Maandagavond waren we verrast. Want warempel, onze aannemer had die dag de roostering voor het plat dak gelegd. Vrijdag "besteld", maandag geïnstalleerd. Cool! De leefkeuken oogt al wat meer... als een echte leefkeuken.
Dinsdagavond tuften we naar de Gamma. Om er 2 wasbakken te kopen. Waarom nu al? Omdat we die nodig hebben om te berekenen waar onze aflopen en toevoeren voor het water moeten komen. We werken immers niet met een badkamermeubel met standaardmaten. Dat betekent dat er geen kant en klare instructies zijn voor het bepalen van de plaats van afloop en toevoer. Maar wel eigen denkwerk.
Donderdagavond passeerden we langs opa om ons te wagen aan dat denkwerk. Waar zouden we de waskommen best plaatsen op de tafel, waar de kranen, waar komen dan de toevoer en afloop van't water, ... .
Opa heeft onze oude tafel intussen helemaal ontmanteld. En gaat ze nu een fikse opknapbeurt geven. Dat houdt onder andere in:
- het hout behandelen tegen de houtworm;
- slechte stukken - waar de houtworm té hard heeft toegeslagen - wegzagen;
- hier en daar extra stukken hout aan de tafel monteren. En dit om ze te verstevigen. Of om te voorkomen dat het badkamervocht niet zou wegkunnen.
Woensdagochtend stonden we om 7u aan het huis, samen met onze architecte. Tedekke, 7u is vroeg. Zeker nu het 's ochtends nog wat donker is. Toch een dik uur met de architecte in het huis rondgelopen, en heel wat zaken besproken:
- zolder egaliseren door middel van égalisé (een product dat je moet gieten) of een egaliserende ondervloer;
- het bestellen van de isolatie-pur, betonvloer en gevelbekleding;
- de aanpak die nodig is ter versteviging van de vloer van onze badkamer. Nu is die vloer, net als de vloer van de volledige 1ste verdieping, een plankenvloer op een houten roostering. De draagkracht van die roostering is niet berekend op een stevige douche waar iemand in staat, laat staan een zwaar bad dat gevuld is met én water, én Maja of mezelf. Verstevigen is dus de boodschap!
.jpg)
Die versteviging deden we meteen in het weekend. Aan drie balken moesten we telkens een extra balk bevestigen. Dat maakt de dragende balken extra stevig om het bad en douche te kunnen dragen. Gelukkig hadden we in de tuin nog 3 stevige balken, van perfect dezelfde maat als de huidige balken (een souvenir van het oude platte dak van de vroegere badkamer) liggen. We dachten die klus snel - in een goeie 30 minuten - te klaren. Dat was eventjes buiten onszelf gerekend. Het hout was te stevig om zomaar door te boren. De afstand tussen 2 balken was te klein om er met onze boor tussen te geraken, ... . Tot overmaat van ramp waren 2 types boren ook te licht om de vijzen ingevezen te krijgen. En hing ik ook nog eens voor een luttele seconde aan de elektriciteit; auch, 220 volt door mijn lijfje.
Na een dik uur denken, proberen, herproberen, foeteren, vloeken, ... zagen de Hermanator, Maja en ik dan éindelijk - na een geniale suggestie van nonkel JP - het licht:
- de vijzen schuin inboren;
- met onze pneumatische boor (waarvan we niet wisten dat die ook een vijskop had) de vijzen invijzen
Tja, 't is nooit écht moeilijk. Maar 't is altijd wat zoeken. En eens je de juiste werkwijze hebt gevonden, gaat het als vanzelf. Want jawel, met de vijskop van onze pneumatische boor ging het vlotjes. Bijna zo vlotjes, dat de vijzen los door 2 balken (van alles samen een goeie 14cm) gingen.
