't Zijn harde weken. We zijn bijna aan 17 mei. Dus we zetten nog al onze energie- en tijdsreserves in om tegen die datum - de Vlaamse renovatiedag - ons huis binnen zo veel mogelijk af te werken. Dat betekent: thuiskomen van het werk en nog beginnen klussen. De weekends, die zijn volgepropt met kluswerk. Soms op de meest surreële uren; om 6.30u 's ochtends opstaan voor de eerste verflaag op de trap. Zodat we de volgende verflaag, na 12 uur droogtijd van de vorige, nog dezelfde dag kunnen aanbrengen. Dat werkje is dan om 23u 's avonds af. Om dan de volgende ochtend terug belachelijk vroeg op te staan voor de laatste laag. Zo van die scenario's. Maar bon, het resultaat mag er zijn.
In voorbereiding op het schilderen van onze trap, moest er een stuk aan de trap hersteld worden. Voornamelijk het stuk waar vroeger een muurtje had gestaan, maar dat afgebroken is. Daar was de trap dus niet mooi afgewerkt, of zwaar beschadigd. 't Is maar hoe je het bekijkt. De mannen van R&D, de schrijnwerkers die ook ons zwart gebrand hout hebben geplaatst, deden prachtig oplapwerk. Beoordeel zelf maar aan de hand van de voor en na... .
Daarnaast "corrigeerden" ze onze wc-deur. Dat was de vroegere deur van de kelder. Maar de draairichting van de deur was niet meer aangepast aan de nieuwe wc-situatie; als je de deur zou opendraaien, zou je tegen de wc botsen. We konden, als we dat wilden, een spliksplinternieuwe deur laten plaatsen. Maar dat wilden we niet. Want onze oude deuren hebben van die leuke ramen. Lekker retro. Dus nieuwe scharnieren met een nieuwe draairichting, en in functie daarvan ook nieuwe deuromlijstingen. Weer dikke vette punten voor R&D!
Wat verder? We hebben een klein accidentje gehad in één van de slaapkamers. Blijkbaar stond daar in een verhuiszak nog een fles ontstopper (zo van dat goed toxische, bijtend spul). En van die fles was blijkbaar de dop gevallen. Gevolg: ontstopper op de laminaatvloer gedrupt. En dat hebben we nu pas - goed zichtbaar - ontdekt. Al de planken waarop de ontstopper was gedrupt, zijn om weg te smijten. Want de laminaat heeft duidelijk chemisch gereageerd met de ontstopper.
Drie planken waren beschadigd. Dus hup, alle laminaatrijen tot aan de beschadigde planken eruit. Dankzij 6 pakken laminaat die we nog op overschot hadden, konden we dan de 3 lelijke planken vervangen. En hup, zo weer netjes in orde.
Om zo'n ongelukken met de ontstopperfles te voorkomen, verhuisde de fles naar beneden. In de ene hand de bus ontstopper. In de andere hand een leeg glas dat naar beneden mocht. Nog even een tussenstop in de wc beneden, om daar nog iets anders op te pikken. Ik buig mij voorover om dat op te rapen op de wc-vloer. Maar damn, vergeten dat ik in de andere hand die ontstopper nog vast had. Een fles zonder dop... . Dus lap, ontstopper op mijn handen gegoten. En afgaand op de schade aan de laminaat, wist ik ondertussen wel hoe bijtend dat product was. Ik dacht: snel snel mijn handen afspoelen met véél water. En in een reflex heb in mijn hand dan maar gewoon in de wc-pot gestoken. Brandje meteen geblust :) . Meteen de eerste keer dat ik met mijn volle vuist op de bodem van een gevulde wc kwam. Hopelijk ook de laatste keer. Enfin, het zijn spliksplinternieuwe wc's. Nog netjes en al, altijd proper gekuist met Ecover. Zo erg is dat nu ook weer niet :)
Op zolder heeft het zichtbare dakgebinte een opknapbeurt gekregen. Het oorspronkelijke hout was erg donker. Maar ook nogal 'bevlekt'. Met pleisterresten, die we er niet uit kregen. Dus één effectieve remedie: de balk afschuren. Verschillende avonden heeft Maja er machinaal aan liggen afschuren. Alweer niet zo evident, op die hoogte. En vooral, een verschrikkelijk vuil werk. Houtstof overal. Moeilijk ademhalen met al dat stof.
