezegd: het geleverde werk is niet alleen onze verdienst. Nog eens bedankt aan al onze fijne vrienden en familie! Jullie weten het: houd het Hemelvaartweekend van 2015 vrij in jullie agenda!

Laat het opbouwen nu maar beginnen :). Uiteraard, we houden jullie, onze trouwe fans ,nauwgezet op de hoogte!

Orde in de chaos!

Slopen is tof! De chaos aan steenpuin die overblijft is minder tof. De koterij was ook nog niet volledig gesneuveld; er stond nog een goeie 50cm aan stenen muren. Dus: weg ermee. We begonnen eraan op zondag (vorige week), voor een paar uurtjes. Maandagavond deden we ermee verder. Voldoende leven op de werf: onze mama's en papa's waren mee van de partij. En hier en daar ook een wormpje/insectje dat zijn rust in die robuuste muren na 60 jaar verstoord zag... .

Dinsdagavond is onze vaste Lindy Hop-dansavond (voor de niet-kenners: de swingdans van de jaren 30/40). En daar houden we aan; op dinsdagavond wordt er dus niet gewerkt. Op woensdagavond moet onze voetbalavond met de Mutskegirls tegenwoordig wel vaak sneuvelen voor 'huiswerk'. Afgelopen woensdagavond viel de regen met bakken uit de lucht. Dus het steenpuin ruimen werd dan ingeruild voor de vloerwerken: de vloer tot 26cm diep krijgen. Twee weken geleden pakten we dat nog artisanaal aan. Maar dankzij mama Leen en haar collega's van Eigen Thuis bedachten we dat een lasermachine onze vloerklus stukken makkelijker zou maken. En inderdaad, dat was ook zo! De lasermachine geeft met een laserstraal perfect de waterpas aan. En aan de hand daarvan en een stok (waarop we de diepte 26-29 cm hadden aangeduid) kunnen we makkelijk controleren of we op de juiste diepte zitten. Dan nog eventjes met het bollertje over de grond, en dan is de vloer goed plat. De zithoek is op die manier al afgewerkt.

Op donderdagavond - een zonnige avond opnieuw - werd het slopen verder gezet. En wel door Team Oestrogeen: wij, versterkt door onze mama's. Het moet gezegd: onze mama's zijn SUPERmadammen. Want in een paar uur tijd waren de laatste muren gesloopt en de grote, intacte bakstenen netjes opzij gezet. Oestrogeen aan de top!

Vrijdagavond hielden we het even voor bekeken, en zakten we met de Pieremanvrienden af naar Hamont-Achel, voor ons jaarlijks weekend met de speelpleinvrienden van weleer. Tijd voor ontspanning, wandelen, kano-varen, lekker eten en drinken, kreetjes van spelende kinderen, een prachtige tuin om in te voetballen en met de palletjes te spelen, hilarische babbels én bakken zonneschijn!

Verbouwen heeft zelfs tijdens een dagje relaxen invloed op een verbouwende mens. Terwijl het mij vroeger niet zou opgevallen zijn, lette ik in het nieuwbouw vakantiehuis op onozele zaken zoals de leidingen van de elektriciteit, het (volgens mij) lakse niveau van afwerking. Maar er werd ook inspiratie opgedaan: de naam en het type van de fantastische douchekop (damn, die moeten we ook hebben!) werd genoteerd.

Terwijl wij in de Limburgse Kempen genoten van een dagje ontspanning, waren onze papa's op zaterdag opnieuw bezig. Onze papa's deden het voorbereidende werk voor het verplaatsen van de gas- en waterleiding. Daarvoor moest aan de voorgevel een werkpunt van 1m² gemaakt worden, 1m diep. Van aan die werkput moest er een beek van 1m breed gegraven worden naar de rooilijn (=de stoep). Op die plaats moest de beek 2m diep zitten. Jawel, 2m!!!! Zottenwerk. Maar daarvoor kregen we gelukkig mechanische hulp van een bobcat. Hoeraaaaa!

Zondag keerden we een dagje vroeger dan de rest van de Pieremangroep terug naar Meise om... steenpuin te ruimen. Om dat klusje te vergemakkelijken had Stallaert zaterdagochtend opnieuw een container van 12 kuub geleverd. Waren vandaag van de partij om ons daarbij te helpen:

• Ambre Solaire, factor 50. Het is héérlijk om met zo'n zonnig weer te kunnen verbouwen. Maar de verbouwende mens moet zich in zo'n weersomstandigheden ook beschermen met een goed crèmeke. Zoniet kruipen we in ons bed met spier- én zonnebrandpijn. Dat laatste laten we liever aan ons passeren.
• Elsie en Sofie. Héééél hard bedankt dames!!!!