Wat stond er verder op het menu? Het installeren van de watercollector van het 1ste verdiep. Die staat in voor het vertakken van het warm en koud water naar bad, douche en lavabo's. Wat een denkwerk, alweer. Onze badkamer is geen miezerig klein kotje, maar ook geen balzaal. De ruimte die er is, zal echt maximaal benut worden. Een extra plekje vinden om die collector te kunnen plaatsen is dus eerder... schaars. Dan was het nog denken hoe we de waterleidingen voor alle sanitaire toestellen zouden "verwerken" binnen de badkamer zelf. Waarom moeten we daar over nadenken? Omdat we een plankenvloer hebben. Dat betekent dat we niet op de klassieke manier kunnen werken: gewoon je sanitaire leidingen over de vloer bevestigen. Daarover komt - in de klassieke manier van werken - dan nog een chape. En daarboven een tegel. In dat scenario zie je de leidingen niet meer. Maar die werkwijze is dus niet toepasbaar in ons verhaal. Alternatief zou zijn dat we de leidingen verwerken in de muren. Maar... dat scenario vermijden we liever. Omdat we dan megaveel gangen moeten slijpen in onze bikkelharde Boomse bakstenen. Na veel wikken, wegen, tekenen, hertekenen, denken en herdenken besloten we tot het volgende: we laten de toevoer van het water toekomen op de collector, die we wel mooi (in onze technische schacht) in de badkamer konden installeren. En vandaar vertrekt dan per sanitair toestel (douche, bad en lavabo's) telkens een waterleiding die weer eventjes naar beneden zal gaan, onder de plankenvloer. En die dan door de plankenvloer, op de exacte plaats van het sanitair toestel in kwestie, naar boven zal komen. Ha!
En passant kwam ook onze stukadoor - de man die de muren zal bepleisteren - langs. Om eens de (stoffige) sfeer op te snuiven. Wat blijkt? Begin oktober (uiterlijk de 2de week van oktober) kan hij al beginnen met het voorbereiden van de plaatsing van de valse plafonds. Om daarna al met de pleisterwerken op de zolder en de 1ste verdieping te starten. Hoeraaaaaaaaa, schitterend! Alleen... dat is al binnen 3 à 4 weken. Dat betekent dat we een strakke timing hebben om tegen dan de sanitaire en elektrische leidingen allemaal gelegd te krijgen. Maar ha, dat is niet erg. Stress is onze vriend, en een goeie drijfveer!
Gedreven door die veer, gingen we verder met het afbreken van het plafond van de berging. De aandachtige lezer heeft immers door dat we onze leidingen op het houten roostering moeten laten lopen. En dat gaat makkelijker als het oude plafond is afgebroken. We hadden al eens wat openingen gemaakt. Met de koevoet toen. Nu kwamen we er - via trial en error - achter dat dat plafond eigenlijk ook bestond uit een soort van platen. En dat als je hard genoeg aan die platen trok, je ze gewoon naar beneden kon trekken. Een vuil, héél vuil werk. Waarna het lijkt alsof er weer eventjes bombardement is gepasseerd...
Maar in minder dan een uur was het plafond afgebroken. Goed gewerkt dus! We voelden ons zo geïnspireerd door het mooie resultaat, dat we in de living ook al aan de slag gingen met het afbreken van het plafond.
Het dwarrelende stof had zich in Maja haar oog genesteld. En floep, daar was al meteen een rood oog waar een ontsteking aan het broeden was. Gelukkig is er aan de overkant van de straat een apotheker. Van de apotheekster - ik denk dat ze één van onze grootste bewonderaars is - kreeg ze een oogspoeling en anti-ontstekingszalf mee. Et voilà, ook dat probleem is snel en efficiënt bestreden!
En dan als sluitstuk dé prestatie van de week: zelf onze zonnepanelen van de zonneboiler installeren. Jawel, een zonneboiler. Waarom kozen we voor een zonneboiler? Omdat we toch wel een beetje groene meisjes zijn die zo duurzaam mogelijk willen omspringen met energie en moedertje planeet. Maar er is ook een economische reden: energie gaat er niet goedkoper op worden. Het investeren in een zonneboiler die instaat voor het verwarmen van ons warm water, is tenminste één middeltje om wat te snoeien in onze toekomstige energiekosten. Maar toegegeven, het is wel een forse investeringskost. Die we weliswaar fiscaal, voor bijna de helft, gaan terugverdienen. Het terugverdienrendement zou de komende jaren ook zijn deel van het werk moeten doen.
