Over baviaantjesgedrag op de werf, de dirty casual dresscode en ook wat kluswerk!

Na het installeren van de zonnepanelen was het wat tijd voor... rust. Mentaal blijven we continu bezig met onze verbouwing. Maar fysiek was het eventjes kalm. Tot het weekend.
Zaterdagochtend, nog snel vooraleer Maja vanaf de middag moest gaan werken, reden we richting Zelfbouwmarkt. Jawel, van de "Zééélf-bouw-markt, bouwen aan je Thuis!"-promotiespot op de radio. Wat een walhalla. Ze hebben er alles, maar écht alles. Binnendeuren, kranen, verlichting, keukens, meubels, interieurprullen... .
Wij snuisterden er tussen de laminaat. Onze zolder - tevens toekomstige slaapkamer - is nu immers een niet zo fraai ogende beton. En op het eerste verdiep ligt een plankenvloer. Die op zich top is. Maar waar al tamelijk wat kleinere en grotere gaten zitten (van de vroegere verwarmingsbuizen). En waar extra gaten zullen bijkomend (om de nieuwe verwarmingsradioatoren te kunnen plaatsen). En wat ben je met een mooie plankenvloer, als de muizen er precies uit gegeten hebben? Dus ook daar komt wellicht laminaat. We hebben alleszins onze gading gevonden, overigens in promotie (goesting en prijs die samen gaan, allright). Een lichte, vintage ogende laminaat, die qua kleur goed gaat matchen met onze originele, retro trap.
Voor de badkamer gaan we gaan voor vinyl. Wàààààt, vinyl? Ja, vinyl! Maar niet meer de oubollig ogende vinyl uit grootmoeders tijd. Vinyl is ideaal voor vochtige ruimtes zoals badkamers. En hipper dan ooit, en blijkbaar hét materiaal dat in de toekomst laminaat gaat vervangen. Mocht je dit type vinyl naast laminaat leggen, je zou het verschil niet merken. Want de vinyl van tegenwoordig heeft de natuurlijke charme van een houten vloer.
We zouden we voor een grijzige kleur gaan. Dat gaat mooi matchen met onze zwarte mozaïektegeltjes voor de badkamermuur en onze oude houten tafel met witte waskommen.
 Nu enkel nog de oppervlakte nog eens deftig laten uitrekenen, en dan kunnen we bestellen.

's Middags trok Maja richting haar werk. Ik trok richting werf. Voor een namiddagje plafond aftrekken. Het werd de wellicht vuilste namiddag tot nu toe. De foto hiernaast is het beste bewijsmateriaal.
Neem het van me aan: haar dat tot op de hoofdhuid bezaaid ligt met partikeltjes pleister, houtzaagsel (geen idee hoe dat terecht komt tussen de pleister), spinnenwebben, ... dat is ronduit vies! Ik heb de neiging om elk moment, wanneer ik m'n handen eventjes niet nodig heb, het baviaantje uit te hangen: prutsen in mijn haar en er stukjes pleister en steentjes uit prutsen. Een onbegonnen werk. Want het enige wat helpt zijn 4 grondige shampoo-beurten.
Andere afbraakkwaaltjes: spierpijn, overal! Hoezo spierpijn?! Jawel, spierpijn aan armen, rug en buikspieren van met het volle gewicht aan de pleisterplaten te gaan "hangen" en trekken.
Het plafond afbreken zorgde niet alleen voor ravage in de coiffure, maar ook op de vloer. Het leek weer op een scène van een klein bombardementje. Maar als de coiffure een poetsbeurt krijgt, dan de vloer ook!   

 

De zelfopoffering heeft alleszins geloond: alle plafonds op het gelijkvloers zijn niet meer. Hoera! Daarmee zijn ze klaar om de komende weken versierd te worden met leidingen en kabels voor water en elektriciteit, afvoeren voor huisvuil- en afvalwater, en isolatie. Go go gooooooooo!


Op het zelfde moment was papa Leemans doende met onze elektriciteitskast. Waarom? Omdat wat nog overblijft van elektriciteit en verlichting in het huis, eigenlijk alles behalve veilig is. Vorige week kreeg ik al eens een stroomstoot door mijn lijfje, letterlijk om van te gillen. Niet echt voor herhaling vatbaar. Dus demonteerde papa Leemans alle lampen die niet meer hoefden, en beveiligde hij waar mogelijk. Binnenkort wordt ook de elektriciteitskast zelf nog beveiligd, in afwachting van een volledig nieuwe elektriciteitsinstallatie.

