De laatste afbraakloodjes...

Een lustige verbouwweek zit er weer op. Woensdagavond was het opnieuw de beurt aan het uitdiepen van de vloer, en wel die van de toekomstige berging. Een paar uurtjes, en de klus was geklaard.

Donderdag gebeurde er overdag dan eens iets constructief: het verleggen van de aardgasleiding. De mannen van Eandis zouden, volgens de mail én sms die we de dag tevoren hadden gekregen, tussen 10 en 12u aankomen en met de werken starten. Om 7.50u telefoon: "ja madam, wij staan aan uw woning. Kan u de deur komen opendoen?" Miljaar, 2u te vroeg die mannen. Maja dus in allerijl naar het huis, om hen binnen te laten. En Eandis, ze zijn altijd vriendelijk. Maar duidelijk? Zelden. Als je belt, dan krijg je telkens iemand anders van de helpdesk aan de lijn. En de ene zegt dat je zo'n voorbereidende werken moet uitvoeren, de andere zegt iets anders. Na zeker 15 telefoontjes hadden we, na een telefonische instructie waarvan we dachten dat ze formeel was, zowel een wachtbuis als een enkelvoudige trage bocht voorzien. "Want als u dat niet voorziet, mevrouw, dan zullen wij de werken niet kunnen uitvoeren." Komen die uitvoerende mannen toe. Wat blijkt: die enkelvoudige trage bocht kunnen ze niet gebruiken. En achteraf hebben ze ook die wachtbuis niet gebruikt. Miljaardenondedju!!! 

 

Donderdagavond hadden we in de toekomstige Duplo Deluxe bezoek van een gezin dat al 6 jaar (6 jaar, tedekke!) aan het verbouwen is aan een huis uit de jaren '30. Hun huis wordt sinds donderdagavond mee opgefleurd door vijf van onze binnendeuren; de binnendeuren waarvan de muur gaat sneuvelen, of waarvan het deurgat wordt dicht gemetseld. Het zijn zo van die binnendeuren met een retrolook, en die in het retrowereldje naar verluid wel gegeerd zijn. Omdat ze in goede staat zijn, omdat ze vergezeld zijn van deuromlijstingen en vooral ook omdat het met een raampje in is.

 

En inderdaad, maandagavond op tweedhands.be gesmeten, en dinsdagochtend was de verkoop al in kannen en kruiken. Vlot zaken doen, dat vinden we tof!

Terwijl de deuren werden uitgebroken, maakte ik me nuttig aan het opruimen van het restafval in de tuin. Daar lag nog wat isolatiewol en vooral véééél resten roofing. Vrijdag zouden we daarmee naar het containerpark rijden. Maar om dat klusje wat te vergemakkelijken, stopte ik alle roofingresten al in vuilzakken. Dan hoefden we die vuilzakken vrijdag alleen maar op te nemen en in de remorque te smijten. Opgeruimd staat netjes!

 

Zaterdag zou Stallaert Recycling tussen 7u en 8u opnieuw een container voor steenpuin brengen. 7u op een weekendochtend, dat is vroeg, neem het van ons aan! Maar we stonden er, in druilerige regen. De eerste keer in al die weekends dat we aan de slag zijn, dat het weer somber oogde.

In afwachting van de container, installeerden we dan al maar de ingrediënten voor het voeden van de hard werkende verbouwmens: voldoende eten en drinken.

 

Om 7.48u leverde Stallaert de container, en vanaf 8u begon het weer uit te klaren. En de regendruppels werden dan ingeruild voor het druppelgewijs binnenvallen van onze helpende handen van die dag: onze papa's, Frederik, Evelien (helemaal afgezakt vanuit Kluisbergen!), Jasper, Karen, Joke (helemaal vanuit Gent naar Meise gereden!), Sofie, Raf en Astrid. 's Middags werden ze culinair verwend door ons Team Catering van die dag: de mama en Heidi (dank je wel!).

En in hun activiteiten werden ze mechanisch versterkt door de pneumatische boor van Jasper, en een exemplaar dat we voor een dag geleend hadden bij Boels. Maja was die ochtend bij Boels die gereserveerde boor gaan ophalen. En werd daar geconfronteerd met de stereotiepen dat de bouw- en verbouwwereld gereserveerd is voor leden van de testosteronwereld. Vrouwen die pneumatische boren komen ophalen, dat vinden ze daar maar vreemde creaturen. Enfin, ze heeft de boor meegekregen. En het moet gezegd: wat een topmachine! Het maakte gigantisch veel lawaai, maar heeft - samen met de boor van Jasper - gedaan wat het moest doen: betonplaten van 15cm weggeboord. Mag de volgende foto aan de mannen van Boels tot slot bewijzen dat vrouwen zich niet alleen beperken tot het lakken van hun nagels of het föhnen van hun haar. Nee nee, wij en onze vriendinnen: wij zijn even goed verbouwbeesten!

Het resultaat van al die sterke mannen en vrouwen leidde tot wat we wilden: alle betonplaten zijn uitgeboord, al het steenpuin is mooi weggeritseld. Hoeraaaa!

Af en toe wel een kwaaltje. Zo scheurde Maja haar kuit wat open aan een stalen poutrel. Maar ha, daar was Heidi, die eventjes al haar professionele verpleegvaardigheden én haar steristrips bovenhaalde om de wonde wat te hechten. Hoera voor Heidi! Even later dan ook nog eens het deksel van de regenwaterput tegen haar enkel gekregen. Laat ons zeggen dat ons Maja wel een reden had om efkes te gillen.

