De miekes staan weer in de boekskes. Jawel, deze keer in het betere journalistieke werk: De Morgen (de weekendbijlage Zeno). Nee, we zijn niet mediageil. We hebben met véél plezier de vriend van vriendin Lynn uit de nood geholpen. Fotograaf Tim Coppens had van de redactie van De Morgen op donderdag, 16.30u, de opdracht gekregen om de foto's te maken voor een reportage over hoe IKEA de voorbije decennia onze interieurs heeft veranderd. Te illustreren met 2 foto's. Eén foto van het oerdegelijke, duurzame eikenhouten interieur voor het leven. Een andere foto van een hedendaags, licht interieur met IKEA-elementen. En voor die laatste foto vroeg Tim of hij ons interieur mocht benutten. Wij zeiden ja. En om 19u stonden Tim en Lynn voor de deur met een massa aan koffers vol fotolenzen en ander fotomateriaal. Eigenlijk een beetje een slechte timing. Want op dat moment brak boven Meise en het Brusselse een giant onweer uit. Het licht was dus niet denderend. Maar beroepsfotografen hebben dan weer 101 stuff mee om een gebrek aan licht te compenseren.
Voor de foto volgde een kleine reorganisatie van ons meubilair. Een kleine opruimactie. En het bijeensprokkelen van wat IKEA-spulletjes. Onze keuken is van IKEA. De tafel ook, net als de glazen, karaf, broodplankjes en bestek. Maar niet alles is IKEA. Onze stoelen zijn vintage (zelf gerestaureerde stoelen!). En STUDIO SECOND LIFE is stiekem ook present, met 2 betonnen krukjes rechts onderaan én een klein bloempotje op de tafel. Ha, verdoken reclame!
Enfin, we zijn heel enthousiast over de foto. Mooi werk van de very talented Tim Coppens. Wie meer te weten wil komen over hem, moet maar eens surfen naar COPPENS/LAUREYS, of snuisteren onder de hashtag #coppenslaureys. Voor bruidspaartjes in spe: Tim en zijn vriendin maken ook héél erg mooie trouwreportages.
Dan weer de serious business. Ons terras ligt er. Jaaaaaaaaaaaaa!
Dat is geen evidentie geweest. Door - je raadt het goed - de regen, bakken regen, strontregen! Normaalgezien moest eind mei alles 100% uitgevoerd en afgewerkt zijn. We zijn een maand verder, en nog één kleine pruts moet de firma komen afwerken. Maar dat volgt nog wel, eens het weer écht eens droger wordt.
De afgelopen weken moeten voor bouwondernemingen die vooral buitenwerk leveren zotte/frustrerende tijden geweest zijn. De firma van onze betonvloer ging bijvoorbeeld aan de hand van de buienradar na of ze die dag voor onze werf konden uitrukken of niet. Het moeten slopende, stresserende weken en dagen zijn voor die mensen. Want regen = werkschema's voor de werkmannen alweer overhoop gooien, klanten teleurstellen, ... .
Enfin, onze uitvoering ging als volgt:
- fase 1: de grote vloerplaat werd gegoten. Hier en daar zie je nog "vlekken" van de curing compound. Dat is een product dat ze in de beton vermengen, zodat de beton niet te snel zou drogen. Zo wordt scheurvorming vermeden. Maar al die vlekken gaan, met het verder uitdrogen, nog verder verdwijnen. Perfect!
- fase 2: het komen uitslijpen van uitzettingsvoegen, de dag erna. Voegen die nodig zijn zodat, alweer, de beton niet zou barsten. Want beton zet uit en krimpt door bijvoorbeeld temperatuurverschillen. Dat geeft druk, en die druk zoekt zijn weg. En als die weg - een uitzettingsvoeg - er niet is, dan barst de beton. Sommigen kiezen ervoor om hun vloer in tegels te laten slijpen (bijvoorbeeld van een meter op een meter). Maar omdat wij houden van grote vlakken, hebben wij gekozen voor zo weinig mogelijk uitzettingsvoegen. Dat betekent dat er in de grote vloerplaat eigenlijk maar 3 voegen geslepen zijn. Waardoor de vlakken allemaal ongeveer 4 op 4 meter, of 4 op 6 meter groot zijn. Lekker strak!
- Fase 3 bestond uit het bekisten en wapenen van de zitbank (het gedeelte waar je met je poep op zit). Onze monden vielen warempel open: wat een huzarenstukje. Niet alleen moest de bekisting zodanig gemaakt zijn dat je er inderdaad een bank in kon gieten. Maar ook moest ze stevig genoeg zijn, zodat de bekisting de druk van de gegoten beton zou kunnen weerstaan. Een hele constructie met planken en allerlei tegengewichten (van zakken zand tot en met boordstenen die ze hier bij ons in de tuin vonden) is het resultaat. Chapeau voor die mannen.
- Fase 4: het gieten van de 1ste bekisting van de zitbank.