Enfin, de installatie dus. Onze dakwerker kon de panelen niet installeren; zijn dakwerkers zijn niet verzekerd voor dat werk. Dus deden we de klus dan... zelf. Zotjes!
We hadden vrijdagavond al gestudeerd op de gedetailleerde handleiding + de bijhorende instructie-DVD bekeken. We waren er klaar voor! Eerst eventjes naar de Gamma en de Hubo gereden - twee doe het zelf-zaken die stilaan onze tweede thuis aan het worden zijn - om de nodige pannenlatten voor het ondersteunende kader te kopen. Die 8 pannenlatten, elk drie meter lang, moesten vervolgens in ons Polo'ke gemept worden. Niet zo simpel. Maar zoals steeds: moeilijk gaat ook. Dixit Maja: "hoooo, ik zen zo zjaloes op dië man die nu gewoon nen borstelsteel komt kopen." Maar hop hop hop, lekker gewrongen bolden we rustig terug richting Eversem.
Zondagnamiddag gingen we aan de slag met de installatie van het dragende kader. Dat zou vlot moeten gaan, want we hadden die handleiding en DVD bestudeerd. We doen de doos met andere onderdelen open. En wat vinden we in de doos? Een andere, complééééét andere handleiding. Met andere onderdelen, en compleet andere werkwijze. Aaaarrrrgggghhhhh. Grom, vloek, ... . Dat wordt een boos mailtje naar de mannen van Sack!
Zonnepanelen plaatsen in 35 stappen. Dit leek wel Ikea 2.0-instructiesboekjes. In het vooruitzicht dat het ondersteunend kader er moést liggen tegen de volgende ochtend, zag ik het eventjes totaal niet meer zitten (wat me overigens niet vaak overkomt). Maar zo gaat dat chez Maja en Sofie: als de ene eventjes het kopje laat hangen, is er de andere die doorzet en er wél in gelooft. En die de andere er op die manier weer bovenop helpt. Borst vooruit, schouders rechtop, én aan de slag.
Rij per rij bevestigde Maja de extra pannenlatten. Ik keek toe vanuit het Velux-raam en gaf op basis van mijn ontcijfering van de handleiding de instructies voor het invijzen van de bijhorende spanvijzen, afwatering, ... . En zo lukte het! Om 20u, nét voor het donker werd, was de klus geklaard.
's Nachts hadden we er een erg woelige nacht opzitten. Zowel Maja als ik konden alleen maar dromen van de installatie van die zonnepanelen, en alles wat daarbij mis kon gaan. Nachtmerries? Ja, écht nachtmerries. Met kleine oogjes stonden we om 6.25u opnieuw klaar om de panelen op het dak te installeren. Onze dakwerker ging er om 7u zijn, dus we moesten op tijd zijn.
Om 6.25u is het nog donker. Maar een mega-vrachtwagen stond toch al voor de deur. Die kwam alle materialen voor het nieuwe dak leveren. Gevolgd door de dakwerkers zelf. Dixit de mannen (in't Ninofs!): "eerst een bo'ken eten, en ten zullen we ter nekiej invliegen met de penne."
Wij werden in "de wachtzaal" gezet. Want vooraleer de panelen konden geplaatst worden, moest het dak eerst wat vol worden gelegd met dakpannen. Belangrijk voor de stabiliteit van't huis, om het gewicht wat te verdelen over de dakconstructie. Klinkt aannemelijk.
Maar dan was het zover. De panelen werden opgetild met de kraan en over het dak naar de plaats van installatie gebracht. Bangelijk. Voor dat deel konden we rekenen op de hulp van onze dakwerkers. Echt waar, die hulp was van onschatbare waarde. Elk paneel weegt 45kg. Niet simpel om dat zo bengelend in de lucht aan te pakken en veilig te bevestigen op het ondersteunend kader.
Ook verder, als we af en toe sukkelden met bepaalde onderdelen, konden we rekenen op een helpende hand. Fantastisch! En dan ein-de-lijk, om 13u, lagen ze er.
We - maar vooral Maja, also know as Superwoman, die de klus quasi volledig op haar eigen heeft geklaard. - hebben het eventjes gehad met klusjes op het dak. :)
Maar het resultaat mag er zijn. Een spliksplinternieuw hellend dak, 2 nieuwe veluxen, 2 mooi geïntegreerde zonnepanelen, en 2 mooi geïntegreerde doorvoeren voor respectievelijk ventilatiedoorvoer en condensatieketel. Hoeraa!