 

Het boren van al dat beton leverde weer heel wat steenpuin op. Dus onze container was jammer genoeg weer veel te snel vol. Met als gevolg dat er nog altijd een hoop steenpuin ligt. Niets aan te doen, die zal de aannemer dan wel meenemen.

Terwijl het jonge geweld zich bezig hield met het uitboren van de betonplaten en het opruimen van de puinresten, gingen de papa's aan de slag met het uitbreken van de ramen. Of toch die ramen die door de aannemer zullen worden uitgebroken tot vloerniveau.

Toch niet zo'n eenvoudige klus, aangezien het behoorlijk stevige houten raamprofielen waren. Ook het glas was van stevige kwaliteit; Evelien en Joke moesten een hamer bovenhalen om het glas uit de houten profielen geklopt te krijgen.

Maar ook dat is weer succesvol gelukt. De ramen zijn weg. Daarmee is het huis niet meer winddicht. Maar aan alles valt een kleine en bescheiden mouw te passen; de papa's timmerden de ramen dicht met stevige plastiek. Kwestie van regen en wind toch een heel klein beetje buiten te houden.

Vorige week vonden we een oude krant in het huis. Bij het uitbreken van de ramen vonden de papa's tussen één van de ramen en de muren - als isolatie?, als versterking? - nog een exemplaar van een oude HUMO. Nog wel een exemplaar uit - houd u vast - 1951! Toen heette de HUMO nog Humoradio.

Het was nogal behoorlijk opgerold. Maar ondertussen heeft Maja het verbruinde boekje gestreken. Het valt op dat er nogal wat artikels instaan over de intrede van de TV: "op de drempel van de TV-eeuw". Of hilarische reclames, onder andere "voor schoonheidsbehandelingen der vrouwen 'die geen tijd hebben'", of "Toon hem, vanavond nog, hoe prachtig Uw haar er kan uitzien... na een Lustre-Creme Shampoo". Ha, ze bestonden toen ook al, die stereotiepe reclames!

En toen het laatste werkje van de zaterdag: de keuken uitgraven tot 40cm diep. Het begin ging goed. Daarna kwamen we uit op een kleilaag die echt wiebelde. Vandaag graafden we die verder uit. Maar de kleilaag speelde ons wat parten. Maar dat is niet zo erg; het grootste voorbereidende werk van het uitgraven is gebeurd.

  Verder willen we jullie ook trakteren op een aantal prachtige quotes uit de betere werfgesprekken:

- "Oost, West, As Best!" Oftewel een nogal toepasselijke uitspraak bij het vinden van een buis, gemaakt uit asbest.
 

- "Een asbest-buis? Ah, een Eternitboojs wilt ge zeggen!"

- "Jàààààà", gilt Karen, als er weer een emmer of een kruiwagen vol steenpuin klaar staat om te worden afgevoerd. Onze papa's schijnen die afjagende "jàààà"-gil sindsdien te horen in hun slaap, en schieten dan verschrikt wakker ;)

- "Betonneke Betonneke Betonneke, wat doet ge nu?!, oftewel naar analogie met de "Tommeke Tommeke Tommeke, wat doet ge nu". En dit na - uiteraard - het aantreffen van een zoveelste betonneke.

- "We zijn hier toch al een tetteke bezig"... Tja, hoeft geen toelichting, vermoed ik?

Astrid blinkt dan weer uit in één van de betere handelingen op de werf. De borden waren vuil, en een afwasbak of schuursponsjes hebben we niet. Maar waarom schuursponsjes gebruiken als je wél nog putwater, steenpuin en zavel hebt? Dat kan evengoed dienen als schuurmateriaal. En inderdaad, gelijk heeft ze! :)

De afbraakdagen waren zwaar. Maar dankzij de hulp van familie en vrienden ook héél erg gezellig en leuk. Dan zitten we met de vrienden, uitgeput en met pijnlijke speren en gewrichten, rond een warme bbq. Op een aangename zomeravond. In een tuin waar af en toe een konijntje wat verder rondhuppelt. En waar tientallen mussen rondvliegen. En ha, dan is daar een leerrijk moment. Want Raf weet dan te vertellen dat er een onderscheid is tussen de stadsmus, die een klein dasje heeft. En de bosmus, die een groot dasje heeft. De mussen in onze tuin waren ons evenwel te snel af; we konden het dasje op hun buik niet goed genoeg zien om uit te maken welk type mus wij mogen verwelkomen in onze tuin in de Vlaamse rand rond Brussel.
(maar wat een hilarisch verhaal!).

Vandaag liepen we op onze werf rond om op te ruimen. Zodat onze aannemer morgen in zo opgeruimd mogelijke omstandigheden kan starten. Hoeraaaaaaaa, na het afbreken ruimen we op!

Vandaag kwam hij al eens de sfeer opsnuiven. We waren compleet maar aangenaam verrast dat hij daar ineens, op een zondagnamiddag, stond. Maar erg vinden we dat niet; onze aannemer is immers een wel hééél knappe kerel. Tja, het vrouwelijke oog wil ook wat :) Maar het leukste van al vonden we zijn lovende woorden bij het zien van onze werken: "amai, jullie hebben een goed slagske doorgegeven". En inderdaad, dat hebben we gedaan. We hebben een goeie 6 weken hard gewerkt. Het was afzien, we zijn moe en onze lichaampjes doen pijn. Maar het moet gezegd: het geleverde werk is niet alleen onze verdienst. Nog eens bedankt aan al onze fijne vrienden en familie! Jullie weten het: houd het Hemelvaartweekend van 2015 vrij in jullie agenda!

Laat het opbouwen nu maar beginnen :). Uiteraard, we houden jullie, onze trouwe fans ,nauwgezet op de hoogte!