De werkomstandigheden waren niet optimaal. Het was warm, hééél warm. En geen plekje schaduw om in te werken. Dus zweten en puffen maar. Op maandag, pinkstermaandag, meer van dat zonnig en warm weer. Eigenlijk is onze werf ook een natuurlijk solarium en zonnebankcenter. Zo vroeg op het seizoen, en we zien al knalbruin. En zoveel mensen maar denken dat we op vakantie zijn geweest.

Op maandag brachten we ook onze parasol mee naar de werf. Kwestie van de werkomstandigheden iets of wat aangenamer en draaglijker te maken voor onze helpende handen: Peter en Pieter, Elien, Sofie, onze papa's en mama. Dank je wel, alweer! Ook deze bende was een ge-wel-dig team. In een mum van tijd hebben ze via archiologischachtig prutswerk de toekomstige keuken en de koterij bevrijd van het steenpuin. Iedereen met een verschillende techniek. De ene op z'n hondjes: als een hond steenpuin naar de beton krabben, om het daar op te scheppen. De andere door met de benen en voeten steenpuin op de platte schup van de andere te duwen. Nog iemand anders door met een ritsel steenpuin naar de beton te trekken, en daar op te schuppen. Alleszins, het resultaat mag er wezen. Al het steenpuin dat op de losse grond lag is allemaal opgekuist. Wat overblijft is een overvolle container. En nog een hoop steenpuin. Maar het resterende puin hebben we klaargelegd op de betonplaat van de vroegere koterij. Die kunnen we komend weekend dan makkelijk opscheppen en afvoeren.

 

 

 

De dag sloten we ten slotte af met het mooi egaal zetten van de eethoek, op 26cm diep. Ook weer een klusje dat van de to do-list te schrappen is.

Af en toe vinden we ook iets geks, eigenaardigs of leuks op de werf. Vandaag vonden we in een schouw nog een krant. Een editie van het Volk, van 1969. Stond onder andere op de voorpagina: de Apollo-vlucht naar de maan. Het heeft wel iets, zo'n oud 'vodje' papier waar in een oude, vervlogen taal bericht wordt over een wereldgebeurtenis.

 

Eindigen doen we deze keer - in het kader van vaderdag - met een speciale dank-u-wel aan onze papa's. Het zijn fantastische mannen die ons onvoorwaardelijk helpen. Altijd klaar met raad en daad. Weer of geen weer, zin of geen zin, moe en wat pijntjes, ze staan er telkens weer. Zonder hen zou het ons nooit lukken om van dit huis onze toekomstige, mooie thuis te maken. Dus: dank je wel papa's!

Demolishion Team smeet er zich tegenaan!

Wat een week! Demolishionteam heeft een prachtprestatie neergezet!
Zondagnamiddag (vorige week welteverstaan) zakten Maja en ik nog even af naar het huis. Voor een simpele opdracht: een remorque vullen met houtafval. Alhoewel, zo heel eenvoudig was dat nu ook weer niet. Want we hadden toch behoorlijk wat houtafval, dat we in één remorque wilden krijgen. Je betaalt het containerpark immers per volume. Het volume zo maximaal mogelijk benutten, was de boodschap. Dus in plaats van al dat hout in het wilde weg op de remorque te gooien, gingen wij doordacht te werk. Netjes stapelen, alle gaten zo goed mogelijk opvullen met houtresten, kleine latten... . En het resultaat mocht er wezen: een verstandig gestapelde remorque vol deuren, houten platen, latten, vezelplaatresten, schabben, ... . Daarmee tuften papa en mama Leemans op woensdag naar het containerpark. Opgeruimd staat netjes! 

Maja & Sofie-Constructions: pro's in remorquestapelen!

Alhoewel, opgeruimd... . Aan afval voorlopig nog geen gebrek op onze werf. Want jawel, we kunnen stilaan spreken van een werf. We hadden in de aanbieding: steenpuin (vééél steenpuin), zand- en cementresten, grond vol steen.

Iemand beetje steenpuin nodig?