Zondag heerste een kleine kuiswoede in het huis. Alle linolium die nog in de slaapkamers lag, werd afgetrokken en op een groeiende afvalberg gelegd. Traptapijt en al mee. Maar omdat dat tapijtje onze trap nog goed beschermt tegen al het grove werk en bijhorende stof, werd die weer mooi op zijn plaats vast gevezen.
Het resultaat: mooie lege en propere kamers.  De ideale condities om er binnenkort sanitaire, verwarmings- en elektrische leidingen te installeren.

 

Ook de livingmuren kregen een laatste injectie tegen het opstijgend vocht. Bye bye, tot nooit meer!

 

Het anti-vocht pistool uitkuisen met... regenwater. Moet kunnen!

En als laatste klus voor zondagnamiddag: de eerste aanduidingen maken voor het sanitaire slijpwerk. Want jawel, er komt een thermostatische douchekraan, een thermostatische badkraan, 2 wasbakkranen, ... . Dat vraagt wat slijpwerk. Mooi berekend waar die kranen moeten komen, zo waterpas mogelijk de positie bepaald, en dan aangeduid op de muur waar er moet geslepen worden. Tedaaaaaaa!

  

En passant kregen we 's namiddags onverwacht bezoek van baby Guusje en zijn mama Kristel. Kristel - een bouwkundig ingenieur, dus ze kent er wel wat van - kwam, zag en besloot dat we goed bezig zijn. Joepie! :)

Et voilà, het weekend zat er alweer op. En dan was het tijd voor ontspanning. We hadden onlangs van Linda - dank je wel, Linda! - Kinepolis-ticketjes gekregen. Die we gisteren verzilverden voor een avondje cinéma. Het moest een film zijn die niet te lang duurde, want we zijn moe (en dan wil een mens liefst zo snel mogelijk in zijn bed kruipen). Maar die ook niet te complex mocht zijn. Want jawel, door diezelfde vermoeidheid werken de hersencellen niet zo goed meer. Wat het volgen van complexe complottheorieën of andere plots dan weer bemoeilijkt. We zochten dus een gewone, ontspannende film; verstand op nul en kijken zonder de draad ergens onder weg te verliezen. Het werd Plan Bart, een Vlaamse film. Heerlijk ontspannend, af en toe grappig. Meer moest dat niet zijn. 

Et voilà, om met de luchtige noot te eindigen, zijn hier weer de weetjes allerhande.

• Vrijdagavond liep ik in de Gamma, op zoek naar wat verbouwprullen. Ik kwam net van't werk, dus - logischerwijze - in kantooroutfit: een hakje, een jeansblousje, oorbelletjes, ... . Ik lig te snuisteren tussen de egaliseerproducten. En naast mij staan 2 stoere kerels, eveneens te snuisteren tussen het grove materiaal. Ik hoor hen, vanop een goeie anderhalve meter van mij tegen elkaar "fluisteren": "wa doet da poppemieke hier?". Zo op een toontje van: "moet die haar nagels niet gaan lakken en in de rayon van de kuisproducten naar een nieuwe dweil gaan zoeken." Verkeerd gedacht, jongens!
  We mogen dan wel stoere verbouwgrieten zijn. Maar we zijn geen manwijven he! De dresscode is duidelijk: tijdens onze échte werkuren kleden we ons fancy sjiek, op de werf gaat het er dirty casual aan toe. Voor mij is dat: mijn GO-minus t-shirt van Joker, short of gescheurde jeans-broek en, als het frisjes is, lichtgroene pull met kap. Voor Maja is dat: jeansshort, paarse t-shirt en bruine pull. Als je er zo twee ziet rondlopen in de Hubo of Gamma: 't zijn wij!  
• Weet je nog dat we eind juli met een groep van 10 personen met een mentale beperking richting Turkije vertrokken? Twee deelnemers namen vorige week deel aan de Special Olympics in Antwerpen. Pascal haalde er een bronzen medaille in het zwemmen. Nathalie ook! Wat een toppers, die specials!

Zonnepanelen plaatsen à la Ikea, een prachtig nieuw dak, en meer van dat!