Maar het resultaat is verbluffend. Een mooi afgeschuurd gebinte, verschillende tinten lichter dan tevoren. Ondertussen hebben we het al overvloedig - op instructie van de Colora - behandeld tegen de houtworm. Dat product moest 8 dagen intrekken. Om dan tenslotte de beschermende vernis op het hout te zetten.
Daarna volgden de schilderwerken van de zolder. Die is, tot in de nok, minstens 4,5 meter hoog. Te hoog om te kunnen bereiken met een trapladder. Maar Nicole - super dank je wel Nicole!! - wist ons uit de nood te helpen met een stelling, waarop we dan een trapladder konden plaatsen. En daarmee wél tot in de nok geraakten. Om eerst te beginnen met het afschuren van de gyprocplafonds en -muren. Daarna af te wassen. Op de meeste plaatsen ging dat vlotjes. Boven het trapgat konden we de stelling niet plaatsen. Maar dan is een mens creatief. En dan bindt mama De Smet de afwasvod aan een lange stok. En op die manier kan je de muren ook afwassen natuurlijk... Om daarna, gespreid over 2 dagen, te schilderen. Alles opnieuw in het wit. Behalve de binnenkant van de ramen en de veluxen. Die hebben we in het funky orange geschilderd. Het oranje geeft, bij elk sprankeltje zonlicht, een warme gloed in de kamer.
Het "verlichtingsarmatuur" op zolder hangt ook omhoog. We zochten iets frivools, licht en met een retrolook. Maar verlichtingsarmaturen zijn vaak schandalig duur. Maar ha, wat vonden wij bij bol.com? Hét verlichtingsarmatuur naar onze goesting, voor nog geen 40 euro per stuk. Zalig! In de lamp zit kooldraad; zo een koperen draad die geel/oranje kleurt als je de lamp aansteekt.
De trap heeft ondertussen ook een schilderbeurt gekregen. Eigenlijk om dezelfde reden als het dakgebinte. Enerzijds omdat het hout een donkere kleur heeft; wij houden eerder van licht en vrolijk. Maar ook omdat hij tamelijk zwaar beschadigd was met pleistervlekken die we er niet uit kregen.
Zo vlot het gaat om muren te schilderen, zo tijdsintensief is het schilderen van een trap. Het begint met het "ontvetten" van de trap. Daarna licht afschuren. Om vervolgens de gaatjes of andere beschadigingen aan de trap te vullen met herstellende pasta. Opnieuw lichtjes afschuren en afwassen. Om dan ein-de-lijk te kunnen beginnen schilderen. Eerst een voorbehandelende laag. Die moest 5 uur drogen. Daarna de 1ste afwerkingslaag, 12 uur droogtijd. En tot slot de laatste afwerkingslaag. Wij kozen ervoor om de trap in hetzelfde wit te zetten als onze muren - living white. Maar de treden zelf in een andere kleur te zetten: green tile. Extra veel werk, want dan kan je niet alles in één keer schilderen. Wachten tot de ene laag droog is, om die dan af te plakken en de andere kleurverf te zetten. 3 dagen heeft het ons gekost. Maar het was de tijdsinvestering waard. De gang oogt lichter en frivoler dan tevoren.
 |
| De 1ste behandelende laag, die noodzakelijk is opdat de afwerkingsverf zou hechten |
 |
| Klaar! |
 |
| Klaar! |
 |
| En klaar! De wc-deur hebben we uiteindelijk gewoon in donker vernis gehouden. Omdat de gang anders wel héél wit wordt. |
In de badkamer staan nieuwe deuromlijstingen rond de deur (de vorige zijn we ergens op onverklaarbare wijze verloren). Papa De Smet heeft dan verder de tegeltjes afgewerkt, zodat die mooi aansluiten op de deuromlijsting.
En op een avond hebben we dan ook nieuwe plinten in de badkamer geplaatst. Gewoon wit, tikkeltje strak. Dan nog een wc-rol-houder opgehangen die we van mama en papa Leemans uit Berlijn hadden gekregen. Et voilà, met dat alles is de badkamer weer wat beschaafder.
Eén van de slaapkamers had sinds september/oktober een specifieke naam gekregen: het Walhalla. Waarom? Omdat het de kamer was waar alle gerief stond: werktools, alle materialen voor sanitair en verwarming (alpexbuizen, de regenwaterpomp, ...), ook alle te installeren materiaal voor elektriciteit. Echt een kamer waar wel wat kapitaal aan materiaal stond. Het ging altijd systematisch op slot. En we hebben gelukkig op onze werf nooit ongewenste bezoekers gehad. Bij onze verhuis werd het Walhalla de rommelkamer. Alle onuitgepakte dozen belandden daar. Alle rommel ook. Verschrikkelijk, want je kon er amper een voet binnenzetten. Dat is verleden tijd. Na duchtig schuurwerk (beik, ik haaaat gyprocplafonds afschuren) en verven (dank je wel voor de hulp, Katleen), zit ook deze kamer in een nieuw kleedje.