Het begon zo'n proporties aan te nemen, dat het ons begon te hinderen in onze mobiliteit op de werf. De oplossing daarvoor was simpel: een container laten komen. Zo gezegd, zo gedaan. Eventjes "container huren" intikken op Google. En je krijgt verschillende aanbiedingen. Daarvoor eventjes rondbellen. En Stallaert Recycling, vlakbij in Vilvoorde, bood de goedkoopste en snelste service aan. Op maandagnamiddag besteld, en woensdagnamiddag (of eerder, als we dat wilden) werd de eerste container geleverd. Zaterdagochtend zouden ze, zoals we dat ook wilden, de eerste volle container inruilen voor een nieuwe, lege container. Jawel, je leest het goed, we zijn uitermate tevreden van de service van Stallaert: wanneer we het wilden, waar we het wilden. 

Maar om de containers te leveren, diende de oprit minstens 3,2m breed te zijn. Dat was wat nipt. Het begin van de oprit was met 3,5m groot genoeg. Maar daarna versmalde de oprit wat, zelfs tot een breedte van 2,7m. Dat was dus een probleem. We hebben nog overwogen om de container op de straat te laten plaatsen. Maar we zijn daar van afgestapt. Omdat je daarvoor 15 euro per dag moet betalen aan de gemeente. 15 euro is niet onoverkomelijk. Maar 15 euro per dag uitgespaard, is uitgespaard ("Gij weet niet wat verbouwen kost zeker!") Maar we zijn vooral van dat idee afgestapt, omdat er dan een container staat op een toch wel behoorlijk drukke steenweg. Een stuk waar overigens veel beweging is (een apotheek, broodjeszaak en krantenwinkel aan de overkant, dat zorgt voor wat beweging van auto's). Een ongeluk is soms rap gebeurd, nietwaar? 

We zijn dan voor een alternatieve oplossing gegaan: de oprit verbreden. Snel beslist, en ook tamelijk snel uitgevoerd op maandagavond. Gewoon de kasseistenen die de oprit afbakenen, uitbreken. Papa De Smet ging daarvoor aan de slag met de pneumatische boor. Ik ging voor de manuele keuze: met hamer en beitel. En gewoon véééééél vrouwelijke force. En die zegevierde! Terwijl papa De Smet maar een paar kasseistenen had losgekregen met de boor, had ik al een rij van 10 meter uitgebroken. Tsjakkaaaaa, we can call this girlpower?! Na de rij kasseistenen nog wat grond en bijhorende bodembedekkers uitgraven. En het zat er alweer op. Goed gewerkt!

 

Kasseistenen verwijderd en groene strook verbreed. Laat die container maar komen!

Woensdagnamiddag stonden de papa's dan klaar voor de levering van de 1ste container. Eentje van 8 kuub. Jawel, 8 kuub. De bouwvakkerstaal heeft voor de moderne vrouw geen geheimen meer.

Die 8 kuub werd gevuld met gemengd puin. Oftewel grond die we hadden uitgegraven op de gelijkvloerse verdieping, en die bezaaid was met kleine en vervelende resten steenpuin.

Op donderdag kregen we daarvoor hulp van Karen. Gekke maar ooooo zo sterke Karen. Een volle kruiwagen op een toch al aardig gevulde container dragen? Geen probleem! In sneltempo een kruiwagen vullen met aarde? Geen probleem! Soms wel een klein accidentje onderweg:

• eens met kruiwagen en al omgevallen en uit de container gevallen. Oeps! Klein schrammetje aan de achterkant van het been. Maar aha, toch wel geen EHBO-cursus gevolgd in het voorjaar zeker. Kwam weer lichtjes van pas!
• ikke die - doordat mijn handschoen met daarin een gat bleef hangen aan mijn emmer - een lege mayonnaise-emmer tegen Karen haar hoofd gooide. Oeps, alweer!

 

Karen wordt afgevoerd voor EHBO-verzorging!

 't Is niet alleen travakken ten huize Den Duplo Deluxe (in wording). Een werkende mens moet ook innerlijk voldoende herbronnen. En zo slecht is dat nog niet: verse broodjes om zelfgemaakte smoskes te maken. Could be worse.



Donderdagnamiddag rond 15u zat het werken er al op. Evaluatie van de dag: zithoek, eethoek en toekomstige berging zijn uitgegraven. De grond daarvan zijn we voor 95% kwijt dankzij de container. Jammer genoeg blijft er nog een klein hoopje zand over. Maar bon, we hebben toch al héél wat plaats kunnen maken voor de volgende dagen.

Een dikke vette struik, die wat in de weg stond van de afbraak van de koterij, is ook naar het hiernamaals vertrokken. Beetje toepasselijk, op Hemelvaart.