Maandagavond waren we verrast. Want warempel, onze aannemer had die dag de roostering voor het plat dak gelegd. Vrijdag "besteld", maandag geïnstalleerd. Cool! De leefkeuken oogt al wat meer... als een echte leefkeuken.   

Dinsdagavond tuften we naar de Gamma. Om er 2 wasbakken te kopen. Waarom nu al? Omdat we die nodig hebben om te berekenen waar onze aflopen en toevoeren voor het water moeten komen. We werken immers niet met een badkamermeubel met standaardmaten. Dat betekent dat er geen kant en klare instructies zijn voor het bepalen van de plaats van afloop en toevoer. Maar wel eigen denkwerk. 

Donderdagavond passeerden we langs opa om ons te wagen aan dat denkwerk. Waar zouden we de waskommen best plaatsen op de tafel, waar de kranen, waar komen dan de toevoer en afloop van't water, ... . 

Opa heeft onze oude tafel intussen helemaal ontmanteld. En gaat ze nu een fikse opknapbeurt geven. Dat houdt onder andere in:

• het hout behandelen tegen de houtworm;
• slechte stukken - waar de houtworm té hard heeft toegeslagen - wegzagen;
• hier en daar extra stukken hout aan de tafel monteren. En dit om ze te verstevigen. Of om te voorkomen dat het badkamervocht niet zou wegkunnen.

Woensdagochtend stonden we om 7u aan het huis, samen met onze architecte. Tedekke, 7u is vroeg. Zeker nu het 's ochtends nog wat donker is. Toch een dik uur met de architecte in het huis rondgelopen, en heel wat zaken besproken:

• zolder egaliseren door middel van égalisé (een product dat je moet gieten) of een egaliserende ondervloer;
• het bestellen van de isolatie-pur, betonvloer en gevelbekleding;
• de aanpak die nodig is ter versteviging van de vloer van onze badkamer. Nu is die vloer, net als de vloer van de volledige 1ste verdieping, een plankenvloer op een houten roostering. De draagkracht van die roostering is niet berekend op een stevige douche waar iemand in staat, laat staan een zwaar bad dat gevuld is met én water, én Maja of mezelf. Verstevigen is dus de boodschap!

Die versteviging deden we meteen in het weekend. Aan drie balken moesten we telkens een extra balk bevestigen. Dat maakt de dragende balken extra stevig om het bad en douche te kunnen dragen. Gelukkig hadden we in de tuin nog 3 stevige balken, van perfect dezelfde maat als de huidige balken (een souvenir van het oude platte dak van de vroegere badkamer) liggen. We dachten die klus snel - in een goeie 30 minuten - te klaren. Dat was eventjes buiten onszelf gerekend. Het hout was te stevig om zomaar door te boren. De afstand tussen 2 balken was te klein om er met onze boor tussen te geraken, ... . Tot overmaat van ramp waren 2 types boren ook te licht om de vijzen ingevezen te krijgen. En hing ik ook nog eens voor een luttele seconde aan de elektriciteit; auch, 220 volt door mijn lijfje. 

Na een dik uur denken, proberen, herproberen, foeteren, vloeken, ... zagen de Hermanator, Maja en ik dan éindelijk - na een geniale suggestie van nonkel JP - het licht: 

• de vijzen schuin inboren;
• met onze pneumatische boor (waarvan we niet wisten dat die ook een vijskop had) de vijzen invijzen

Tja, 't is nooit écht moeilijk. Maar 't is altijd wat zoeken. En eens je de juiste werkwijze hebt gevonden, gaat het als vanzelf. Want jawel, met de vijskop van onze pneumatische boor ging het vlotjes. Bijna zo vlotjes, dat de vijzen los door 2 balken (van alles samen een goeie 14cm) gingen. 