En passant kwam ook onze stukadoor - de man die de muren zal bepleisteren - langs. Om eens de (stoffige) sfeer op te snuiven. Wat blijkt? Begin oktober (uiterlijk de 2de week van oktober) kan hij al beginnen met het voorbereiden van de plaatsing van de valse plafonds. Om daarna al met de pleisterwerken op de zolder en de 1ste verdieping te starten. Hoeraaaaaaaaa, schitterend! Alleen... dat is al binnen 3 à 4 weken. Dat betekent dat we een strakke timing hebben om tegen dan de sanitaire en elektrische leidingen allemaal gelegd te krijgen. Maar ha, dat is niet erg. Stress is onze vriend, en een goeie drijfveer!
Maar in minder dan een uur was het plafond afgebroken. Goed gewerkt dus! We voelden ons zo geïnspireerd door het mooie resultaat, dat we in de living ook al aan de slag gingen met het afbreken van het plafond.
Het dwarrelende stof had zich in Maja haar oog genesteld. En floep, daar was al meteen een rood oog waar een ontsteking aan het broeden was. Gelukkig is er aan de overkant van de straat een apotheker. Van de apotheekster - ik denk dat ze één van onze grootste bewonderaars is - kreeg ze een oogspoeling en anti-ontstekingszalf mee. Et voilà, ook dat probleem is snel en efficiënt bestreden!
En dan als sluitstuk dé prestatie van de week: zelf onze zonnepanelen van de zonneboiler installeren. Jawel, een zonneboiler. Waarom kozen we voor een zonneboiler? Omdat we toch wel een beetje groene meisjes zijn die zo duurzaam mogelijk willen omspringen met energie en moedertje planeet. Maar er is ook een economische reden: energie gaat er niet goedkoper op worden. Het investeren in een zonneboiler die instaat voor het verwarmen van ons warm water, is tenminste één middeltje om wat te snoeien in onze toekomstige energiekosten. Maar toegegeven, het is wel een forse investeringskost. Die we weliswaar fiscaal, voor bijna de helft, gaan terugverdienen. Het terugverdienrendement zou de komende jaren ook zijn deel van het werk moeten doen.
Enfin, de installatie dus. Onze dakwerker kon de panelen niet installeren; zijn dakwerkers zijn niet verzekerd voor dat werk. Dus deden we de klus dan... zelf. Zotjes!
We hadden vrijdagavond al gestudeerd op de gedetailleerde handleiding + de bijhorende instructie-DVD bekeken. We waren er klaar voor! Eerst eventjes naar de Gamma en de Hubo gereden - twee doe het zelf-zaken die stilaan onze tweede thuis aan het worden zijn - om de nodige pannenlatten voor het ondersteunende kader te kopen. Die 8 pannenlatten, elk drie meter lang, moesten vervolgens in ons Polo'ke gemept worden. Niet zo simpel. Maar zoals steeds: moeilijk gaat ook. Dixit Maja: "hoooo, ik zen zo zjaloes op dië man die nu gewoon nen borstelsteel komt kopen." Maar hop hop hop, lekker gewrongen bolden we rustig terug richting Eversem.
Zondagnamiddag gingen we aan de slag met de installatie van het dragende kader. Dat zou vlot moeten gaan, want we hadden die handleiding en DVD bestudeerd. We doen de doos met andere onderdelen open. En wat vinden we in de doos? Een andere, complééééét andere handleiding. Met andere onderdelen, en compleet andere werkwijze. Aaaarrrrgggghhhhh. Grom, vloek, ... . Dat wordt een boos mailtje naar de mannen van Sack!
Rij per rij bevestigde Maja de extra pannenlatten. Ik keek toe vanuit het Velux-raam en gaf op basis van mijn ontcijfering van de handleiding de instructies voor het invijzen van de bijhorende spanvijzen, afwatering, ... . En zo lukte het! Om 20u, nét voor het donker werd, was de klus geklaard.