De verbouwende mens, ééns die goed op dreef is, krijgt er maar niet genoeg van. Dus daar zaten we dan, om 15u, werkloos. Maar niet getreurd, we reden dan naar het huis van verbouwende zus Eva. Om daar een helpende hand toe te steken bij het ineensteken van de mooie Ikea-keuken. Een welgekomen variatie op ons grof afbraakwerk; eens iets constructiefs en fijn om uit te voeren. Leuk!

Vrijdag dan, dag 2 van het verlengde weekend. Met voor ieder een klusje. Papa Leemans startte met het losslijpen van de rolluiken aan de binnenkant. Ik ging dan duwen aan de buitenkant van het rolluik, terwijl Maja en papa Leemans eraan trokken aan de binnenkant. Huppaa, en zo de 5 exemplaren op het gelijkvloers verwijderd.

Papa De Smet ontfermde zich ondertussen met een suuuuperkrachtige pneumatische boor over het uitboren van het betonwegje achter de koterij. Zucht, het huis maakte zijn reputatie hier alweer waar. Het is een huis met laagjes. Niet één laagje beton. Nee nee, een laagje beton met daaronder nog een veel dikkere laag beton. In de garage meer van dat. Want onder die dikke laag beton ligt nog... steenpuin. Dit huis is berensterk!

 



Ondertussen kwamen de vrienden van Stallaert ook met container nummer 2. Snel en efficiënt werken, die mannen. In pijltempo de nieuwe, nog lege container op straat droppen. De volgeladen container snelletjes opladen op de laadbak. Hup, de straat terug oprijden (een leuk zicht om te zien hoe het verkeer op een steenweg dan eventjes in de soep loopt). De volgeladen container op straat droppen. Dan de nieuwe, lege container terug oppikken en die naast het huis lossen. En dan terug de oprit afrijden, lege container optillen en wegrijden. En dat allemaal... in 10 minuten.

 

Daarna gingen Maja en ik verder met ons klusje van de dag. De vloer was al grofweg uitgegraven tot 26cm diep. Maar niet goed genoeg. Op de ene plaats was het 23cm, op de andere 27cm met bobbels, enzovoort. Dat moest egaler, willen we daar zonder problemen een stabiliteitsbeton kunnen laten gieten. Eerst wat liggen sukkelen met touwtjes, een plooimeter en platte schup. Maar toen zagen we het licht, en kwam eraan te pas: een waterpas, touwtje, platte schup én een bollertje (zo'n betonnen bollertje waarmee je bijvoorbeeld moestuintjes plat kan bollen). Nog altijd een prutswerk, maar het resultaat werd beetje bij beetje zichtbaar: een waterpas vloer van 26cm diep.

Zaterdag was dan dé grote dag. De 1ste dag van onze bouwvergunning. Meteen ook de dag dat we konden starten met het slopen van garage en koterij.

 

We hadden gehoopt dat klusje snel te kunnen klaren. We konden daarvoor ook rekenen op de noeste helpende handen van heel wat familie en vrienden. Eerst en vooral, special thanks aan ons Demolishionteam: onze papa's (alweer, dank je wel!), Frederik, Raf, Martijn, Joris, Jelle & Katrien, Jens, Sofie, Astrid, Nico, Heidi & Marij. Ook een dikke dank je wel aan ons Team Catering, die 's middags zorgden voor lekkere bbq: Evert, An & Marij.

 

 

Maar ondanks véél helpende handen en héél wat technisch materiaal (4 pneumatische boren, 2 sloophamers, 4 kruiwagens en een slijpschijf) mocht het niet baten. De constructie was té stevig. Maar de klus is wel voor 85 procent geklaard. En dat levert op: een container van 12 kuub, volgepuzzeld met steenpuin. En daarnaast nog een hoop steenpuin die er nog ligt, alsof er een bombardement is gepasseerd. Aaaarrrrrgggghhh.

Wel een extra klus geklaard die niet voorzien was: de groenbedekkers naast het huis zijn verwijderd + het paadje voor het huis is ook voor 50% weg. Driewerf hoera!

De achterbouw van het huis oogt nu alsof er een bombardement heeft plaatsgevonden. Steenpuin oooooveral. Dat verhindert dat we de laatste 80cm muurtjes konden afbreken.

Zondagochtend keerden Maja en ik nog even terug naar het huis, om toch wat orde in de steenchaos te brengen. In één kotje konden we alle steenpuin al wegscheppen. De resterende sloopwerken, dat is voor de komende avonden na het werk. 

Eindelijk beginnen de verbouwingen ook zichtbaar te worden aan de buitenkant van het huis en komen we dichterbij het terug opbouwen van onze nieuwe thuis. Joepie!