Wat stond er verder op het menu? Het installeren van de watercollector van het 1ste verdiep. Die staat in voor het vertakken van het warm en koud water naar bad, douche en lavabo's. Wat een denkwerk, alweer. Onze badkamer is geen miezerig klein kotje, maar ook geen balzaal. De ruimte die er is, zal echt maximaal benut worden. Een extra plekje vinden om die collector te kunnen plaatsen is dus eerder... schaars. Dan was het nog denken hoe we de waterleidingen voor alle sanitaire toestellen zouden "verwerken" binnen de badkamer zelf. Waarom moeten we daar over nadenken? Omdat we een plankenvloer hebben. Dat betekent dat we niet op de klassieke manier kunnen werken: gewoon je sanitaire leidingen over de vloer bevestigen. Daarover komt - in de klassieke manier van werken - dan nog een chape. En daarboven een tegel. In dat scenario zie je de leidingen niet meer. Maar die werkwijze is dus niet toepasbaar in ons verhaal. Alternatief zou zijn dat we de leidingen verwerken in de muren. Maar... dat scenario vermijden we liever. Omdat we dan megaveel gangen moeten slijpen in onze bikkelharde Boomse bakstenen. Na veel wikken, wegen, tekenen, hertekenen, denken en herdenken besloten we tot het volgende: we laten de toevoer van het water toekomen op de collector, die we wel mooi (in onze technische schacht) in de badkamer konden installeren. En vandaar vertrekt dan per sanitair toestel (douche, bad en lavabo's) telkens een waterleiding die weer eventjes naar beneden zal gaan, onder de plankenvloer. En die dan door de plankenvloer, op de exacte plaats van het sanitair toestel in kwestie, naar boven zal komen. Ha!

En passant kwam ook onze stukadoor - de man die de muren zal bepleisteren - langs. Om eens de (stoffige) sfeer op te snuiven. Wat blijkt? Begin oktober (uiterlijk de 2de week van oktober) kan hij al beginnen met het voorbereiden van de plaatsing van de valse plafonds. Om daarna al met de pleisterwerken op de zolder en de 1ste verdieping te starten. Hoeraaaaaaaaa, schitterend! Alleen... dat is al binnen 3 à 4 weken. Dat betekent dat we een strakke timing hebben om tegen dan de sanitaire en elektrische leidingen allemaal gelegd te krijgen. Maar ha, dat is niet erg. Stress is onze vriend, en een goeie drijfveer!

Gedreven door die veer, gingen we verder met het afbreken van het plafond van de berging. De aandachtige lezer heeft immers door dat we onze leidingen op het houten roostering moeten laten lopen. En dat gaat makkelijker als het oude plafond is afgebroken. We hadden al eens wat openingen gemaakt. Met de koevoet toen. Nu kwamen we er - via trial en error - achter dat dat plafond eigenlijk ook bestond uit een soort van platen. En dat als je hard genoeg aan die platen trok, je ze gewoon naar beneden kon trekken. Een vuil, héél vuil werk. Waarna het lijkt alsof er weer eventjes bombardement is gepasseerd...
Maar in minder dan een uur was het plafond afgebroken. Goed gewerkt dus! We voelden ons zo geïnspireerd door het mooie resultaat, dat we in de living ook al aan de slag gingen met het afbreken van het plafond.
Het dwarrelende stof had zich in Maja haar oog genesteld. En floep, daar was al meteen een rood oog waar een ontsteking aan het broeden was. Gelukkig is er aan de overkant van de straat een apotheker. Van de apotheekster - ik denk dat ze één van onze grootste bewonderaars is - kreeg ze een oogspoeling en anti-ontstekingszalf mee. Et voilà, ook dat probleem is snel en efficiënt bestreden!

 

En dan als sluitstuk dé prestatie van de week: zelf onze zonnepanelen van de zonneboiler installeren. Jawel, een zonneboiler. Waarom kozen we voor een zonneboiler? Omdat we toch wel een beetje groene meisjes zijn die zo duurzaam mogelijk willen omspringen met energie en moedertje planeet. Maar er is ook een economische reden: energie gaat er niet goedkoper op worden. Het investeren in een zonneboiler die instaat voor het verwarmen van ons warm water, is tenminste één middeltje om wat te snoeien in onze toekomstige energiekosten. Maar toegegeven, het is wel een forse investeringskost. Die we weliswaar fiscaal, voor bijna de helft, gaan terugverdienen. Het terugverdienrendement zou de komende jaren ook zijn deel van het werk moeten doen.
Enfin, de installatie dus. Onze dakwerker kon de panelen niet installeren; zijn dakwerkers zijn niet verzekerd voor dat werk. Dus deden we de klus dan... zelf. Zotjes!
We hadden vrijdagavond al gestudeerd op de gedetailleerde handleiding + de bijhorende instructie-DVD bekeken. We waren er klaar voor! Eerst eventjes naar de Gamma en de Hubo gereden - twee doe het zelf-zaken die stilaan onze tweede thuis aan het worden zijn - om de nodige pannenlatten voor het ondersteunende kader te kopen. Die 8 pannenlatten, elk  drie meter lang, moesten vervolgens in ons Polo'ke gemept worden. Niet zo simpel. Maar zoals steeds: moeilijk gaat ook. Dixit Maja: "hoooo, ik zen zo zjaloes op dië man die nu gewoon nen borstelsteel komt kopen." Maar hop hop hop, lekker gewrongen bolden we rustig terug richting Eversem.
Zondagnamiddag gingen we aan de slag met de installatie van het dragende kader. Dat zou vlot moeten gaan, want we hadden die handleiding en DVD bestudeerd. We doen de doos met andere onderdelen open. En wat vinden we in de doos? Een andere, complééééét andere handleiding. Met andere onderdelen, en compleet andere werkwijze. Aaaarrrrgggghhhhh. Grom, vloek, ... . Dat wordt een boos mailtje naar de mannen van Sack!