's Nachts hadden we er een erg woelige nacht opzitten. Zowel Maja als ik konden alleen maar dromen van de installatie van die zonnepanelen, en alles wat daarbij mis kon gaan. Nachtmerries? Ja, écht nachtmerries. Met kleine oogjes stonden we om 6.25u opnieuw klaar om de panelen op het dak te installeren. Onze dakwerker ging er om 7u zijn, dus we moesten op tijd zijn.Om 6.25u is het nog donker. Maar een mega-vrachtwagen stond toch al voor de deur. Die kwam alle materialen voor het nieuwe dak leveren. Gevolgd door de dakwerkers zelf. Dixit de mannen (in't Ninofs!): "eerst een bo'ken eten, en ten zullen we ter nekiej invliegen met de penne."
Wij werden in "de wachtzaal" gezet. Want vooraleer de panelen konden geplaatst worden, moest het dak eerst wat vol worden gelegd met dakpannen. Belangrijk voor de stabiliteit van't huis, om het gewicht wat te verdelen over de dakconstructie. Klinkt aannemelijk.
Maar dan was het zover. De panelen werden opgetild met de kraan en over het dak naar de plaats van installatie gebracht. Bangelijk. Voor dat deel konden we rekenen op de hulp van onze dakwerkers. Echt waar, die hulp was van onschatbare waarde. Elk paneel weegt 45kg. Niet simpel om dat zo bengelend in de lucht aan te pakken en veilig te bevestigen op het ondersteunend kader.
We - maar vooral Maja, also know as Superwoman, die de klus quasi volledig op haar eigen heeft geklaard. - hebben het eventjes gehad met klusjes op het dak. :)
Maar het resultaat mag er zijn. Een spliksplinternieuw hellend dak, 2 nieuwe veluxen, 2 mooi geïntegreerde zonnepanelen, en 2 mooi geïntegreerde doorvoeren voor respectievelijk ventilatiedoorvoer en condensatieketel. Hoeraa!
Dat betekent dat onze dakwerker deze week ook aan de platte daken kan beginnen. Daar was nog een klein euveltje om die werken te kunnen uitvoeren: een buitenhalogeenlamp die er nog hing. Maar die papa Leemans ondertussen al vakkundig heeft verwijderd. Hoera!
Et voilà, dat brengt ons dan alweer bij de faits-divers. Deze keer is dat eigenlijk de promotierubriek.
- Onze dakwerker heeft lovende woorden dubbel en dik verdiend! Een supersympathieke man, idem zijn werkmannen, die ons geduldig geholpen heeft wanneer het even niet lukte. Die alles heeft gedaan opdat we veilig konden werken op het dak. Komt daar nog eens bij dat ze voor de rest supermooi werken. Bij wie moet je aankloppen voor een nieuw dak? Gedak, uit Okegem (Ninove).
- Een sterke klusser moet ook gezonde vitamientjes tot zich nemen. Onze fruitjes halen we niet meer in de doorsnee supermarkt. Maar wel bij de fruitteler zelf! Wij gingen naar Theo Doms, van "De Domskes van Humbeek". Ze hebben superveel fruit dat dit jaar van goeie kwaliteit is. En dat zonde is om te laten vernietigen, als gevolg van het fruitoverschot door de Russische blokkade op import van Europees fruit. De Domskes zijn één van verschillende Vlaamse fruittelers die daarop de actie "eet meer peer" hebben gelanceerd. Bij hen, als telers, kan je terecht voor de aankoop van fruit dat ze zelf geproduceerd hebben. En waar je per kilo appelen of peren 80 cent voor betaalt. Op die manier is het tenminste de fruitteler zelf die een eerlijke prijs krijgt voor zijn gouden vruchten (en niet de supermarkten die met de winsten gaan lopen, of die de fruittelers zodanig tegen elkaar uitspelen, dat ze er amper of niets op verdienen). Geïnspireerd? Jawel, dat zou moeten! Geïnteresseerd om zelf fruit te gaan kopen bij een fruitteler? Hoera! Via deze link kan je in jouw streek een fruitteler vinden: http://www.eetmeerpeer.be/lijst-van-de-deelnemende-telers.
Tot hoors alweer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten