De pannen van het dak geswingd!

En bij de tafel kregen we ook nog eens 4 stoelen bij. Handy!

Beginnen doen we deze week in Merksplas. Een lieflijk dorpje in de Noorderkempen. Maja reed er op maandagochtend voor dag en dauw samen met haar papa naartoe om er een oude tafel op te pikken. We waren op Tweedehands.be al eventjes op zoek naar zo'n tafel. En deze leek ons perfect! 

Waarom een tafel? Omdat we de tafel gaan pimpen als badkamermeubel (we zijn niet zo'n fans van klassieke badkamermeubels). Het principe is simpel: je neemt een tafel, en monteert er daarna opzetwaskommen en kranen op. Et voilà. 

Er is nog wat werk aan de tafel. Tafel stabiliseren, tafel behandelen tegen de tand des tijds, ... . Die klus neemt de opa van Maja op zich (dank je wel, opa!). En het resultaat zal - daar zijn we nu al van overtuigd - mooi zijn. Eens klaar en gemonteerd in de badkamer (binnen een paar maanden) showen we hier het resultaat, uiteraard!

Dinsdag - op de ongetwijfeld meest druilerige dag van de zomer - kwamen ze vanuit Heist-op-den-Berg onze ramen opmeten. Dat betekende ook dat we onze kleurkeuze moesten doorgeven. Onze architecte, die ook aanwezig was, was razend benieuwd wat het geworden was. Jullie ook? 

Het is zwart geworden. En eigenlijk hebben we niet meer veel getwijfeld. Zoals Kirsten het zo mooi verwoordde: grijs zou veilig en voorzichtig zijn, maar geen pit geven aan onze gevel. En pit en karakter creëren, dat is wél wat we uitgesproken willen. Daarnaast kregen we ook van veel andere mensen met een creatief kantje het advies om zwart te kiezen. Plus op onze blogpoll koos de meerderheid voor zwart. We denken dat het dus wel snor zit met onze kleurkeuze. Het is nu 12 weken - tedekke, miljaar, nondeju, da's lang! - wachten op onze ramen. Ppppffff. Maar niets aan te doen. 

Voor de rest was de werkweek een beetje triestig. Het weer zat niet echt mee. Regen, regen, veel regen. Daardoor heeft onze aannemer alleen maar een blauw steen voor de deur in de keuken geplaatst. Plus de ytongstenen en waterkering voor onder de ramen van de leefkeuken. Eigenlijk vinden we dat hij wat begint te slabakken. Want vrijdag was het wél goed weer. En toen geen aannemer te bespeuren. Al heeft hij die dag mooi weer misschien benut om op een andere werf een klus af te maken of te beginnen. Dat kan ook. Maar we zouden toch graag hebben dat hij het werk komt afwerken. Kortom, maandag zitten we - via onze architecte - achter zijn veren!

 

Wij - Maja, ik en de Hermanator - maakten van de mooie vrijdag wél handig gebruik. Een zacht schijnend zonnetje en een licht briesje: dat zijn de ideale omstandigheden om ons dak af te breken. 

Want jawel, we trakteren onszelf op een spliksplinternieuw dak. Inclusief nieuw onderdak, nieuwe dakpannen én een dikke vette laag superisolatie. We gaan er warmpjes inzitten :)

Maar daarvoor moest eerst het oude dak sneuvelen. Het dakgebinte op zich was nog in prima staat. Maar de oude pannen en het klein latwerk, dat moest eraan geloven. Ook de schouw, die we niet meer gaan gebruiken, mocht verdwijnen. En dat alles deden we zelf. Daarvoor heb je nodig:

• Om te beginnen: een nieuw paar werkhandschoenen: check!

• Een nieuw containertje van 8 kuub, om te vullen met de oude dakpannen. Ook de stenen van de schouw + de losse bakstenen die nog gestockeerd lagen in verschillende kamers zouden erin terecht komen.
  