Zonnepanelen plaatsen in 35 stappen. Dit leek wel Ikea 2.0-instructiesboekjes. In het vooruitzicht dat het ondersteunend kader er moést liggen tegen de volgende ochtend, zag ik het eventjes totaal niet meer zitten (wat me overigens niet vaak overkomt). Maar zo gaat dat chez Maja en Sofie: als de ene eventjes het kopje laat hangen, is er de andere die doorzet en er wél in gelooft. En die de andere er op die manier weer bovenop helpt. Borst vooruit, schouders rechtop, én aan de slag.
Rij per rij bevestigde Maja de extra pannenlatten. Ik keek toe vanuit het Velux-raam en gaf op basis van mijn ontcijfering van de handleiding de instructies voor het invijzen van de bijhorende spanvijzen, afwatering, ... . En zo lukte het! Om 20u, nét voor het donker werd, was de klus geklaard.

's Nachts hadden we er een erg woelige nacht opzitten. Zowel Maja als ik konden alleen maar dromen van de installatie van die zonnepanelen, en alles wat daarbij mis kon gaan. Nachtmerries? Ja, écht nachtmerries. Met kleine oogjes stonden we om 6.25u opnieuw klaar om de panelen op het dak te installeren. Onze dakwerker ging er om 7u zijn, dus we moesten op tijd zijn.
Om 6.25u is het nog donker. Maar een mega-vrachtwagen stond toch al voor de deur. Die kwam alle materialen voor het nieuwe dak leveren. Gevolgd door de dakwerkers zelf. Dixit de mannen (in't Ninofs!): "eerst een bo'ken eten, en ten zullen we ter nekiej invliegen met de penne."
Wij werden in "de wachtzaal" gezet. Want vooraleer de panelen konden geplaatst worden, moest het dak eerst wat vol worden gelegd met dakpannen. Belangrijk voor de stabiliteit van't huis, om het gewicht wat te verdelen over de dakconstructie. Klinkt aannemelijk.
Maar dan was het zover. De panelen werden opgetild met de kraan en over het dak naar de plaats van installatie gebracht. Bangelijk. Voor dat deel konden we rekenen op de hulp van onze dakwerkers. Echt waar, die hulp was van onschatbare waarde. Elk paneel weegt 45kg. Niet simpel om dat zo bengelend in de lucht aan te pakken en veilig te bevestigen op het ondersteunend kader.

 

Ook verder, als we af en toe sukkelden met bepaalde onderdelen, konden we rekenen op een helpende hand. Fantastisch! En dan ein-de-lijk, om 13u, lagen ze er.
We - maar vooral Maja, also know as Superwoman, die de klus quasi volledig op haar eigen heeft geklaard. - hebben het eventjes gehad met klusjes op het dak. :)
Maar het resultaat mag er zijn. Een spliksplinternieuw hellend dak, 2 nieuwe veluxen, 2 mooi geïntegreerde zonnepanelen, en 2 mooi geïntegreerde doorvoeren voor respectievelijk ventilatiedoorvoer en condensatieketel. Hoeraa!