- Fase 5: het maken van de bekisting van de rugleuning van de zitbank + van het hellend vlak richting fietsenberging. Opnieuw een huzarenstukje: meten, hermeten, zagen, herzagen. Wat een prutswerk. Het zou mij - iemand zonder geduld bij prutswerk - niet gegeven zijn. Dus véél bewondering voor deze rasechte stielmannen.
- Fase 6: het gieten van de rugleuning en het hellend vlak.
- Fase 7: het weghalen van alle bekistingen. Wie denkt dat dat op een uurtje gefixt is, is eraan voor de moeite. Stevig gefabriceerde bekistingen, vragen ook menige uurtjes om die weer af te breken. Koevoet en al komt eraan te pas.
- Fase 8: het boenen van de zitbank en het plaatsen van de drainage tussen terras en keuken/fietsenberging.
Wat moet er nog afgewerkt worden? We moeten nog een goot leggen tussen terras en tuin. Dat doen we één van de komende dagen/weken zelf nog. Maar ondertussen zijn we al happy met hoe het terras afwatert. Dankzij de "afdraging" van het terras richting tuin, komt er niets van water richting onze keuken gelopen. Ook niet met de massa aan stortregen van de afgelopen dagen/weken. Dat zijn dikke vette punten voor de uitvoerders, dat ze daarin geslaagd zijn!
Het resultaat mag er méér dan zijn. We zijn er écht wel heel happy mee. Het hoogteverschil met het terras van de buren én de achterliggende tuin is mooi opgelost. En met die zitbank hebben we meteen ook een "tuinmeubel" voor het geval we een groot terrasfeest geven. Moeten we dus al niet meer beginnen bedelen om "en brengen jullie dan ook een paar stoelen mee?".
Ondertussen hebben we dat hier ook al wat cosy gemaakt. We konden onszelf niet houden. En hebben ondertussen voor een prijsje een tuintafel op de kop getikt. En voor eenzelfde zeer zacht prijsje wat terrasstoelen. De bobijn van onze oude EXVB-kabel (de kabel waarmee je huis wordt aangesloten op het ondergronsdse elektriciteitsnet) hebben we gepimpt tot een "lounge"-tafel on wheels.
En ondanks het feit dat het eigenlijk nog maar zelden terraskesweer is geweest, hebben we het hier toch al een aantal keer kunnen benutten. De zitbank blijkt voor kinderen een leuk obstakel om op- en af te klimmen. Beton blijkt ook ge-wel-dig om op te sceeleren. En wellicht zullen die trapjes ook nog héél vaak dienst doen voor allerlei acts van het kleine soortje. Zo hebben we het graag!
Verder staan nog op de agenda: het in orde krijgen van de tuin. Momenteel is dat één bruine, met onkruid versierde massa. We hebben ons laten adviseren dat juni écht geen goede maand meer is om gras te zaaien. Te droog waardoor je graszaad geen kans krijgt tot kiemen, anderzijds te groot risico op zware onweders die je zaad kunnen wegspoelen, te groot risico op té veel onkruid dat opschiet tussen je vers gezaaide sprieten, ... . Dus pakken we dat tactisch aan, en zullen we zaaien zodra het graszaai-seizoen weer op volle toeren draait. En dat is vanaf midden augustus.
Ons opzet: zoveel mogelijk gras. Gemixt met een landschapstuin. Wat dus wil zeggen: een tuin waar je het gevoel hebt dat je temidden de natuur zit. Hoge grassen, bloemenweides door elkaar, vlinders die aangetrokken worden door je planten, ... . Verwacht nu niet dat we een mega tuin hebben om dat te realiseren. Maar zeker wel groot om er iets geslaagd van te maken.
Sowieso hebben we weer een nieuw doel en deadline om dat hier zo maximaal mogelijk afgewerkt te krijgen. Want op vraag van ons architectenbureau doen we weer mee aan zo'n openhuizendag. De "Mijn Huis, Mijn Architect", op zaterdag 24 en zondag 25 september.
Zijn wij zo'n stoeffers met ons huis? Neen, niet per se. Maar we moeten daar niet onozel over doen: we vinden het een eer dat het ons gevraagd wordt. Objectief gezien, denken we dat er huizen zijn die veel, veel, véééééééééééél straffer verbouwd zijn. Huizen waar je het originele huis bijvoorbeeld quasi niet meer herkent. Dat is in ons geval niet het geval. Maar... we zijn wel degelijk trots op het huis dat we hier, met de hulp van veel mensen, hebben weten te realiseren. En misschien zijn we wel een huis dat toont dat je, met beperkte ingrepen, een oud, donker huis toch kan transformeren tot iets modern, hedendaags. Als we bovendien andere mensen kunnen inspireren tot een fijn verbouwavontuur als het onze: graag! En last but not least: die openhuizendag zet nu tenminste wat druk op de ketel. Want anders heeft het 1ste verdiep, de zolder en de gang beneden binnen 15 jaar nog geen plinten. Geraken andere prutsen ook niet afgewerkt, en zit er wat druk achter om aan de slag te gaan met de tuin.