• Ook niet onbelangrijk: wat beveiliging. Daarvoor konden we rekenen op de materialen van onze dakwerker, diegene die het nieuwe dak zal leggen. Sympathieke mens, want hij kwam al zijn veiligheidsstelling brengen. Mochten we vallen, dan vielen we ten minste in veiligheid :) 
   
• Chloorstabil, een giftig blauw product om het al 60 jaar oude hout eens te impregneren tegen alles wat niet goed is voor hout. Zodat het toch weer minstens 60 jaar meekan. Voor de hoogste balken gebruikten we daarvoor een sproeier (het type waarmee je ook de groenten kan besproeien tegen de insecten enzo). Voor de lager gelegen balken gebruikten we gewoon een borstel. 

Et voilà, aan de slag. Eerst een gaatje maken in het dak, om te zien hoe moeilijk of simpel het ging. 

Pannen losmaken, dat was duidelijk niet moeilijk. Het was vooral zoeken naar een tactiek om de pannen snel, efficiënt en zo volledig mogelijk beneden te krijgen. Dat laatste genoot onze voorkeur, omdat het handiger is om volle pannen op te ruimen, dan klein steenpuin. 

Die tactiek hadden we uiteindelijk snel gevonden: tegen de kant van de dakgoot tussen 3 latten de middenste lat weghalen. Zo krijg je een gat. Dan naar de nok van het dak kruipen, en daar één voor één de pannen na een duwtje van je voet naar beneden laten schuiven. En dan vallen ze door dat gat. Et voilà, zo was het dak op vrijdag al panloos. 

Al een 1/4de van de klus geklaard

  

De buurt heeft ook duidelijk geweten dat we ons dak hebben afgebroken. Recht tegenover ons huis is een apotheek. De eigenares heeft meermaals haar angst, maar ook bewondering voor ons werk uitgesproken. Vanop de stoep riep ze: "maar meisjes toch, wat doen jullie nu? Zijn jullie niet bang? Ik ben bang in jullie plaats!?" 

Op een bepaald moment stond ik zelf in de apotheek. Neen, niet omdat we een pijntje hadden, wel omdat onze koortsthermometer kapot was. Komt de eigenares haar winkel ingewandeld, en zegt ze (toen ze duidelijk niet door had dat ik daar ook stond) voor al haar klanten: "dat is toch écht chapeau he, die twee meisjes op dat dak." 

Ik denk ook dat ze onze afbraakklus gebruikte als boodschap van de dag tegen al haar klanten (eens een variatie op het thema "'toch goed dat het vandaag beter weer is dan gisteren he"). Want ofwel keken klanten systematisch op naar ons dak bij het verlaten van de apotheek, of je zag hen al opkijken vanuit de winkel zelf. 

Ook andere passerende mensen leken wel onder de indruk. Véél mensen die opkeken, mensen die toch even bezorgd bleven staan opkijken vanop een afstand en dan bemoedigend zwaaiden, of mensen die riepen: "respect dat jullie dit doen!". 

En als we eerlijk zijn: we zijn ook fier op onszelf. Een evidente klus is het niet. Zo'n hellend dak is hoog, écht hoog. Het is niet ongevaarlijk. Maar wat moet (omdat het iets is wat ons verbouwbudget ten goede komt), dat doen we! 

 

Geen klusje voor mensen met hoogtevrees... :)

Zaterdag was dan opruimdag. Er viel wel wat op te ruimen: véél dakpannen die nog op de zoldervloer lagen. Véél latwerk. En jammer genoeg ook veel steenpuin van dakpannen die de rit naar beneden niet heelhuids hadden overleefd. Ook nog niet alle balken waren geïmpregneerd met chloorstabil. 