 

 

  

Dat betekent dat onze dakwerker deze week ook aan de platte daken kan beginnen. Daar was nog een klein euveltje om die werken te kunnen uitvoeren: een buitenhalogeenlamp die er nog hing. Maar die papa Leemans ondertussen al vakkundig heeft verwijderd. Hoera!

Et voilà, dat brengt ons dan alweer bij de faits-divers. Deze keer is dat eigenlijk de promotierubriek.

• Onze dakwerker heeft lovende woorden dubbel en dik verdiend! Een supersympathieke man, idem zijn werkmannen, die ons geduldig geholpen heeft wanneer het even niet lukte. Die alles heeft gedaan opdat we veilig konden werken op het dak. Komt daar nog eens bij dat ze voor de rest supermooi werken. Bij wie moet je aankloppen voor een nieuw dak? Gedak, uit Okegem (Ninove). 
• Een sterke klusser moet ook gezonde vitamientjes tot zich nemen. Onze fruitjes halen we niet meer in de doorsnee supermarkt. Maar wel bij de fruitteler zelf! Wij gingen naar Theo Doms, van "De Domskes van Humbeek". Ze hebben superveel fruit dat dit jaar van goeie kwaliteit is. En dat zonde is om te laten vernietigen, als gevolg van het fruitoverschot door de Russische blokkade op import van Europees fruit. De Domskes zijn één van verschillende Vlaamse fruittelers die daarop de actie "eet meer peer" hebben gelanceerd. Bij hen, als telers, kan je terecht voor de aankoop van fruit dat ze zelf geproduceerd hebben. En waar je per kilo appelen of peren 80 cent voor betaalt. Op die manier is het tenminste de fruitteler zelf die een eerlijke prijs krijgt voor zijn gouden vruchten (en niet de supermarkten die met de winsten gaan lopen, of die de fruittelers zodanig tegen elkaar uitspelen, dat ze er amper of niets op verdienen). Geïnspireerd? Jawel, dat zou moeten! Geïnteresseerd om zelf fruit te gaan kopen bij een fruitteler? Hoera! Via deze link kan je in jouw streek een fruitteler vinden: http://www.eetmeerpeer.be/lijst-van-de-deelnemende-telers. 

Tot hoors alweer! 

Het installeren van ventilatiebuizen en collectoren, op een werf vol zwoele lichamen!

Een mens is niet gemaakt om alleen maar hard te werken. Willen we met de glimlach en zo energiek mogelijk verder doen aan onze verbouwing, dan combineren we dat best af en toe met een momentje van ontspanning. Na het afbreken van ons dak sprongen we op zondagnamiddag in de auto richting Antwerpen Linkeroever. We hadden op internet gezien dat daar de grootste outdoor rommelmarkt van Antwerpen plaats vond: meer dan 13 000 m². Lag het aan de regen? Of gewoon aan misleidende promotie? Maar een grote rommelmarkt was het zeker niet. Twee kleine (uitgeregende) grasveldjes, met hier en daar wel leuke kraampjes met oude, nostalgische spulletjes. En we vonden er wat we zochten: alweer twee leuke spiegels voor een zacht prijsje op de kop kunnen tikken. Missie geslaagd dus.

 

Aan de overkant van de Schelde lonkte de Antwerpse kathedraal, badend in het zonnetje. Dus doken we de Sint-Annatunnel in. Om op de andere Scheldeoever te snuisteren tussen de sfeer van de Vlaamse Cultuurmarkt. Maar ook om de innerlijke mens te herbronnen met iets lekkers van Sofie Sucrée (moehahaha).

Toen het taartje was opgesmikkeld, waren de standhouders van de Cultuurmarkt aan het opkramen. Aan het hoofdpodium lagen nog grote papieren zitzakken, die de organisatoren niet meer meenamen. We zagen dat andere gezinnen, jongeren, ouderen, ... zo'n exemplaar wel wilden meenemen. Want geef toe, het heeft wel iets, zo'n grote papieren zitzak. Wij zagen er ook wel iets in. Ze leken ons erg leuk om in de zomer in onze tuin een cosy zithoek te maken. Enige uitdaging: volgens de handleiding die op de zakken gedrukt stond, kon je de zitzak enkel plat krijgen door hem kapot te snijden. Wat een waardeloos idee! Maar samen met een wat oudere dame kwamen we op een eenvoudig maar geniaal idee: we schuiven het haarspeldje uit ons haar, en steken het in het ventieltje van de zitzak. Et voilà, zo kregen we als één van de enigen 3 exemplaren van zo'n zitzakken plat en opgeplooid. Perfect transporteerbaar voor een ritje huiswaarts.

creatief zijn om de lucht uit zo'n zitzak geperst te krijgen...