Het schuurwerk van muren en plafonds zit er nu definitief op. Geen fijn stof meer dat door het huis zal dwarrelen. Dus kon het kristallen lustertje van mijn grootouders teruggehangen worden. Tijdens de verbouwing was dat in veiligheid gebracht bij mama De Smet. Papa Leemans hing het opnieuw op de originele plek op, waar het hing sinds 1953. Het lustertje is opnieuw thuis, en schittert als nooit tevoren.
Onze favoriete plakkers Roland & Maurice waren voor een dagje weer van de partij. Om de oude elektriciteitsnis in de gang weg te pleisteren. Hoe we de nis precies gaan vullen, weten we nog niet exact. Er zijn wat ideeën. De precieze uitvoering, da's voor binnen een paar weken...
Roland en Maurice kwamen ook langs om het wc'tje te plamuren en om het plafond in de gang te plaatsen. Maar vooral om onze carportmuur, die op de scheiding staat met het huis van de buren, af te cementeren. Zo moeten de buren niet meer kijken op een lelijke (snelbouw)steenmuur. Maar ondertussen al op een afgecementeerde muur. Die we binnenkort een fris likje verf zullen geven.
Onze papa's - het zijn écht waar onze helden - zijn ondertussen doende met onze oprit. Daar is al heel wat over nagedacht en van ideeën over gewisseld. Om nu een finaal plan te hebben. Ze hebben al de grond afgegraven, waar dan later de stabilisé en de steentjes op geplaatst kunnen worden.
Onze mama's zorgen voor onze hygiënische en logistieke ondersteuning. We kwamen niet meer toe aan onze was. Dus draaiden de mama's ettelijke wasmachines. Andere klussen waar we moeilijk toe kwamen waren het verwijderen van verfresten op de deuromlijstingen, de raamkaders en de laminaatvloer. Een volle zaterdag spendeerde mama De Smet aan het verwijderen van verfresten rond ramen en op de vloeren. Een volle dag! Leve onze mama's.
We plaatsten onlangs de deuromlijstingen van de keukendeur terug. En wat vonden we daar tussen de deur en de omlijsting? Alweer opgefrommelde kranten en magazines (die dienden als isolatie). Een Humoradio (de voorloper van de Humo) uit 1953. Maar ook het tijdschrift Votre Santé, uit 1948. Met artikels over BH's en syfillis. In 1948, 1948!!!!! Kan je je dat voorstellen? Onvoorstelbaar toch, dat thema's die vandaag nog taboe zijn toen al aan bod kwamen in zo'n tijdschriften. Enfin, de tijdschriften zijn mooi bijgehouden en krijgen een mooie plek in huis.
Zo heeft een cover die we vorig jaar terugvonden tussen het raam aan de straatkant en de gevel ondertussen een glansplek gekregen in onze living. Op de cover pronkt Fernandel, op bezoek in New York. Een pareltje!!
.jpg)
Als voorlaatste puntje, weer een straf Eandis-verhaal. In december hadden we de stokoude enkelvoudige elektriciteitsmeter laten vervangen door een nieuw exemplaar. Een nacht- en dagteller (want da's beter voor de portemonnee). Midden maart moesten we onze meterstand al doorgeven. En heel raar, de dagteller stond maar op 2, terwijl de nachtteller al op 200 stond. Paar dagen later nog eens gaan kijken, en de nachtteller was toen al verder doorgelopen, de dagteller niet. Duidelijk iets niet pluis; we verbruikten alleen op nachttarief. We signaleerden het aan Eandis (want we hadden geen zin om binnen x-aantal tijd een gepeperde rekening te krijgen, overigens voor een probleem waarvoor wij niet verantwoordelijk waren). Eandis kwam eind april ter plaatse. En wat bleek: de nieuwe meter was al stuk. "Ja madammeke, soms liggen er kapotte meters in ons camionette." Tja. Enfin, toch een goeie 2 maanden enkel op nachttarief verbruikt. Dank je wel Eandis. Nu kleuren we weer mooi binnen de lijntjes.
Wordt er voor de rest nog ontspannen? Weinig tot niet. Midden april konden we met de vriendinnen wel van de zon genieten in onze tuin. Spot iemand daar een nieuwe tuintafel? Nope. Maar een grote bobijn van onze EXVB-kabel (een elektriciteitskabel die van onder de straat naar je huis loopt, een stevige klepper) dient wel perfect als tafel. Hoera!
We proberen ondertussen ook nog ons beste beentje voor te zetten. Op 2 mei gingen we voor Kom op Tegen Kanker en de vzw Prinses Harte 2 uurtjes kinderen schminken of glittertattoo's zetten. Eens iets anders dan trappen schilderen.
Elke kwam ons op zondagavond verblijden met koken chez nous; handig, want dan moesten wij niet naar de winkel. Leve Elke! En als we écht geen tijd hebben om te koken - zoals 2 weken geleden - dan druipen we nog eens af naar de lekkerste frituur (maar écht) van het land: Den Dries in Wolvertem. Mjammie!
Hét meest geestige ontspanningsmomentje hadden we op de onthaaldag voor nieuwe inwoners van Meise. We werden uitgenodigd voor een busrit langs de mooiste plekjes van Meise. En wat een primeur, nog wel met de nieuwe, nog ongebruikte bus van de gemeente. Het was ook voor de chauffeur nog wat zoeken: het regende, en de ruitenwisser deed het niet. Even werd het idee geopperd om ergens te stoppen om een aftrekker te halen. Om dan om de x-aantal tijd op die manier de regen weg te swifferen. Wat een onhaalbaar idee! Het heeft het uiteindelijk niet gehaald. En met de knoppenbediening van de ruitenwisser kwam het dan toch nog in orde.
De beloofde mooiste plekjes van de gemeente hebben we ook mogen spotten. De nationale plantentuin, uiteraard. Het landgoed van één of andere adellijke familie. De vele kerken en kapelletjes in Rossem, Oppem, Meuzegem, Imde, Meise, Sint-Brixius-Rode, Wolvertem en Westrode. Wist je dat in Imde een lid van de familie Bush - jawel, van de Amerikaanse ex-president - de oude pastorij bewoont? Andere bekende inwoners van Meise? Kris Wouters (maar dat was geen nieuwtje, want die hadden we al vaak gespot in frituur Den Dries, haha). Jo vally. Bruno Wyndaele. Baron Eddy Merckx. Maar ook An Van dam. An Wie? Ja, An Van Dam. Wij hebben geen idee wie An Van Dam is. En ook google niet. Mocht iemand uit showbizzland ons wegwijs kunnen maken: graag!
Uitstappen uit de bus, en dan nog getrakteerd worden op een glaasje, chipjes en sandwichkes. Jawadde, bedankt gemeente Meise! En alsof dat nog niet genoeg was, kregen we nog een goodiebag vol met kortingsbonnen of andere attenties, geschonken door de lokale middenstand. Kortom, wij vonden dit een leuk initiatief. Het is een verhuis naar Meise waard ;) !
Tot slot nog een nieuwtje over onze medebewoners, Rudy & Maurice. Rudy is al een jaartje bij ons. Maurice is onze nieuwe vriend sinds midden januari. De ontmoeting in januari was niet bepaald een succes.Veel vechten; de haarplukken vlogen in het rond, ze rolden al vechten met elkaar over de grond. Zolang wij niet op ons gelijkvloers konden leven, leefden de konijnen met ons samen op de zolder. Sinds het gelijkvloers leefbaar is, zijn de konijnen ook naar daar verhuisd. En daar verliepen de contacten wat beter. Ze zochten elkaar niet echt op. Maar de gevechten bleven sindsdien toch uit. De hoop op een "hechte relatie" hadden we opgegeven. Maar het mirakel is gebeurd: sinds vorige week zijn ze vriendjes, BFF's, lovers. 
En nog eens terugkomend op de renovatiedag. Wie ons (goed) kent is uiteraard altijd los van de renovatiedag welkom om een kijkje te komen nemen. Dat hoeft écht niet via deze formele weg. Voordeel is, dan maken we zelfs nog een patéke enzo :). Maar wil je toch via de formele weg, dan moet je je wel registreren via de website van de Vlaamse renovatiedag, daar je toegangsticket afprinten en meebrengen. Waarom dat moet, weten we niet. Maar het moet wel. 't Is maar dat je het weet. Meer info: http://www.devlaamserenovatiedag.be/registreer/
Tot hoors!