In principe moesten we met dekzeilen nog ons naakte dak afdekken. Maar dat zagen we niet meer zitten. Er stond op zaterdag héél wat wind. En dat hielp niet echt om op een veilige manier zeilen te spannen. Eén poging hebben we ondernomen. Maar bij een windstoot schoot dat zeil weer los. Vergeefse moeite dus. Dus besloten we om in de plaats enkel de zoldervloer te bedekken met zeilen. Dat balken en bakstenen muren nat worden, dat kan immers niet zo veel kwaad. Dat droogt snel. Het belangrijkste was voornamelijk dat regen niet zou doorsijpelen naar de onderste verdiepingen. We konden het letterlijk testen. Want onze zolder was nog maar net helemaal opgeruimd, of het begon superhard te regenen. Dus snel die dekzeilen verspreiden over de vloer. 

Dat lukte. De vloer bleef droog onder de deikzeilen. Wij waren wél zeik-nat! Tot op ons ondergoed. We merkten wel dat er regen door het zolderluik sijpelde. Dat fixten we dan door er glaswol tussen te leggen. Glaswol absorbeert lekker veel water. Tot nu toe is het bij die ene bui gebleven. Laat ons hopen dat dat zo blijft! 

Met een kletsnatte broek, die ook nog eens vol zand- en cementresten hing, keerden we huiswaarts. Die outfit is niet echt bevorderlijk voor de toestand van onze autostoelen. Dus ook daar snel een bricoleerhandeling uit onze mouw geschud: Maja zat op een exemplaar van De Morgen (een krant in je auto laten liggen komt altijd wel eens van pas). Ik zat op ons zonnescherm voor de auto. Handig toch!

Zondagnamiddag keerden we dan nog voor een voormiddagje klussen terug naar het huis. In de eerste plaats om de mikado aan latwerk dat we van het dak hadden gegooid op te ruimen. De houten kepers hadden langs de onderkant ook nog een laagje chloorstabil te goed. En tot slot de container nog verder vullen met stenen en ander steenpuin dat we in en rond het huis nog konden vinden.  Et voià, het dak is klaar om aangepakt te worden door de dakwerker.

 

Tot slot zijn we weer aanbeland bij de afsluitende fait-divers. Ditjes en datjes uit diverse categorieën.

• We hadden al een markering op de zolder gevonden, die aanduidde dat het dak gebouwd is in 1953. We weten nu ook éxact wanneer: 20 juni 1953. Ook die datum staat met teer geschreven in één van de grote kepers. We hebben er toch maar een foto van genomen. Want wellicht gaan we die grote balken in de toekomst een wit laagje geven (wit creëert meer ruimtegevoel dan donkeren balken).
  
  
• Schuin tegenover ons huis is de B-Planeet. Een winkel die je het best kan vergelijken met een type-Dreamland. Ze hebben speelgoed, papierwaren, ... . We vroegen ons af waarom het daar vandaag een komen en gaan was van veel, héél veel auto's. 't Is toch nog lang vooraleer Sinterklaas weer komt aangemeerd? Of voor Halloween? Dan viel onze frank: maandag is het 1 september. De mama's en papa's waren duidelijk een voorraadje kaftpapier en pennen aan het inslaan. 

druk druk druk, daar aan de B-Planeet

• Ook onze Rudy is geboeid door de betere verbouwliteratuur. Zijn favoriet is de nieuwe catalogus van Facq, boordevol baden, douches, kranen, ... . Zou het zijn omdat het papier zo lekker is om aan te knagen? Of omdat hij stiekem wel graag kijkt naar het meisje dat de cover siert? Alleszins, hij vindt de catalogus een lekker ding! 
  

• Twee dagen op een dak zitten, dat levert de mooiste plaatjes van de skyline van Eversem op. We willen ze jullie niet onthouden. 
  
  
  
  
• En wat is er cooler dan een selfie nemen vanop de nok van het dak? Na afloop van het werk grabbelden we onze moed bij elkaar om het dak weer op te kruipen en daar, toch met een kleine bibber in het lijfje, een foto'tje te nemen. Hoera voor onszelf!