Maandagochtend spraken we om 7u 's ochtends af met onze architecte voor een werfvergadering. In afwachting van haar aankomst, gingen we nog eens piepen op onze zolder. Eens checken of de betonnen zoldervloer niet te nat was geworden na toch wat intense regenbuien op zondag. Maar best of all: we konden er genieten van een mooie zonsopgang. We zijn ervan overtuigd: we gaan nog veel genieten van het uitzicht vanop de zolder.

Maandag ging onze dakwerker een nieuw onderdak plaatsen, zodat het dak tenminste terug winddicht zou zijn. Nooit gedacht dat we zo uitzinnig blij en enthousiast zouden zijn over een nieuwe folie, nieuw latwerk én de al geplaatste veluxen. Als kleine kinderen deden we de velux open, toe, open, toe ... .

Woensdagnamiddag stonden we te wachten op de mannen van Sack. Die kwamen de materialen brengen die we nodig hebben om te starten met de installatie van ventilatie en de sanitaire leidingen. Om 13.30u ging hij aankomen. Ware het niet dat de ene kant van de Kapellelaan opengebroken is. En dat de man zich telkens weer vastreed.
Wij smeten ons in afwachting van zijn komst in het zonnetje van de voortuin. Een uur later dan voorzien kwam de Sack-man aangereden met zijn camionette. Om ons dan een uurtje uitleg te geven. Vaak waren we met die uitleg perfect mee. Soms... wat minder. Vooral de uitleg over de toekomstige installatie van de condensatieketel was wat complexer. Krijttekeningen op de zoldermuur kwamen eraan te pas.

Donderdagochtend gingen we aan de slag met ons zelfbouwpakket. Te beginnen met de ventilatie. Daarvoor waren we woensdagnamiddag in de Hubo nog een houten plaat gaan kopen.
Die houten plaat bevestigden we aan een stevige keper van het dakgebinte. Om aan die houten plaat de Renson Health Box te bevestigen, een bak die ons C+-ventilatiesysteem regelt. Daar aan de verschillende kanalen wat ventilatieregelaars voor de verschillende ruimtes bevestigen, met bijhorende kabels. Van waaruit dan weer flexibele buizen voor het ventileren van de WC, badkamer, keuken, berging, en "natte cel" vertrokken.

 

We begonnen met de op één na moeilijkste ventilatiebuis: die van de wc op het gelijkvloers. Moeilijk, omdat we daarvoor een doorboring moesten maken door een muur. Een muur met stevig gemetselde bakstenen. 't Was wat zoeken met hamer, beitel, pneumatische boor. Maar het lukte.
De ventilatiebuizen voor badkamer en berging waren tamelijk makkelijk. Gewoon goed bevestigen, tapen, vastboren, ... . Ze moeten nog worden afgewerkt met een mooi ventilatieroostertje. Maar daarvoor is het nog wachten op een nieuw vals plafond. Dat is dus voor de afwerkingsfase. 

 

 

De moeilijkste buis, de ventilatiebuis van de keuken, is al voor 90% geïnstalleerd. We waren al een uurtje bezig met een doorboring van de muur tussen berging en keuken. Tot onze architecte eens langs kwam, en er ons attent op maakte dat we met de definitieve plaatsing van de ventilatiebuis van de keuken best wachten tot het houten kader van het plat dak van de keuken geplaatst is. Dus dat is een klusje dat we later nog moeten afwerken.

De mannen van Sack hadden ons gezegd dat we een 2-tal dagen moesten rekenen voor het installeren van de ventilatie. Wij klaarden het op 1 dag. Als dat geen prestatie is!

 

Vrijdag begonnen we aan de basis van onze sanitaire leidingen: de installatie van de watercollectoren. Te beginnen met het verbinden een collector aan de waterleiding, waarlangs het water het huis binnenkomt. Normaalgezien moet die collector horizontaal geplaatst worden. Maar bij ons was het iets complexer. De mannen van de Watergroep hadden de waterleiding verticaal geplaatst. Wellicht omdat ze op die manier zo veel mogelijk ruimte uitspaarden met de installatie van die meter in de living. Sympathiek, dat wel. Maar naast die watermeter staat dan ook nog de gasmeter. Wat maakt dat het niet zo eenvoudig is om in een klein hoekje ook nog eens een collector aan te verbinden. Eventjes naar Sack gebeld om te vragen of we de collector verticaal mochten plaatsen. En jawel, dat mocht. Collector 1 dus tamelijk snel geplaatst!

 

Collector 2 is de collector van het koud water voor de wasmachine, keukenkraan, uitgietbak in de berging, buitenkraan en regenwaterput op het gelijkvloers. Hier hebben we toch lang aan geprutst. Het ziet er niet moeilijk uit. En dat is het op zich ook niet. Ware het niet dat er wat kleine uitdagingen zijn: bijvoorbeeld het vastdraaien van de verschillende tussenstukken met locktide - een soort lijmtouw dat de verbindingen waterdicht maakt - aan de collector. Verschillende keren zijn we moeten herbeginnen. Omdat na het draaien het opzetstuk - bijvoorbeeld een kraantje - op zo'n plaats uitkwam dat we het niet meer zouden kunnen opendraaien (bv. omdat het gekneld zou zitten tussen muur en collector). Het kwam er dus op aan om het opzetstukje zo gepositioneerd te krijgen dat het én goed dichtgedraaid zat (en dus geen water zou doorlaten), én ook nog open te draaien zou zijn (in het geval van een tussenkraantje). Na veel trial en error - en ook wel wat grommende frustraties -  lukte het.

  

De 2de collector romantisch gedateerd: 5 september 2014

Ook de 3de collector - de aanvoer van warm en koud water voor douche, lavabo en boiler - op de zolder is een feit. We waren eigenlijk zo goed als klaar met de installatie ervan. Tot onze frank viel dat we de collector te dicht bij het dakgebinte hadden geplaatst. En er daardoor op die plaatst geen dakisolatie kon worden geplaatst. Dus, de collector weer van de muur gehaald. En naar en andere plaats - ietsje verder van het dakgebinte - geïnstalleerd. Voilà, niet slecht gewerkt!

De pluggen in de muur, een aandenken aan de 1ste (niet zo tactisch gekozen) plek van de collector

  

Onze werf is ondertussen ook weer een tikkeltje netter. Onze aannemer haalde al heel wat materiaal weg: de overtollige snelbouwstenen, de cementmixer, palletten, ... . Een tof show'ke om al dat materiaal te zien bengelen aan een kraan. Maar vooral ook om te denken: "oi oi, dat pallet zwiert geweldig dicht bij de gevel." Enfin, alles is nog intact.

 

Ons ongeduld in verband met de laatste klusjes van de aannemer is ook opgehelderd. We polsten eens wanneer hij het kader voor het plat dak van onze leefkeuken zou installeren. Hij viel compleet uit de lucht, en wist dus niet dat dat van hem verwacht werd. Blijkbaar was dat dus niet duidelijk door onze architecte gecommuniceerd. Bij deze is dat dus opgelost, en kunnen we wellicht volgende week ook daar een houten kader bewonderen.

En dan belanden we weer aan bij de weetjes die niets, maar dan ook werkelijk niets, te maken hebben met verbouwingen.  

• Op donderdag was onze aannemer met zijn mannen ook aanwezig op de werf. Donderdag was ook een zonnige dag. En zoals dat gaat met werkmannen: zodra ze een spriet zon zien verschijnen, gaan de t-shirts uit. Zowaar een revue van zwoele lichamen in en rond ons huis. Jawaddedadde! 

 

• We hebben helaas ook een rouwmededeling. En wel uit de familie van de Rudy. Vrijdagmiddag merkten we een dood konijntje op in onze voortuin, pal naast het promotiebord dat Sack had geïnstalleerd. Op basis van onze eigen kleine analyse van de crime scene stelden we geen uitwendige letsels van het konijntje vast. Dus concluderen we: vergiftiging. Foei! Aan ons heeft het alleszins niet gelegen. Om het konijntje een overdosis aan opvretende vliegen te besparen, gaven we het beestje een laatste rustplaats. Vanachter in de tuin, naast de arondskelken. Als de kelken volgend jaar in de lente bloeien, dan zullen we nog eens aan hem/haar denken.